Ο απρόσμενος επισκέπτης κατέφθασε στην είσοδο του φαρμακείου. Έπρεπε να βρει το αντιβιοτικό που είχε ανάγκη η μικρή κόρη του, έχοντας μόλις βγει από σύντομη νοσηλεία στο νοσοκομείο παίδων. Η ώρα ήταν προχωρημένη και η βραδινή υγρασία στα τέλη του Απριλίου διαπερνούσε το δέρμα του. Αν και ήταν πολύ κουρασμένος από τις έννοιες και την ένταση των περασμένων ημερών, από την πρώτη στιγμή διαισθάνθηκε την τεταμένη ατμόσφαιρα στο φαρμακείο. Απόλυτη σιωπή και ψίθυροι ακούγονταν στο ταμείο, μεταξύ της φαρμακοποιού και ενός άγνωστου άνδρα. Ο άγνωστος φορούσε σκούφο και κάλυπτε τα χαρακτηριστικά του κεφαλιού και του προσώπου του. Καθώς ο επισκέπτης εισήλθε στο φαρμακείο, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αντιλήφθηκε το τρομαγμένο βλέμμα της φαρμακοποιού. Την στιγμή που έκανε τα πρώτα βήματα προσεγγίζοντας το ταμείο, η φαρμακοποιός άρχισε να του απευθύνει τον λόγο, καλώντας τον να προσέλθει κοντά στο ταμείο. Προσπαθούσε να κρατήσει την φωνή της σταθερή, όμως αυτή “έσπαγε” κατά διαστήματα και το βλέμμα της του έδειχνε ότι τον ικέτευε να την πλησιάσει. Την ίδια στιγμή μια γεροντική μορφή από την άλλη άκρη της αίθουσας κινήθηκε προς τον άγνωστο και, επικαλούμενος την παρουσία του απρόσμενου επισκέπτη, έκανε και αυτός έκκληση στον άγνωστο να αποχωρήσει. Ο άγνωστος ήταν ένας αρκετά “σκοτεινός” τύπος, μιλούσε βαριά και χαμηλόφωνα και η όλη του κίνηση καλυπτόταν από ένα πέπλο μυστηρίου και σιωπηρού φόβου. Τελικώς, υπό την επίδραση της δυνατής και σταθερής φωνής του επισκέπτη καθώς προσέγγιζε το ταμείο, ο άγνωστος έκανε διστακτικά κάποια βήματα προς τα πίσω, έκανε μεταβολή και άρχισε να βαδίζει προς τον εξωτερικό χώρο.
Ήταν πολύ δύσκολο για τον επισκέπτη να συνειδητοποιήσει αμέσως τι είχε μόλις εκτυλιχθεί μπροστά στα μάτια του. Βρισκόταν πλέον πρόσωπο με πρόσωπο με την φαρμακοποιό. Επαλήθευσε τότε με περισσότερη ευκρίνεια το έντρομο βλέμμα της και τα τρεμάμενα από φόβο χέρια της. “Με απείλησε με όπλο” ήταν τα πρώτα λόγια της. “Κατέβασε αμέσως τα ρολά” ήταν η προτροπή του ηλικιωμένου κυρίου που ήταν προφανώς ο πατέρας της. Τα ρολά άρχισαν να κατεβαίνουν και η φαρμακοποιός άρχισε να καλεί την αστυνομία. Εκείνη, με τρεμάμενη φωνή, του εξήγησε το περιστατικό που είχε μόλις εξελιχθεί. Ο άγνωστος είχε εμφανιστεί από το πουθενά και με την απειλή πυροβόλου όπλου είχε απαιτήσει την χορήγηση ναρκωτικών. Η φαρμακοποιός προσπαθούσε να αντισταθεί, βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση και, πάνω στην κόψη του ξυραφιού, την πιο κρίσιμη στιγμή, εμφανίστηκε ο απρόσμενος επισκέπτης. “Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε, με σώσατε! Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω. Αν εμφανιζόσασταν λίγο αργότερα, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Ευτυχώς η παρουσία σας και η σταθερή δυνατή φωνή σας ανάγκασαν τον άνθρωπο αυτό να αναθεωρήσει, να φοβηθεί και να φύγει. Δεν ξέρω αν ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, δεν ξέρω αν ήταν καλά στα μυαλά του, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να έχει κάνει. Ειλικρινά, και πάλι, σας ευχαριστώ”.
Προσπαθώντας να επαναφέρει το ανθρώπινο κλίμα σε φυσιολογικά επίπεδα, ο επισκέπτης έδωσε την ηλεκτρονική συνταγή για το αντιβιοτικό, όμως η φαρμακοποιός συνειδητοποίησε ότι το συγκεκριμένο φάρμακο δεν υπήρχε στην περιεκτικότητα που της είχε ζητήσει. Αντί αυτού, υπήρχε το ίδιο αντιβιοτικό σε μικρότερη περιεκτικότητα δραστικής ουσίας. “Υπάρχει έλλειψη σε αυτό που ζητάτε” τον ενημέρωσε. “Όμως για να κάνετε την δουλειά σας, πάρτε αυτό το μπουκάλι, είναι το ίδιο αντιβιοτικό, απλώς με μικρότερη περιεκτικότητα. Πάρτε το, σας το χαρίζω! Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για την βοήθεια που, όλως τυχαίως μου προσφέρατε”.
Εκείνη τη στιγμή, και ενώ ο επισκέπτης άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί λίγο στο χώρο, έπεσε πάνω σε δύο εικόνες Αγίων, οι οποίες βρίσκονταν αριστερά πάνω από το κεφάλι του, στον άδειο κατά τα άλλα τοίχο του φαρμακείου. Αριστερά στεκόταν ο Όσιος Δαυίδ και δεξιά ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, από το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια. Οι μορφές αυτές ήταν πολύ γνώριμες και οικείες στον επισκέπτη. Η πρώτη του αντίδραση ήταν ένα έντονο χαμόγελο και μία δυνατή αυθόρμητη σκέψη “Γειά σου αδελφέ μου Ιάκωβε”! Ο Ιάκωβος Τσαλίκης, αυτός ο τόσο φωτισμένος ασκητής και πλέον αναγνωρισμένος Άγιος, αυτός που τόσες φορές στάθηκε στο διάβα του, στη συνείδησή του, στα προσωπικά του γεγονότα, στον πόνο και στην δοκιμασία του. Αυτός που με τον βίο του και το παράδειγμά του, του έδειχνε τον δρόμο. “Βλέπω έχετε σχέση με Εύβοια”; ρώτησε την φαρμακοποιό, δείχνοντας τις εικόνες. “Ναι, οι συγκεκριμένοι Άγιοι είναι πολύ αγαπημένοι μας, έχουμε κάνει γάμο κοντά στην μονή του Οσίου Δαυίδ και έτυχε να φιλοξενήσουμε τον Άγιο Ιάκωβο πριν από πολύ καιρό στο σπίτι μας. Τους γνωρίζετε και εσείς;” ανταπάντησε. “Ναι, τυχαίνει η εικόνα του Άγιου Ιακώβου να βρίσκεται στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου και η αγιογραφία του κοσμεί πλέον την εκκλησία του χωριού όπου τάφηκε ο αγαπημένος πατέρας μου. Η παρουσία του Αγίου φωτίζει και ενδυναμώνει την οικογένειά μου”, της είπε με συγκίνηση ο επισκέπτης.
Πλέον όλα είχαν γίνει ξεκάθαρα και για τους δύο. Τα γεγονότα του συγκλονιστικού αυτού περιστατικού, το οποίο είχε εξελιχθεί σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα, γεμάτα όμως από ένταση και συναίσθημα, αποκωδικοποιούνταν και φανερώνονταν. Τα βλέμματα του επισκέπτη και της φαρμακοποιού διασταυρώθηκαν μεταξύ τους αλλά και με τις εικόνες των Αγίων στον τοίχο. Ο επισκέπτης γνώριζε πλέον καλά ότι αυτό που είχε απρόσμενα βιώσει ήταν η σύντομη εμφάνιση ενός “από μηχανής Θεού”. Και γνώριζε ότι εκείνος ήταν η “μηχανή” μέσω της οποίας έγινε η εμφάνιση αυτή. Αντάλλαξαν ένα ακόμα βλέμμα αμοιβαίας ευγνωμοσύνης και καληνυχτήθηκαν. Βγαίνοντας από το φαρμακείο και περπατώντας μέχρι το σταθμευμένο του όχημα, ο επισκέπτης μέσα στην κρύα ανοιξιάτικη νύχτα άφησε τον λογισμό του να αγγίξει την εναλλαγή φόβου και ευγνωμοσύνης της φαρμακοποιού αλλά και την απόγνωση και το σκοτάδι του φοβερού “αγνώστου”. Αναλογίστηκε για λίγο τον πόνο που οδήγησε τον άγνωστο αυτόν στην κατάστασή του και ευχήθηκε ο ίδιος από μηχανής Θεός, που προστάτεψε την φαρμακοποιό, να θεραπεύσει και την ψυχή του φαινομενικώς χαμένου αγνώστου. Έκανε τότε τον σταυρό του με δακρυσμένα μάτια και ψέλλισε: “Στην ελλειμματική μας ύπαρξη χρειάζονται στιγμές σαν αυτές για να δυναμώσουν την πίστη μας και για να μας βγάλουν στην επιφάνεια μια ειλικρινή διάθεση δοξολογίας προς αυτούς που δεν είναι ορατοί στα μάτια του σώματος αλλά μπορούν να εμφανιστούν στα μάτια της ψυχής και του πνεύματος. Δόξα και ευχαριστία σε εσάς λοιπόν, πλέον είμαι σίγουρος ότι σας βλέπω”.
