Απόψε αποφάσισα ν’αγγίξω με τον Νου μου,
τα όρια της βιοτής,
στα πέρατα του ονείρου.
Στο σύμπαν της ενέργειας περπάτησα κοιλάδες,
συνάντησα υποτακτικούς,
μα και τους αφεντάδες.
Όλα του κόσμου τα δεινά ξεκίνησε η Εύα,
όταν το μήλο του ο Αδάμ
καρπώθηκε σαν ψέμα.
Και η Πανδώρα επρόβαλε σαν νέα Εύα εμπρός μου,
κι η φύση της παγίδευσε
αναίσχυντα το φως μου.
Συνέχισα τον άθλο μου, ως άλλος Ηρακλής,
δεν πέθανα στην πλάνη μου,
χαμένος θεατής.
Τα μάτια μου αντίκρυσαν την γη της Περσεφόνης,
χαρά και λύπη τι θα πει
να τις ανακυκλώνεις.
Κατέβηκα στον Άδη μου, με λύρα του Ορφέα,
μα πού η Ευρυδίκη μου,
που κλαίει νύχτα μέρα;
Κλέφτης των δώρων γίνομαι, των ψεύτικων θεών,
το πνεύμα ως αντίδωρο,
δεν δίνω βαθμηδόν.
Και το εντός ταξίδι μου, Οδύσσειες γεμάτο,
με δάκρυα και με χαρά,
ξορκίζω παρακάτω.
Ταξίδεψα και λάτρεψα τις γειτονιές του κόσμου,
αγάπη όμως δεν γνώρισα,
στα βάθη της καρδιάς μου.
Και τότε έγινε γνώση μου, σαν έκλαμψη αστέρα,
η Αληθινή Αγάπη μου,
ότι είναι απ’τον Πατέρα.
