Το διαχρονικό ποίημα “Αν” του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσωτερική συγκρότηση, στοχασμό και ενδοσκόπηση πάνω σε αξίες ζωής και πνευματικότητας.
Το ποίημα στα ελληνικά
Αν μπορείς να ‘σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι
σ’ εσένα ρίχνουν το άδικο μέσα στην παραζάλη,
αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα ‘χουν εκείνοι
να ‘χεις στη δύναμή σου κρυφή εμπιστοσύνη,
αν μπορείς να ‘σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,
με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,
αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος,
να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος,
αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,
να σκέφτεσαι χωρίς τη ζωή στη σκέψη να χαρίζεις,
αν μεγαλόψυχος μπορείς το ίδιο να ξανοίξεις
τον Θρίαμβον ή τον Όλεθρο που κάποτε θα σμίξεις,
αν υπομένεις τους κακούς ν’ ακούς που θα χαλούνε
τα λόγια σου τ’ αληθινά κι άμυαλους θα πλανούνε,
αν μπορείς ό,τι αγάπησες ρημάδι ν’ αντικρύσεις…
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις,
αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις
σ’ ένα παιχνίδι τολμηρό, να μην τα λογαριάσεις,
κι όταν χαθούν αχάλαστη να ‘ναι η ζωή σου εσένα
χωρίς να παραπονεθείς
ποτέ για τα χαμένα,
αν σκλάβα σου να ‘χεις μπορείς στην πράξη την καρδιά σου,
να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου,
αν στην καταστροφή μπορείς να ‘χεις την ίδια γνώμη,
με άσειστη θέληση να λες: —«βάστα καρδιά μου ακόμη!»—,
μέσα στον όχλο να ‘σαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα,
να ‘σαι με τους τρανούς χωρίς να πάρει ο νους σου αέρα,
κι αν δεν μπορεί φίλος κ’ εχτρός πίκρες να σε ποτίζει
κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει
κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις
και μέσα του κάθε στιγμής τους θησαυρούς να κλείσεις…
όλα δικά σου γίνονται τότε σε αυτή την πλάση
κι είσαι άξιος άντρας που κανείς δε θα σε ξεπεράσει.
