Παρουσιάζουμε ένα γνωστό τραγούδι το οποίο μιλάει για τις σχέσεις καθημερινότητας με τα παιδιά μας. Μπορεί η διανοητικότητά τους να είναι μειωμένη και να βαίνει αναπτυσσόμενη, όμως η ενσυναίσθησή τους και η πνευματικότητά τους είναι ίσως πιο καλλιεργημένα από τον μέσο ενήλικο. Ο λόγος για αυτό είναι ότι βρίσκονται πιο κοντά στα μεταφυσικά τους σώματα σε χρονικό περιθώριο κοντά στη γέννησή τους. Όταν μπαίνει μέσα τους ο διάβολος, όπως σε όλους μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, η ικανότητά τους αυτή ίσως να εξασθενεί. Δεν εξασθενεί όμως η αντιληπτική τους ικανότητα και η ανάγκη τους για ειλικρίνεια, καθαρό νου και βλέμμα, φροντίδα, παρουσία και μια ανοιχτή αγκαλιά συγχώρεσης και αγάπης.
Στίχοι
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
Στην αγορά στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
Κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
Και μας κοιτάζουν με ματιά σαν κι αυτά
Όταν ξυπνούν στις δύο ή ώρα
Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
Σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
Μα ο χρόνος ο αληθινός
Σα μικρό παιδί είναι εξόριστος
Μα ο χρόνος ο αληθινός
Είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
Μα ούτε και στους μεγάλους
Είναι καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
Πως είμαι ασχημοπαπαγάλος
Πως να τα κρύψεις όλα αυτά
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
Όταν γυρνάς μέσα στην πόλη
Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
Σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
Μα ο χρόνος ο αληθινός
Σα μικρό παιδί είναι εξόριστος
Μα ο χρόνος ο αληθινός
Είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός
