Υπάρχουν μερικά πράγματα που αν τα ξεκινήσεις δύσκολα τα αποχωρίζεσαι. Ίσως να είναι γενικός κανόνας που αφορά σε όλες τις (κακές και καλές) συνήθειες. Ίσως πάλι σε κάποιες δραστηριότητες να υπάρχει ένα ιδιαίτερο στοιχείο που τις διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες και τις προτάσσει ως ποιοτικά πλούσιες αποδράσεις και εκτονώσεις από την “θλιβερή” ψευτοπραγματικότητα του Εγώ μας.
Μια τέτοια ποιοτικά πλούσια δραστηριότητα είναι για κάποιους το περπάτημα. Το περπάτημα είναι αγαπημένη δραστηριότητα για πολλούς ανθρώπους και μπορεί να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρεθεί κανείς. Περπατώντας ανακαλύπτει κανείς άλλες πτυχές του εαυτού του, πιο εσωτερικές, που συνήθως μας διαφεύγουν σε μια πρώτη ανάγνωση με την συνηθισμένη εξωτερική ματιά της καθημερινότητας.
Ένας περίπατος μπορεί να αποτελέσει την βάση για την επανένωση του σώματος με το πνεύμα. Η ενεργοποίηση του σώματος είναι σε κάποιες περιπτώσεις μονόδρομος για την αφύπνιση ενός κοιμισμένου ή ράθυμου πνεύματος. Η φυσική κινητοποίηση και η κινησιοθεραπεία προτείνεται από ψυχοθεραπευτές όσο και από πνευματικούς δασκάλους ως η γέφυρα μεταξύ σάρκας και ψυχής, ένα ενδιάμεσο σημείο επαφής το οποίο δρα αμφίδρομα και αμφίρροπα και συμβάλει στην επανενεργοποίηση του εσωτερικού μας κόσμου. Σύνηθες να συμβαίνει αυτό όταν έχει προηγουμένως ενεργοποιηθεί κάποιο γνωστό μας πονοσώμα, μια έντονη δηλαδή συναισθηματική ενεργειακή κατάσταση που αντανακλά στο σώμα μας την αρνητική συσσωρευμένη ενέργεια και τις επιβαρυντικές σκεπτομορφές του νου μας.
Ένας περίπατος είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για διαλογισμό, για νοερή προσευχή. Όλα όμως ξεκινούν από την βαθιά επιθυμία για αυτοπαρατήρηση, για προσέγγιση της καθαρής συνειδητότητας και για καθολική απαλλαγή έστω για πεπερασμένο χρονικό διάστημα από όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις κρίσεις, τις αναμνήσεις, τις αναλύσεις, τις προσδοκίες, τους φόβους και τους πάσης φύσεως ψυχολογικούς περιορισμούς που συνήθως εμείς οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας και μένουμε δέσμιοι σε αυτούς.
Περπατώντας μόνος κανείς, ειδικά σε μια κρύα νύχτα ή και σε μια ζεστή νύχτα αντιλαμβάνεται καλύτερα διαισθητικά τις ακραίες καταστάσεις τις διπολικής φύσης της ανθρώπινης ζωής. Ζώντας έντονα το κρύο ή την ζέστη λαμβάνει διαισθητικά δια της απόκλισης των κλιματικών συνθηκών ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα του διπόλου που κρατά τον άνθρωπο δέσμιο σε κάθε έκφανση των συνθηκών ζωής του. Ενώ η όντως Ζωή είναι μια και βρίσκεται στο απάνεμο κέντρο της Ύπαρξης (μέτρο), οι πολλαπλές συνθήκες ζωής συγχέονται με την όντως Ζωή και μας ταλανίζουν υποβάλλοντάς μας υποσυνείδητα στην διαδικασία να αποδεχτούμε την αυθυπαρξία τους.
Όταν περπατώ το πρώτο πράγμα που αποζητώ είναι η καθαρότητα του νου. Σαν να είναι προγραμματισμένος ο οργανισμός να δεχτεί την ωφέλεια αυτής της άσκησης, διψά να απορρίψει όλα τα τοξικά σκουπίδια που συσσώρευσε εντός της ημέρας. Ο νους αδειάζει, η κυκλοφορία του αίματος στην καρδιά, στις αρτηρίες, στους πνεύμονες, στα αγγεία και στους ιστούς γίνεται πιο έντονη, κάθε κύτταρο του οργανισμού ξυπνά. Μια θεία ζέση αναζωπυρώνεται εντός και εκτείνεται καθαρτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του νου αλλά και στα βάθη της εσωτερικότητας.
Με καθαρό νου, όλα πλέον οδηγούν στην αναπνοή. Η ανάσα, πόσο σημαντική για αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας που συντελείται στην εμπειρία του περπατήματος. Αφοσιωνόμενος κανείς στην αναπνοή του με ευλαβική προσοχή, οδηγείται σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος, μια αναζήτηση χωρίς τέλμα. Η αναπνοή είναι η στενή δίοδος για την μετάβαση από την φθαρτή ευτελή εξωτερική διάσταση στην υποτιμημένη εσωτερική πραγματικότητα και στην άυλη ουσία της συνειδητότητας της κάθε ψυχής. Η ομορφιά που αναβρύζει ως απότοκο αυτής της διαδικασίας είναι τόσο γλυκιά και τόσο ελκυστική που δεν μπορείς να βγεις από μέσα της, σε αγκαλιάζει όπως αγκαλιάζει η μάνα το βρέφος που μόλις έφερε στον κόσμο.
Με προσοχή, με αυτοπαρατήρηση (χωρίς κατάκριση και χωρίς ανάλυση), με διάθεση ενδοσκόπησης και με πολλή αγάπη για το ατελές αλλά και παράλληλα θεϊκό Ον που είναι ο καθένας μας, οδηγούμαστε σε νέα μονοπάτια ανείπωτα, μονοπάτια σιωπής, μονοπάτια απάτητα. Μονοπάτια που καλούμαστε να περπατήσουμε (για πρώτη φορά ίσως) με την δύναμη της ψυχής μας.
