Αναλογίζομαι κάποιες δύσκολες στιγμές της ψυχής μου τα τελευταία 24ωρα. Σε χώρους πόνου και ψυχικής έντασης και σε καταστάσεις φόβου για την σωματική υγεία και για τον θάνατο, η ψυχή τείνει να παρασύρεται σε μονοπάτια ταραχής και να διασπάται στην ψευδαίσθηση του επίγειου χρόνου. Λησμονεί εύκολα την πραγματικότητα του Τώρα και ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, ακολουθώντας τα κελεύσματα των αποχρώσεων του Εγώ, στο οποίο είναι προσκολλημένη.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Ουράνιος άνθρωπος μετά την πτώση του βρίσκεται σε κατάσταση σχάσης στο επίγειο πεδίο. Η διαίρεσή του τον κρατά καθηλωμένο στο πυκνά υλικό πεδίο αλλά και στα κοντινά προς αυτό υλικοενεργειακά πεδία (αιθερικό και αστρικό). Μέσα σε αυτή την κατάσταση διαίρεσης βιώνει ο Ουράνιος άνθρωπος τον πνευματικό θάνατο και ταλαντώνεται μαζί με το ταλαντώμενο σύμπαν στο οποίο εμφανίζεται η υλική μορφή του. Τα δύο άκρα της ταλάντωσης αυτής, αν κανείς εξετάσει το ζήτημα μακροσκοπικά, είναι η υλική ενσάρκωση και ζωή από την μία (η φωτεινή όψη του πνευματικού θανάτου) και ο υλικός θάνατος από την άλλη (η σκοτεινή όψη του πνευματικού θανάτου). Μια πιο μικροσκοπική εξέταση τώρα των καταστάσεων πριν από τον σωματικό θάνατο και μετά αυτόν, δείχνει προς πολλές άλλες επί μέρους ταλαντώσεις μεταξύ των δύο βασικών πόλων του πνευματικού θανάτου, που συνδέονται άρρηκτα με το “δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού”. Το καλό και το κακό, οι δύο αυτοί πόλοι οι οποίοι ενσαρκώνονται και μορφοποιούνται στην συνείδησή μας με μυριάδες τρόπους, είναι κατ’ουσίαν οι σιωπηρές αλυσίδες μας στο εγωικό φαίνεσθαί μας. Την ίδια στιγμή το Είναι μας κρατάται φυλακισμένο και φρουρούμενο, δυστυχώς όμως (και) με την ασυνείδητη συγκατάθεσή μας.
Μέσα σε όλη αυτή την ταραχή και την οχλαλοή, μέσα στην κατάσταση της πνευματικής πλάνης μας, ενεργοποιούνται σε απροσδιόριστες στιγμές και με ανεπαίσθητο τρόπο, ανάγκες διαφυγής και λύτρωσης από το πνιγηρό μας περιβάλλον. Οι ανάγκες αυτές είναι ίσως οι μοναδικές αληθινές μας ανάγκες και εκπορεύονται από την βαθύτερη προαίρεση της ψυχής και του εντός μας πνεύματος να επανενωθεί στην αρχική του ακέραιη προπτωτική κατάσταση. Είναι μια κραυγή αγωνίας αλλά συνάμα και έκκληση για σωτηρία από το πνεύμα μας, το οποίο επιθυμεί διακαώς να ταξιδέψει και πάλι προς τον Ουρανό, να βρεθεί δηλαδή και πάλι ακέραιο στην άχραντη πατρίδα του, εκεί από όπου κατάγεται. Για να μπορέσει όμως το πνεύμα μας να επιστρέψει στην Πατρίδα, είναι απολύτως αναγκαίο να εκδώσει και το σχετικό εισιτήριο, το οποίο θα του επιτρέψει την ασφαλή μετάβαση και την είσοδο στον Ουρανό.
Το εισιτήριο του Ουράνιου ανθρώπου για την Πατρίδα του, τον Ουρανό, δεν είναι κάτι που θα του αποδοθεί λίγο πριν φτάσει στην είσοδο της έβδομης αίσθησης της Αλήθειας. Το εισιτήριο για τον Ουρανό βγαίνει από την γη, βγαίνει από το εδώ και τώρα της ύπαρξής μας. Το εισιτήριο αυτό είναι το συνολικό αποτέλεσμα της εδώ πράξης μας, της εδώ συνείδησης και διάνοιάς μας, των εδώ λογισμών μας. Όλα όσα ποθούμε και κατά συνέπεια έλκουμε με τις σκέψεις μας, με τον λόγο μας και με τις πράξεις μας είναι αυτά τα οποία θα μας ακολουθήσουν και όταν διαβούμε το μεταίχμιο μεταξύ διαστάσεων γης και Ουρανού. Ο εκ φύσεως μεθόριος άνθρωπος παλινδρομεί μεταξύ των δύο αυτών διαστάσεων, είτε το γνωρίζει συνειδητά είτε όχι. Κινούμενος σε ένα μεταφυσικό, υπερβατικό και υπεραισθητό πεδίο, αγγίζει τα όρια του Ουρανού αλλά την ίδια στιγμή η αλλοτριωτική του καθημερινότητα τον καθηλώνει στα απόβλητα της κατώτερης φύσης του. Η αμαρτία μας έγκειται στην αστοχία μας να συνδεθούμε ως ζωντανό Πνεύμα με τον Θεό, παραμένοντας στην φύση της εκ φύσεως αμαρτωλής ύλης. Ο ίδιος ο Χριστός επιβεβαιώνει πως ό,τι καλλιεργήσουμε επί Γης, αυτό θα μας ακολουθήσει και εις τον Ουρανόν: «᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ.» Ματθ.18,18 και «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.» Ιωαν.20.23“. Εμείς λοιπόν αποφασίζουμε και επιλέγουμε που θα δώσουμε την προσοχή μας, την ενέργειά μας, τον λογισμό μας, τον λόγο μας και την πράξη μας επί της Γης. Εμείς θα αποφασίσουμε αν θα υπακούσουμε και θα ακολουθήσουμε τον νόμο του κάρμα και της προσκόλλησης στα της ύλης ή όχι. Και αυτές οι επιλογές μας θα μας συνοδεύσουν και πέραν του σωματικού θανάτου στο ταξίδι προς την λύτρωσή μας.
Ο πνευματικός αγώνας έγκειται στην δια βίου ζωής συντεταγμένη απόπειρα αυτογνωσίας του Ουράνιου ανθρώπου, στην αποκωδικοποίηση και απομυθοποίηση των παθών του, στην διαλεύκανση της φύσης του αλλά και της “μεγάλης εικόνας” της πραγματικότητάς του. Διαβαίνοντας ο άνθρωπος τα οδυνηρά σκαλοπάτια της αυτογνωσίας (τα οποία είναι αληθινά μόνο αν είναι σταυρικώς οδυνηρά) μεταβαίνει από τις χαμηλότερες ενέργειες και διαστάσεις του στην έκτη αίσθηση του τρίτου ματιού και τελικώς στην έβδομη αίσθητη της Αλήθειας. Μόνο τότε μπορεί να δει το Φως το αληθινό. Οτιδήποτε εμφανιστεί μέχρι εκείνο το σημείο είναι απλώς αληθοφανές αλλά όχι αληθινό.
Όταν έρθει η ώρα για τον έλεγχο των εισιτηρίων για τον Ουρανό, καθένας από εμάς θα “κριθεί” όχι με τυμπανοκρουσίες και διάθεση καύσης στην πυρά από έναν γνωστό-άγνωστο εκδικητικό θεό αλλά με την σιωπηρή ανάγνωση των εγγραφών στο Βιβλίο της Ζωής. Ο αληθινός Θεός που θα λειτουργήσει ως κριτής των ψυχών μας στην μετάβαση αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με την κριτική επιτροπή του κάρμα και η οποία στελεχώνεται από τις δυαδικές δυνάμεις του άρχοντα του κόσμου τούτου. Αν το σύνολο της υπαρξιακής συνείδησής μας επιθυμεί πραγματικά την εγγραφή μας στο Βιβλίο της Ζωής και την έκδοση του εισιτηρίου προς τον Ουρανό, ας συναισθανθούμε την ευθύνη μας στο ΤΩΡΑ. Ας κωφεύσουμε στις αλλοτριωτικές σειρήνες των υλικοενεργειακών εθισμών και των αόρατων αλυσίδων μας και ας προχωρήσουμε χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και εγωικούς αλαλαγμούς, αλλά με ήρεμη δύναμη και σταθερή προσήλωση, προς το κάλεσμα του πνεύματός μας για κοινωνία, σχέση και ένωση με το Πνεύμα το Άγιο.
