Μια στιγμή εξομολόγησης
Σε κάποιο βιβλίο του Γιάννη Μαρή στον θρυλικό ήρωα των μυθιστορημάτων Γιώργο Μπέκα είχα δει γραμμένη τη φράση “στην εξομολόγηση δεν έχει τόση σημασία το τι θα ακούσει ο άλλος, αλλά το τι θα πεις εσύ”. Είχα ετοιμάσει διάφορα να πω και να γράψω σε αυτό το σύντομο άρθρο, αλλά τελικά η έμπνευση της στιγμής όταν ωθείται από εσωτερικές βιωματικές δυνάμεις στο Τώρα είναι αυτή που θα βάλει την αυθεντική σφραγίδα της και πάλι στην έκφρασή μου.
Ήθελα από πολύ καιρό να οδηγηθώ στην εξομολόγηση στον κατάλληλο πνευματικό. Ήταν κάτι που ανέβαλα για λόγους ενοχής, ντροπής και ψυχολογικών κωλυμάτων τα οποία ο ίδιος, δηλαδή το Εγώ μου, επέβαλα στον εαυτό μου. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και η εσωτερική μου ανάγκη και διαίσθηση με οδήγησε στο ιερό αυτό σημείο της εξομολόγησης, μπροστά από το ιερό σε έναν ταπεινό ναό, με έναν εξίσου ταπεινό αλλά αυθεντικό και αληθινά πνευματικό ιερέα και άνθρωπο.
Ήταν για μένα μια εμπειρία σταθμός στη ζωή μου. Από αυτές τις εμπειρίες τις οποίες όταν τις ζήσεις νιώθεις ότι πλέον “το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”. Το ξέσπασμά μου, η λύση σε κλάματα πένθους εσωτερικού και πόθου λύτρωσης αμέσως μετά, η έντονη αίσθηση και υπεραίσθηση της παρουσίας Του, η συνύπαρξη της ταπείνωσης, της συντριβής και του πόθου της αυτογνωσίας, όλα είχαν την θέση που τους έπρεπε. Γνώριζα βαθιά μέσα μου ότι Εκείνος ήταν κάπου εκεί και με περίμενε, όπως περιμένει όλους και όλες, διακριτικά να έρθουν κοντά Του. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς να κρίνει, χωρίς να εξαντλεί και να αφορίζει. Υπομονετικά και διακριτικά, μόνο και πάντα με τη δική του αληθινή Αγάπη.
Διαπιστώνω ότι τίποτα δεν προκύπτει από μόνο του και ότι όλα έχουν μια συνέχεια αλλά και μια ψυχολογική και πνευματική/μεταφυσική εξήγηση, ακόμα και αν η εξήγηση αυτή δεν είναι πάντα άμεση και προφανής στα θολωμένα μάτια της πνευματικής μας όρασης, της ευρισκόμενης σε λανθάνουσα κατάσταση από τα γενοφάσκια μας.
Αυτά που κρατώ από την σημαντικότατη αυτή εμπειρία της εξομολόγησης είναι:
- Η εξομολόγηση είναι ένα εργαλείο στον διαρκή, έως εσχάτων, αγώνα ενθύμησης του Πνεύματος πάνω στην ναρκωτική ύλη. Για να μπορέσει να ανθίσει ο καρπός της μέσα μας οφείλουμε να την συνοδεύουμε με την αληθινή μετάνοια και με τον καθημερινό πνευματικό κανόνα, μια σειρά πράξεων και συνηθειών δηλαδή πνευματικής αντίστασης στο καθημερινό ταξίδι των πειρασμών και των επιθέσεων του εγωϊκού εαυτού μας. Ο πειρασμός θα ξανάρθει, το όποιο αμάρτημα θα συνεχίσει να συμβαίνει ως μέρος της αμαρτίας της μεταπτωτικής μας φύσης, αλλά πλέον θα είναι υπό το άπλετο φως της γνώσης και της βαθύτερης αντίληψης όλων των πτυχών του εαυτού μας και της συνείδησης όλων των μεταφυσικών μας σωμάτων. Υπό το φως αυτό της αληθινής γνώσης, αργά αλλά σταθερά, όλος αυτός ο πόνος και η φθορά θα αρχίσουν να φθίνουν, να απομυθοποιούνται και να υποβαθμίζονται.
- Όταν αφεθείς στην Αγάπη του Θεού και όταν ποθήσεις τον Χριστό και όλα τα πνευματικά στοιχεία τα οποία αυτός πρεσβεύει, ανακαλύπτεις κάτι απείρως πιο πολύτιμο από όλα όσα έχεις ζήσει ή ποθήσει, υλικά, σαρκικά και ψυχολογικά.
- Χρέος μας σε αυτή τη ζωή είναι η στάση της άρνησης, της αντίστασης στις δυνάμεις που επιβουλεύονται την πνευματική ακεραιότητά μας και του αναχωρητισμού από την δίνη της ύλης και της σάρκας. Την ίδια στιγμή υπομένουμε στωικά τα όσα πρέπει να ανεχτούμε, χωρίς όμως να αφήνουμε τις αρνητικές και αντίστοιχα τις διπολικές θετικές πτυχές του ψυχισμού και της γήινης πραγματικότητας να μας οδηγούν σε βαθύτερη τύφλωση από αυτή στην οποία ήδη βρισκόμαστε.
- Μετανοώ σημαίνει ρίχνω άπλετο φως στα σκοτάδια μου, ποθώ τον Χριστό ως την βαθύτερη ουσία της προσωρινής ύπαρξής μου και προσβλέπω στην Αιώνια αποκατάσταση, σε μια κοινωνία ολοκλήρωσης, ενότητας και Αγάπης.
- Δεν γίνεται να προσκυνώ δύο Κυρίους, και την ύλη και το πνεύμα. Επιλέγω το πνεύμα και αντέχω την ύλη για όσο αυτή διαρκεί. Δεν την αποστρέφομαι αλλά ούτε και ενισχύω την διπολικότητά της στην καθημερινότητά μου. Αναζητώ την ουσία του μέτρου.
- Πετώ από μέσα μου σκουπίδια, προσκολλήσεις, εξαρτήσεις, πάθη και πλάνες και μαθαίνω να ζω όχι μόνο για να μαθαίνω αλλά και για να ξε-μαθαίνω. Αντιλαμβάνομαι όσο περνά ο καιρός καλύτερα ποια είναι αυτά που πρέπει να ξεχνώ και ποια είναι αυτά που δεν πρέπει να ξεχνώ σχετικώς με την πνευματική μου πατρίδα και με την Αλήθεια μου.
