Η θεραπεία και η ίαση είναι δύο πολύ διαφορετικές στην ουσία τους έννοιες. Η θεραπεία αφορά τις επικουρικές διαδικασίες για την διόρθωση μιας ανισορροπίας σε ένα ή περισσότερα συστήματα του οργανισμού μας. Οι επικουρικές διαδικασίες αυτές όμως στοχεύουν στην ενεργοποίηση του εγγενούς στο ίδιο μας το σώμα μηχανισμού, ο οποίος ονομάζεται ανοσοποιητικό σύστημα και ο οποίος έχει ως στόχο το ά-νοσον, δηλαδή την κατάσταση της μη νόσου. Έχω αναπτύξει τις απόψεις μου σχετικά με την ρήση “Medicus curat, natura sanat”, δηλαδή ότι η ιατρική θεραπεύει αλλά η φύση ιαίνει.
Τα παραπάνω εφαρμόζονται σε όλες τις περιπτώσεις σωματικής νόσου, αν και το τελευταίο διάστημα καλούμαστε να διαχειριστούμε εμφανιζόμενες γονιδιακές ανωμαλίες ή και μόνιμες γονιδιακές αλλοιώσεις και μεταλλάξεις, θέματα τα οποία είναι πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμα πλέον ακόμα και από το ίδιο το ανοσοποιητικό. Όταν το ίδιο το ανοσοποιητικό βάλλεται και τεχνηέντως ανισχυροποιείται “εκ των έσω” και όταν το ίδιο το γονιδίωμα τεχνηέντως μεταλλάσεται για να εξυπηρετήσει αδιευκρίνιστους στο σύνολό τους σκοτεινούς σκοπούς κατά της ανθρωπότητας όπως την γνωρίζουμε σήμερα, εκεί ξεκινά ένας δρόμος αχαρτογράφητος και λίαν επικίνδυνος. Απαιτείται πολλή προσοχή και συγκέντρωση στο τι πραγματικά συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα και βάσει αυτής της “μεγάλης εικόνας” οφείλει να πορευτεί κατά συνείδηση ο σκεπτόμενος άνθρωπος, διαφυλάσσοντας ως κόρη οφθαλμού κατ’αρχάς την ακεραιότητα του γονιδιώματός του και την λειτουργικότητα του ανοσοποιητικού του συστήματος.
Προχωρώντας όμως ένα βήμα παραπέρα, είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η ρήση “medicus curat, natura sanat” δεν αφορά μόνο το υλικό σώμα μας αλλά και την ψυχή και το πνεύμα μας. Ποιός παίζει τον ρόλο του ιατρού θεραπευτή σε αυτή την περίπτωση και ποιός τον ρόλο της ιαίνουσας φύσης; Η άποψή μου είναι ότι ο ιατρός θεραπευτής μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Επισκεπτόμενοι καθημερινά το εσωτερικό μας ιατρείο δίνουμε στον εαυτό μας την δυνατότητα να συναισθανθεί την κατάστασή του και να συνειδητοποιήσει την αμαρτωλότητά του, δηλαδή την απόκλισή του από τους ουσιώδεις οντολογικούς σκοπούς της ύπαρξής του. Το πρώτο βήμα επομένως για την πνευματική μας προκοπή είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε πνευματικά ασθενείς. Ο καθένας έχει και μια διαφορετικού είδους ψυχική και πνευματική ανισορροπία. Οι τύποι των πνευματικών αλυσίδων είναι άπειροι και ο διαμορφωμένος χαρακτήρας του καθενός έλκει διαφορετικούς συνδυασμούς αλυσίδων. Οι τάσεις και οι ροπές μας αν δεν γίνουν εγκαίρως αντιληπτές τείνουν να εγκαθίστανται και να “βαθαίνουν” εντός μας και να γίνονται η ταυτισμένη με εμάς φαινόμενη φύση μας. Στην πραγματικότητα όμως οι τάσεις και οι ροπές αυτές είναι μολυσματικές φορετές συνήθειες που μας ωθούν σε μια σπειροειδή δίνη θανάτου. Πόσο εύκολη είναι αλήθεια η μέθοδος της αποταύτισης ως το απόλυτο αντίδοτο αυτής της βδελυρής ταύτισης; Το δεύτερο βήμα, το οποίο ακολουθεί την συνειδητοποίηση της πνευματικής ασθενείας μας είναι η συνειδητή βούληση και βαθιά επιθυμία να γίνουμε καλά. Ο Χριστός στο θαύμα του παραλύτου το πρώτο πράγμα που ρωτά τον χρονίως παράλυτο είναι “Θέλεις υγιής γενέσθαι;”, δηλαδή “θέλεις να γίνεις καλά”; Αν δεν αποκτήσουμε μια ακλόνητη και αμετακίνητη βούληση να θέλουμε εκ βάθους ψυχής να κινηθούμε προς την κατεύθυνση της ίασής μας, κανείς δεν είναι σε θέση να μας σώσει.
Αν λοιπόν εμείς, ως πνευματικοί θεραπευτές του ίδιου μας του εαυτού, δεν κάνουμε τα δύο προαναφερθέντα θεμελιώδη βήματα, δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια. Βήματα σκληρά, μακρόχρονα, χρήζοντα συνείδησης αντίστασης και κόπου/πόνου. Είναι όμως τα βήματα αυτά αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε από την θεραπεία στην ίαση τελικώς της ψυχής και του πνεύματός μας. Και αν εμείς είμαστε οι θεραπευτές, ποιός είναι ο ιατρός των ψυχών και των πνευμάτων ημών; Ο άρρητος και άχρονος Πατέρας μας. Αυτός και μόνο αυτός μπορεί τελικώς να μας ιάνει, να διαλύσει τις πλάνες τις επίγειας ζωής μας, να καθαρίσει τις αστοχίες και αδυναμίες της σάρκας και να αναστήσει το πνεύμα μας στην προ της πτώσεως (ή των πτώσεων;) κατάσταση δια της Θείας Χάριτος. Η μόνη φωτεινή ένδειξη λοιπόν είναι η εμπιστοσύνη δια της βιωματικής πίστεως, αλλά μόνο με την αναγκαία προϋπόθεση του “συν Αθηνά και χείρα κίνει” της δικής μας ευθύνης ζωής και συνολικής συνειδητοποιήσεως.
