Εδώ Πολυτεχνείο

Εδώ Πολυτεχνείο

Ο αυτοσχέδιος ραδιοφωνικός σταθμός που είχε στηθεί από φοιτητές εντός του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 εξέπεμπε το γνωστό σε όλους σήμα: “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας ομιλεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων”.

Τίθεται όμως το ερώτημα: Όλα όσα έχουμε μάθει στα σχολεία και έχουμε ακούσει στις τηλεοράσεις ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα; Γνωρίζουμε την πλήρη “αλήθεια” της ιστορίας ή μήπως προγραμματιζόμαστε εγκεφαλικά για να συντονιστούμε σε μια μόνο πτυχή της ιστορίας, αυτή δηλαδή που κάποιοι θέλουν να μας περάσουν σύμφωνα με κάποιο δικό τους επιθυμητό αφήγημα;

Οι πτυχές της ιστορίας και η διαχρονικότητα της συνωμοσιολογικής προπαγάνδας

Η ιστορία έχει τουλάχιστον δύο πτυχές, πολλές φορές πολύ περισσότερες. Ανεξαρτήτως από τα γεγονότα αυτά καθεαυτά, υπάρχει πάντα η θεώρηση από δύο ή περισσότερες πλευρές μέσα από υποκειμενικό πρίσμα. Είναι δύσκολο για τον ιστορικό μελετητή να κρατήσει αποστάσεις και να κρίνει αντικειμενικά τα γεγονότα. Είναι σημαντικό όμως πάντα να προσκομίζει γραπτά τεκμήρια και αποδείξεις της έρευνάς του. Στα σχολεία και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μαθαίνουμε για την γνωστή πτυχή της ιστορίας των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Δυστυχώς όμως, σε μια κοινωνία άκρως κομματισμένη και διχασμένη όσο και αποπροσανατολισμένη, όλοι οι (κατ’επίφαση) θεσμοί και όλα τα μέσα εκπαίδευσης και ενημέρωσης υπακούν στις επιταγές των κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι με την σειρά τους υλοποιούν την βούληση ανώτερων κέντρων εξουσίας ως προς την διαμόρφωση της “επίσημης” ιστορίας από τους “νικητές”.

Πολλά λέγονται και άλλα τόσα δεν λέγονται για την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η περίοδος αυτή χωρίζεται σε δύο υποπεριόδους. Την πρώτη εξαετία από την 21η Απριλίου 1967 έως και την 25η Νοεμβρίου 1973. Στο τελευταίο διάστημα της περιόδου αυτής είχε διεξαχθεί δημοψήφισμα από την κυβέρνηση και στόχος ήταν να γίνει σταδιακή επαναφορά σε πολίτευμα δημοκρατίας, αρχικώς με την μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη και μετά με δημοκρατικές εκλογές. Η διαδικασία αυτή όμως ουδέποτε τελεσφόρισε καθ’ότι προέκυψαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και αμέσως μετά, στις 25 Νοεμβρίου 1973, ήρθε η ανατροπή του καθεστώτος Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη. Ακολούθησε μια νέα σύντομη περίοδος δικτατορίας, η οποία ιδεολογικά και πολιτικά ουδεμία σχέση είχε με την προηγούμενη εξαετία. Η τελευταία αυτή περίοδος κατέληξε στα τραγικά γεγονότα της ανατροπής του Μακαρίου και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και στην επαναφορά του Καραμανλή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, από το Παρίσι, όπου βρισκόταν όλο το διάστημα της επταετίας.

Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι το σύνολο των κυβερνώντων της αρχικής εξαετίας ήταν αγγελικά πλασμένοι και όλοι με αθώες προαιρέσεις. Όμως πρέπει να αναγνωριστεί το γεγονός ότι στη διάρκεια αυτή έγινε εξυγίανση σε πολλούς τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ολοκληρώθηκαν τα περισσότερα δημόσια έργα (από το δημόσιο προς τον ελληνικό λαό και όχι από ιδιώτες προς πλουτισμό ιδιωτών όπως γίνεται σήμερα) καθώς επίσης έγιναν ουσιαστικά βήματα προς την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας από έναν πρότερο κομματικά βαμμένο κρατικό μηχανισμό. Αυτά τα βήματα όμως ουδέποτε ολοκληρώθηκαν, διότι κάποιοι δεν ήθελαν να ολοκληρωθούν. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι μέσα στις ίδιες τάξεις που έφεραν πατριώτες και υγιώς εννοούμενους εθνικόφρονες υπήρχαν και εθνοπροδότες και πράκτορες που συνεργάστηκαν με ανθελληνικά κέντρα για να οδηγηθεί και πάλι ο τόπος σε μια κατ’επίφαση δημοκρατία αλλά κατουσίαν σε μια νέα ελεγχόμενη εξάρτηση και δουλεία και σε ένα μασκαρεμένο πολίτευμα κοινοβουλευτικής δικτατορίας.

Η περίοδος αυτή της δικτατορίας παρουσιάστηκε και συνεχίζεται να παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης και από τους δήθεν ιστορικούς και διανοούμενους ως μια μαύρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας, η οποία αναχαιτίστηκε από τις “δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις” του τόπου για το καλό πάντα του ανυποψίαστου ελληνικού λαού.

Ετυμολογία της συνωμοσίας

Δεδομένου ότι η πλειοψηφία των ιστορικών γεγονότων είναι αποτέλεσμα οργανωμένης και πολυδιάστατης συνωμοτικής υποκίνησης, είναι σημαντικό να γίνει μια σύντομη ανάλυση της λέξης συνωμοσία. Συνωμοτώ σημαίνει δεσμεύομαι, έως και ορκίζομαι, να συνασπιστώ με άλλους στα πλαίσια επίτευξης ενός κοινού κρυφού σκοπού. Πολλές κατηγορίες και χλευασμός εξαπολύονται προς κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στις μέρες μας, ο οποίος πριν καταπιεί αμάσητα όσα μας σερβίρουν, κάθεται να στοχαστεί και να ερευνήσει. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος ευτελίζεται, από τους μη έχοντες συνήθως σαφή και λογικά επιχειρήματα, και χαρακτηρίζεται ως “συνωμοσιολόγος” ή “ψεκασμένος”, μιας και η υπόθεση των αεροψεκασμών (chemtrails) είναι μια κλασική και από τις αρχαιότερες καλά κρατούσες υπόθεση συνωμοσίας.

Το διεθνές ιστορικό πλαίσιο

Στα χρόνια κατά τα οποία εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου διαδραματίζονταν παράλληλα σημαντικά γεγονότα στη διεθνή πολιτική σκηνή με προεξέχουσες φιγούρες την CIA, τον Kissinger, την πρόκληση του σκανδάλου Watergate στις ΗΠΑ επί προέδρου Nixon, την κήρυξη του Δ’ αραβοϊσραηλινού πολέμου (Γιομ Κιπούρ) αλλά και την επίσημη αναγγελία από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο εξόρυξης πετρελαίου από την Ελλάδα με χρήση της δραχμής. Η επίσημη διπλωματική θέση της Ελλάδος εναντιωνόταν στα σχέδια των ξένων δυνάμεων για χρήση του ελληνικού εδάφος για πρόσβασή τους σε χώρους γεωστρατηγικής σημασίας για έλεγχο του αραβοισραηλινού πολέμου. Η εναντίωση της Ελλάδος στα πολεμικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων αλλά και η αναγγελία της εξόρυξης πετρελαίου (για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας του ελληνικού κράτους) θα καθιστούσε την Ελλάδα περισσότερο κυρίαρχη οικονομικώς και πολιτικώς και αυτό ήταν κάτι το οποίο προφανώς οι άσπονδοι φίλοι μας δεν το επιθυμούσαν. Η γενικότερη δυστοκία στις διπλωματικές μας σχέσεις με το τόξο των κρατούντων δυνάμεων του εξωτερικού και η δυσφορία που αυτές εξέφραζαν για το καθεστώς Παπαδόπουλου βρήκαν ως αφορμή να εκφραστούν εμπράκτως (αν και υπογείως ως προς τα πραγματικά κίνητρα και τους πραγματικούς υποκινητές) με το κίνημα ανατροπής του καθεστώτος από τον Ιωαννίδη, το οποίο με τη σειρά του υποδαυλίστηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Η νέα αυτή επιβληθείσα χούντα από τις 25 Νοεμβρίου 1973 έως και την 24η Ιουλίου του 1974, δεν είχε καμμία σχέση με την προηγούμενη. Επικράτησε αστάθεια και αυταρχικότητα με ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά που ήταν πολύ “λίγοι” για τις περιστάσεις. Φαίνεται ότι η Ελλάδα είχε μπει και πάλι σε καθεστώς παρακμής και πτώσης και όλα έδειχναν στα μάτια ενός έμπειρου διπλωμάτη ή γεωστρατητικού ερευνητή ότι τραγικά γεγονότα ευρίσκονταν προ των πυλών για την Ελλάδα. Όπερ και εγένετο με την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο και την εμφάνιση εμφύλιας σύγκρουσης στο νησί, γεγονός το οποίο εκμεταλλεύτηκαν δολίως οι αιωνίως άρπαγες και ύπουλοι κερδοσκόποι Τούρκοι και οι οποίοι σταδιακά πέτυχαν δια της βίας την κατάληψη και κατοχή ενός μεγάλου ποσοστού του εδάφους της Κύπρου. Ο τότε Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την άνεση που του επέτρεπαν οι συνθήκες και οι υποστηρικτές του, επανήλθε μεγαλόπρεπα ως δαφνοστεφανωμένος λυτρωτής στην Ελλάδα από την σιγουριά του Παρισιού και εγκαινίασε έτσι πανηγυρικά την αρχή της περίφημης “μεταπολίτευσης”. Η μεταπολίτευση προφανώς, σύμφωνα με την κρίση του σκεπτόμενου ερευνητή-πολίτη, δεν ήταν αλλαγή πολιτεύματος προς την πραγματική δημοκρατία αλλά η έμπρακτη στροφή προς την επαναφορά του κομματισμού και του κομματικού συνδυκαλισμού με στόχο την σταδιακή διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο και την αγωγή της προς την πλήρη οικονομική και πνευματική εξάρτηση από τα κέντρα διεθνών αποφάσεων. Η πτώση του Παπαδόπουλου, όσο και αν αυτό μπορεί να εκληφθεί από πολλούς ως υπερβολή ή ως υποστήριξη μιας δαιμονοποιημένης “χούντας”, θα μπορούσε πιθανώς να συγκριθεί με την δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια, ενός τεραστίου μεγέθους και ύψους πολιτικού ανδρός, ο οποίος αγάπησε αληθινά την πατρίδα και θέλησε να την βοηθήσει να ορθοποδήσει μετά αιώνων οθωμανικής υποδούλωσης και πολέμων.

Τεκμηριωμένη παρουσίαση των αφανών πτυχών του Πολυτεχνείου

Ακολουθούν κάποιες εμπεριστατωμένες ιστορικές αναλύσεις για την περίοδο αμέσως πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου από τον σύνδεσμο ιστορικών και πολιτικών ερευνών. Οι αναλύσεις αυτές προέρχονται από τον οργανισμό ΕΠΟΚ. Οἱ σκοποί τοῦ Ε.ΠΟ.Κ. μέ βάσει τό Καταστατικό του, εἶναι οἱ ἑξῆς:

• «- Ἡ ἔρευνα, συλλογή, διάσωση, ταξινόμηση, ἐπεξεργασία καί προβολή ὑλικοῦ, εἴτε γραπτοῦ, εἴτε ὀπτικοακουστικοῦ, εἴτε φωτογραφικοῦ πού ἀφοροῦν τήν νεότερη καί σύγχρονη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.
• – Ἡ ἐπιμέλεια, παρότρυνση συγγραφῆς καί προβολή ἱστορικῶν ἔργων καί ἐπιστημονικῶν πραγματειῶν καθώς καί ἡ χορηγία ὑποτροφιῶν γιά διδακτορικές διατριβές καί μελέτες γύρω ἀπό τά πολιτικά γεγονότα τῆς νεότερης καί σύγχρονης ἱστορίας μας.
• – Ἡ δημιουργία ἱστοτόπων στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως καί ἡ κατά νόμον προβολή τοῦ ἔργου του, προφορικῶς, ἐγγράφως, ἠλεκτρονικῶς, ψηφιακῶς καί διά τοῦ τύπου.
• – Ἡ ὀργάνωση μελετῶν, ἐρευνῶν, συζητήσεων, διαλέξεων, συνεδρίων, μουσειακῶν ἐκθέσεων κειμηλίων καί τελετῶν μνήμης σχετικῶν μέ τό ἀντικείμενό του».

Πριν από τα γεγονότα

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου

Οι συνέπειες των γεγονότων του Πολυτεχνείου

Η προσεκτική τηλεθέαση των παραπάνω video οδηγεί αρχικώς σε σοβαρό προβληματισμό και διάθεση αναθεώρησης του επίσημου προπαγανδιστικού αφηγήματος και, σε δεύτερη ανάγνωση, στην συνειδητοποίηση της κλίμακας της διαστροφής της ιστορικής αλήθειας μέσα από συντονισμένη και διαχρονική προπαγάνδα και του μεγέθους του καταστροφικού πλήγματος που επέφεραν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ως αφορμή για την εγκαθίδρυση της μεταπολίτευσης, προς την ελληνική κοινωνία.

Τελικώς τι γιορτάζουμε στις 17 Νοεμβρίου;

Τι γιορτάζουμε λοιπόν στο “έπος του Πολυτεχνίου”; Τους ηρωικά μαχόμενους και καταπιεσμένους από το καθεστώς φοιτητές; Ή μήπως τους διαχρονικά γνωστούς-αγνώστους μπαχαλάκηδες, τους πληρωμένους εκτελεστές σχεδίων μυστικών υπηρεσιών, τους πράκτορες και τους ανύπαρκτους “ήρωες του πολυτεχνείου”΄, τους οποίους καθοδηγούσαν οι παλαιοκομματικοί και αυτοί με τη σειρά τους καθοδηγούνταν από μεγαλύτερα αφεντικά που κινούν τα παγκόσμια νήματα; Η μεταπολιτευτική “εξαργύρωση” του Πολυτεχνείου από πολιτικούς νάνους οδήγησε στην εξαχρείωση της πολιτικής και των ηθών και αξιών στην χώρα. Οι γόνοι και απόγονοι της γενιάς του Πολυτεχνείου εξαργύσαν πολύ ακριβά στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική σκηνή τον όποιο συσχετισμό τους με τα “βρώμικα” τελικώς γεγονότα του Νοέμβρη του ’73. Έστησαν μια πραγματική αυτή τη φορά χούντα, η οποία ως σαράκι συνέχισε να τρώει τις σάρκες και το πνεύμα του ελληνικού λαού και του ελληνικού έθνους.

Στο σημείο αυτό πρέπει προς χάριν της ιστορικής αληθειας να επισημανθεί ότι προφανώς μέσα στο σύνολο των οχυρωμένων στο Πολυτεχνείο και σε άλλες σχολές φοιτητών, υπήρχαν και αγνοί, φερόμενοι από ανιδιοτελή πατριωτικά αισθήματα φοιτητές. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ μια αγγελικά πλασμένη κοινωνία ούτε μια αγγελικά πλασμένη διακυβέρνηση σε αυτόν τον ρέποντα προς τον εθνικό διχασμό τόπο. Πάντα όμως θα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων, οι οποίοι είτε με καθαρή συνείδηση και αντίληψη της “βρώμικης” ιστορικής αλήθειας είτε με ρομαντισμό και ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα κινούνταν και θα κινούνται προς τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αλήθειας. Δυστυχώς όμως αυτοί οι λίγοι (οι οποίοι μάλλον είναι πολύ μικρή μειοψηφία) επισκιάζονται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης από τους πολλούς της διεφθαρμένης μάζας του ατομικού και υλιστικού συμφέροντος. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι έγινε και στο Πολυτεχνείο του ’73. Μπροστάρηδες στα εμπρηστικά γεγονότα και στο στήσιμο της προπαγάνδας δεν ήταν οι ρομαντικοί και πατριώτες φοιτητές που μπορεί να εξέφραζαν την αντίθεσή τους στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της δικτατορίας, αλλά οι εκπαιδευμένοι, προπονημένοι και εκλεγμένοι για τον ρόλο της αποσταθεροποίησης, της χρήσης βίας και της προπαγανδιστικής επίκλησης του συναισθήματος της τότε ελληνικής κοινωνίας προς ακόμα πιο εκτεταμένη αποσταθεροποίηση, πάντα με τον τελικό στόχο της επαναφοράς της “βρώμικης” μεταπολίτευσης των “κομματόσκυλων”.

Άλλωστε, και με τραγικό τρόπο, η φράση “17 Νοέμβρη” μερικές φορές δεν παραπέμπει καν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αλλά καθιερώθηκε να αναφέρεται στην περιβόητη εγκληματική οργάνωση, η οποία αξιοποιώντας ως τραγική φαρσοκωμωδία τους συνειρμούς με θολά τότε γεγονότα, έστησε μια δολοφονική μηχανή για να “καθαρίζει” όσους κινούνταν ενάντια σε ανώτερα συμφέροντα ή απλώς δημιουργώντας περαιτέρω σύγχυση, φόβο και διχασμό στην ελληνική κοινωνία όταν αυτό κρινόταν απαραίτητο. Μια μηχανή στημένη πιθανώς από τους ίδιους οι οποίοι οργάνωσαν αριστοτεχνικά και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά κυρίως την προπαγάνδα γύρω από τα γεγονότα αυτά. Μια οργάνωση, η οποία στήθηκε από κάποιους για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα και όταν πλέον δεν μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες τους ή δεν είχε πρακτικό αντίκρυσμα η λειτουργία της, εξαρθρώθηκε η “βιτρίνα” της με συνοπτικές διαδικασίες.

Η μεταπολίτευση ήταν μια περίτρανη επανεγκαθίδρυση ανθελλήνων προδοτικών στελεχών σε θέσεις κλειδιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας με τους ακόλουθους στόχους:

1. Αρχικώς την εγκαθίδρυση του βαθέος κομματικού κράτους διαμέσου του κακώς εννοούμενου κομματικού συνδικαλισμού και της αναξιοκρατίας.
2. Εν συνεχεία την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και την διάβρωση της αξιοκρατίας, της ηθικής επιχειρηματικότητας και της ενσυναίσθητης οικονομικής δραστηριότητας. Επιχειρήθηκε με κάθε μέσο η εμπέδωση των “ύψιστων”‘ αξιών του ωχαδερφισμού, της ήσσονος προσπάθειας και της καπατσοσύνης. Ο μέσος Έλληνας μεταβαίνει από την μεταπολεμική ευχή του “μάθε παιδί μου γράμματα” στην μεταπολιτευτική βαθμοθηρία και στο κυνήγι ενός πτυχίου το οποίο θα του δώσει τα εφόδια για “μια θέση στο Δημόσιο” και άρα στην ελευθεριότητα της άνευ αξιολόγησης μονιμότητας πάντα με την εποπτεία του κομματικού μηχανισμού.
3. Η διάβρωση δια μέσου του χρήματος και του υλισμού οδηγεί σε μια ευρύτερη κατάσταση διαφθοράς, στην οποία χάνεται η σύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό και πολιτιστικό του περιβάλλον, επικρατεί η αδιαφορά για τον συνάνθρωπο και επιδιώκεται ο εύκολος πλουτισμός και η υλική ευδαιμονία για οποιοδήποτε κόστος. Οι διαχειριστές όμως του χρήματος, αυτοί οι οποίοι εγκατέστησαν πρωταρχικώς τα θεμέλια του κήβδιλου χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών, ενορχρηστρώνουν την υπερχρέωση των εθνών κρατών και εν συνεχεία οδηγούν τα έθνη στην επιτροπεία δια μέσου του υπέρμετρου δανεισμού και της υποθήκευσης του εθνικού πλούτου, καταλήγοντας σε μια σπείρα θανάτου οικονομικού, πολιτιστικού και τελικώς πνευματικού.
4. Η εσκεμμένη νόθευση του πληθυσμού, η εσκεμμένη νόθευση της γλώσσας και η εσκεμμένη σταδιακώς επιβαλλόμενη φτωχοποίηση του πνευματικού και γνωστικού επιπέδου του μέσου Έλληνα δια μέσου ενός παραπέοντος εκπαιδευτικού συστήματος, οδηγούν σε δύο εξελίξεις. Τους μεν διανοητικώς ανεπτυγμένους Έλληνες να αποδημούν σε χώρες του εξωτερικού, όπου μπορούν (ακόμα) να έχουν ανταποδοτικότητα των δυνατοτήτων και ικανοτήτων τους σε επαγγελματικό και βιοποριστικό επίπεδο. Του δε λιγότερο ικανούς διανοητικά και κάποιους ακόμα ρομαντικώς σκεπτόμενους να παραμένουν σε μια χώρα η οποία από πάλαι ποτέ λαμπρή Ελλάδα της φιλοσοφίας και της δημοκρατίας να μετατρέπεται σε “Ελλαδιστάν”. Στα πλαίσια των αλλεπάλληλων τεχνητών κρίσεων (βλέπε πανδημίες, κλιματικές κρίσεις και οικονομικές κρίσεις), ο μέσος άνθρωπος απεμπολεί εντελώς κάθε του δημοκρατικό δικαίωμα και την ιερή υποχρέωση του ως πολίτης για έλεγχο της πολιτικής εξουσίας και μετατρέπεται σε ένα κυριολεκτικώς χειραγωγούμενο από την πολυεπίπεδη προπαγάδνα ον, το οποίο απομονώνεται στο “καβούκι” του και με σημαία την ατομική του επιβίωση, πατά ανερυθρίαστα “επί πτωμάτων” ,διασπά την συγκρότησή και την πνευματική κρίση του και οδηγείται σε έναν ατέρμονα (αλλά χαμένο εκ προοιμίου) αγώνα για τον επιούσιο (και όχι για την πνευματική του ουσία).

Κάθε λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει

Κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, διαβιώντας στο μεταίχμιο της ύλης και του πνεύματος, είναι εξ’ορισμού ένας χώρος συνάντησης της διπολικότητας της ύλης από τη μια πλευρά και του αγαθού κάλλους του πνεύματος από την άλλη. Η αντιφατικότητα αυτή είναι ένα οικουμενικό φαινόμενο, ωστόσο στην περίπτωση των Ελλήνων είναι ακόμα πιο έντονο και ιδιάζον. Η αντιφατικότητα του ψυχισμού και της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα ενυπάρχει σε αυτόν από αρχής του γνωστού ελληνικού κόσμου μέχρι σήμερα. Έννοιες όπως φιλότιμο, αλτρουισμός, διανοητικότητα, επινοητικότητα, ηρωισμός και αγάπη για το ελεύθερο πνεύμα από τη μία πλευρά αλλά και αμάθεια, ημιμάθεια, ωχαδερφισμός, ναρκισσισμός, εθνικός διχασμός, κομματισμός και θερμοκεφαλισμός από την άλλη, είναι έννοιες που η μοίρα τις θέλει να συνυπάρχουν στο διάβα των Ελλήνων ανά τους αιώνες. Η δεύτερη αυτή πλευρά, η οποία περιλαμβάνει όλες αυτές τις “ευγενείς” αξίες, είναι απότοκη του ήθους της περιόδου του Πολυτεχνείου εντεύθεν. Διότι το Πολυτεχνείο, δυστυχώς για τους Έλληνες, ζει και βασιλεύει.

Όπως συνετελέσθη η πτώση της δικτατορίας του 1967, την οποία κάποιοι δεν άφησαν ποτέ να εξελιχθεί σε μια νέα υγιώς επανιδρυθείσα δημοκρατία, έτσι και σε κάθε καμπή υγιούς ανάκαμψης της ελληνικής ψυχής, πάντα θα καταδοκεί ένα σώμα ανθελλήνων για να επαναφέρει την πορεία του λαού και του έθνους εκεί όπου οι παγκόσμιες επιταγές προστάζουν.

Η εθνική μας ιστορία το επαληθεύει αυτό με αδιαμφισβήτητο τρόπο. Έτσι λοιπόν:

• Για κάθε Λεωνίδα, πάντα θα υπάρχει μια ανοπαία ατραπός και ένας Εφιάλτης.
• Για κάθε Σούλι, πάντα θα υπάρχει ένας Πήλιος Γούσης.
• Για κάθε Βυζάντιο, πάντα θα υπάρχει μια κερκόπορτα.
• Για κάθε ελληνική επανάσταση, πάντα θα υπάρχει μια μικρασιατική καταστροφή.
• Για κάθε Καποδίστρια, πάντα θα υπάρχει ένας Μαυρομιχάλης.
• Για κάθε έπος της εθνικής αντίστασης του ’40, πάντα θα υπάρχει ένας εμφύλιος πόλεμος.
• Για κάθε απόπειρα αναστήλωσης της πραγματικής δημοκρατίας, πάντα θα υπάρχει ένα Πολυτεχνείο και μια κάλπικη μεταπολίτευση ως μόνιμο ανάχωμα.
• Για κάθε ρανίδα αλήθειας, πάντα θα υπάρχει ένας σωρός από ψέματα για να την καλύπτουν με περίτεχνο και εγκληματικό τρόπο.

Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά την ελληνική ιστορία θα παρατηρήσει μια πορεία που προσομοιάζει αυτή του αρχαίου Σίσυφου, δηλαδή μια κοπιαστική κυκλική πορεία προς την δόξα και την λύτρωση και την τελευταία στιγμή μια αίσθηση ανεκπλήρωτου και βίαιη επαναφορά προς το απύθμενο βάθος της παρακμής. “Δεν υπάρχει σωτηρία” θα έλεγε κανείς. Και ίσως να είχε δίκιο. Όμως αυτό που οφείλουμε να κρατήσουμε από την έντιμη μελέτη της εθνικής αλλά και της προσωπικής μας ιστορίας είναι πάντα ο εντοπισμός της τραγικότητάς μας μέσα από τα λάθη μας και η συνειδητή μας προσπάθεια για ατομική και συλλογική εξέλιξη και μετάνοια.