η ένωση των αντιθέτων
- Αυτοβελτίωση, Θεολογία, Πνευματικότητα, Φιλοσοφία

Η ένωση των αντιθέτων

Τα δίπολα

Κοιτώντας σοβαρά και με εσωτερική συγκέντρωση και προσοχή την ζωή μας και όλες τις εκφάνσεις της, διαπιστώνουμε με βεβαιότητα ότι αυτά κυβερνώνται από τον νόμο της δυαδικότητας. Ζούμε σε έναν κόσμο ταλαντώμενης ενέργειας. Η ταλάντωση έχει ένα εύρος κίνησης και διαδοχικής μετάβασης από δύο διαμετρικώς αντίθετα άκρα, τα οποία κάθε φορά έχουν διαφορετική μορφή εμφάνισης αλλά ίδια ουσία. Κοιτώντας γύρω μας συνειδητοποιούμε ότι το φως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το σκοτάδι (να σημειώσουμε εδώ ότι αν και το σκοτάδι είναι η απουσία φωτός, η αντίληψη του ανθρώπου καταχωρεί το σκοτάδι ως οντότητα αντίθετη του φωτός). Και η ίδια προσεκτική παρατήρηση μας οδηγεί στο ίδιο μοτίβο εναλλαγής διπολικών καταστάσεων και μορφών στην ζωή μας. Η λύπη δεν μπορει να υπάρξει χωρίς την χαρά, ο πόνος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ηδονή, ο θάνατος χωρίς την γέννηση, η ασθένεια χωρίς την ίαση, ο χειμώνας χωρίς την καλοκαιρία.

Μια βαθύτερη ματιά όμως μας οδηγεί σε ένα ακόμα συμπέρασμα για τον διπολικό κόσμο μας. Ότι δεν ταλαντώνεται μόνο διαδοχικά από την μία πολική κατάσταση στην άλλη αλλά και ότι η ταλάντωση αυτή είναι αέναη, σε μορφή ενός κύκλου. Ο κύκλος αυτός βρίσκεται σε πολλά σύμβολα θρησκευτικών και πνευματικών παραδόσεων, συμπεριλαμβανομένου του “κύκλου του Ζεν”. Αναφορά στον κύκλο του Ζεν γίνεται αναλυτικά στα βιβλία της Ελένης Ιεροδιακόνου “Ζεν, η ζωντανή σιωπή” και “Ο αρχέγονος κύκλος”. Εσωτερικά οδηγούμαστε στην αίσθηση ότι κάθε άνθρωπος από την γέννηση/ενσάρκωση μέχρι και τον φυσικό θάνατο βαδίζει σε μονοπάτια που υποτάσσονται στον αρχέγονο κύκλο της εναλλαγής, των διπόλων και των αντιθέτων. Και ότι ίσως ο κύκλος αυτός είναι απίθανο (όχι αδύνατο) να σπάσει στο ρου της ενσαρκωμένης ζωής αλλά και σε επόμενες ζωές, εφόσον αποδεχτούμε την ύπαρξη της μετενσάρκωσης. Ασχέτως της κοσμοθεωρίας του καθενός όμως, η ύπαρξη του αρχέγονου κύκλου και της δυαδικότητας του υλικού κόσμου μας είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός για κάθε σκεπτόμενο και παρατηρούντα άνθρωπο.

Η ένωση

Αυθορμήτως γεννάται το ερώτημα, αν ο ο αρχέγονος κύκλος των διπόλων είναι η μοίρα μας πάνω στη γη, υπάρχει σωτηρία; Υπάρχει έστω τρόπος αντίδρασης του ανθρώπου σε αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί ερήμην μας και εις βάρος μας; Υπάρχει τρόπος ακύρωσης, συνένωσης ή έστω μετουσίωσης των αντιθέτων στη διάρκεια της ζωής μας; Κάποιοι άνθρωποι δίνουν απάντηση στο ερώτημα αυτό ακολουθώντας τον δρόμο του μοναχισμού και του αναχωρητισμού. Το μονοπάτι αυτό είναι το μονοπάτι της αναχώρησης/αποχώρησης από τα εγκόσμια και κάθετί εκκοσμικευμένο και στην αφοσίωση της ψυχής στην αναζήτηση της αυτογνωσίας. Αν και πάλι το έργο είναι πολύ δύσκολο, εν τουτις θεωρητικά πάντα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες με οργανωμένη πειθαρχία και προσπάθεια και χωρίς τις περισπάσεις της κοσμικής ζωής να επιτυχθεί ένα υψηλότερο επίπεδο αυτογνωσίας και ο μοναχός / αναχωρητής να οδηγηθεί στην αυτοανακάλυψη. Η ένωση των αντιθέτων οδηγεί τελικά σε αυτό που κάποιες παραδόσεις αποκαλούν “ιερό γάμο”, στην λύτρωση δηλαδή της ψυχής και την αποκατάσταση του “σχασμένου” ανθρώπου στην πρωταρχική ολότητα της πνευματικής του ύπαρξης/ουσίας.

Ο μοναχισμός / αναχωρητισμός ωστόσο είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αυτογνωσία και την λύτρωση. Ένας μοναχός δηλαδή μπορεί κάλλιστα να οδηγηθεί στην αυτογνωσία αλλά κάθε άνθρωπος που οδηγείται στην αυτογνωσία δεν σημαίνει ότι είναι κατ’ανάγκη μοναχός. Η αναχώρηση από τα εγκόσμια πράγματα μπορεί να επιτευχθεί (αν και σίγουρα πιο δύσκολα) και για όσους διαβιούν στα εγκόσμια. Φθάνει να υπάρχει μεγάλος ζήλος, ταπεινότητα και ειλικρινής μετάνοια, μεταστροφή του νου δηλαδή, σε κάθε βήμα της αμαρτωλής ζωής μας, της ζωής δηλαδή η οποία ξεφεύγει από τον στόχο της ύπαρξής της. Ο αγώνας αφορά κυρίως στην σταδιακή “εξημέρωση” των παθών μας, η οποία ξεκινάει με την πλήρη και σε βάθος αναγνώρισή τους. Συνεχίζει δε στην εξισορρόπηση των αντιθέτων ενεργειών των διπόλων του ενεργειακού μας σύμπαντος. Ο αγώνας είναι λυσαλλέος και η μάχη γίνεται σώμα με σώμα στα πιο σκοτεινά σοκάκια της ύπαρξής μας, με αντιπάλους όλες τις μορφές του εγωικού μας εαυτού. Ο αγώνας αυτός είναι ο σημαντικότερος που έχουμε να δώσουμε και διεξάγεται εφ’όρου ζωής.

Ποιό είναι το τελικό πολυπόθητο αποτέλεσμα ως κατάσταση ύπαρξης και το οποίο επιτυγχάνεται με την ένωση των αντιθέτων; Είναι το υμνηθέν από τους αρχαίους προγόνους μας “μέτρον άριστον”, είναι η “βαθεία καρδία” του χριστιανισμού, είναι η “μέση οδός” του βουδισμού. Είναι η κατάστασης συνύπαρξης αλλά και αμοιβαίας ακύρωσης, δια της ένωσης, των αντιθέτων της επίγειας ζωής. Η ένωση αυτή είναι η μόνο οδός για την Όντως Ζωή, την καθαρά πνευματική δηλαδή κατάσταση ύπαρξης του ανθρώπου. Μια κατάσταση ύπαρξης ασύλληπτη για τον φτωχό και περιορισμένο ανθρώπινο υλικό εγκέφαλο, η οποία ξεπερνά πολλάκις και την πιο τρελή ανθρώπινη φαντασία. Μια κατάσταση ύπαρξης στην οποία κυριαρχεί η ένωση, η διεύρυνση και η παρουσία της Αγάπης και της Αλήθειας, σε αντίθεση με τον διαχωρισμό, την σχάση, την συρρίκνωση και την εξατομίκευση του κόσμου τούτου. Ας μην ξεχνούμε τα σχετικά λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη για αυτήν την άλλη κατάσταση ύπαρξης: “ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἄν οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο, ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν.”

Τα αντίθετα

Κλείνουμε την αφήγησή μας με ένα σαγηνευτικό τσιφτετέλι με στίχους που είναι “μαχαίρι στην καρδιά”. Οι συγκλονιστικοί αυτοί στίχοι εκφράζουν καλλιτεχνικά τον πυρήνα του μηνύματος όλου του άρθρου. Το τραγούδι αυτό εξάλλου υπήρξε και η έμπνευση για την συγγραφή του άρθρου.

Στης νύχτας το περπάτημα και στης αυγής τον ύπνο,
θα προχωρώ ανάποδα μες στης ζωής τον κύκλο
εγώ τις πίκρες θα γλεντώ κι απ’ τις γιορτές θα λείπω,
στους πεθαμένους θα μιλώ, στους ζωντανούς δε θ’ απαντώ,
τον κόσμο εγκαταλείπω.


στης νύχτας το ξημέρωμα και στης αυγής τη δύση,
τ’ αντίθετα θα ένωνα μα ποιος θα με αφήσει
στον πόνο σου πρέπει να κλαις και στις χαρές να μένεις,
τα λόγια είναι να τα λες, στον κόσμο ανήκεις θες δε θες,
δε ζεις όταν πεθαίνεις.

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr