Ένα διαχρονικό Κρητικό τραγούδι, που εξελίσσεται σε γρήγορο πεντοζάλη. Η σκηνοθεσία βρίθει μηνυμάτων και για όσους και όσες έχουν τα σχετικά βιώματα, κάθε γύρισμα της λύρας και κάθε πάτημα του χορού προκαλούν ανατριχίλα.
Στίχοι
Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο
Με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο
Στης ζωής το τελευταίο θρανίο
Και με πουλί ξενιτεμένο
Έχω πείσμα και γερό το στομάχι
Σαν τον Παύλο με την κάλπικα λύρα
Την αγάπη που έχω δώσει δεν πήρα
Έτσι το θέλησε η μοίρα
Άντε να σταθώ στα πόδια μου
Μετά από τόσα χτυπήματα
Έχω ξεχάσει τα βήματα
Μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ
Πρέπει να μπώ στο χορό
Μες τον κόσμο μεγαλώνω τον άπονο
Ποιος στα αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει
Δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο
Γιατί η ρόδα δεν γυρίζει
Άντε να σταθώ στα πόδια μου
Μετά από τόσα χτυπήματα
Έχω ξεχάσει τα βήματα
Μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ
Πρέπει να μπώ στο χορό
Άντε να σταθώ στα πόδια μου
Μετά από τόσα χτυπήματα
Έχω ξεχάσει τα βήματα
Μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ
Πρέπει να μπώ στο χορό
