Σε συνάντησα μια από εκείνες τις άχρονες στιγμές μια ζεστή μέρα του Αυγούστου. Μέσα στον πόνο και στην ένταση που είδα στο πρόσωπό σου και στις τόσες πίκρες που έχεις μαζέψει στη ζωή σου. Για μια στιγμή πέταξα μακριά από όλους και από όλα και ήρθα να αγγίξω την ψυχή σου. Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου κάτι βαθύ εσώτερό μου, το οποίο νιώθω ότι είναι ουσιαστική, αλλά ανείπωτη για τους πολλούς, αλήθεια. Σου μίλησα για αυτά τα δέκα λεπτά που τόσο έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος στην γήινη καθημερινότητά του. Σου άγγιξα απαλά τον θώρακα στο ύψος της καρδιάς και μετά την κορυφή του κεφαλιού και σου είπα ότι δρόμος άλλος από την αναζήτηση της αυτογνωσίας και της εσωτερικής γαλήνης δεν υπάρχει. Βρες αυτό το χρόνο για σένα, για να είσαι αυτόνομη, να είσαι δυνατή, να είσαι απαλλαγμένη από την δυναστεία των αστρικών δυνάμεων του Εγώ της υλικής σου υπόστασης. Η σάρκα σε τραβάει στην άβυσσο, εσύ αντιστάσου δυναμικά και θυμίσου ότι αυτό που ζεις δεν είναι τίποτα άλλο από μια πλάνη και μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο, ένα δίπολο που εκθειάζει τους δύο πόλους της δυαδικότητας της υλικής ύπαρξης.
Κλείσε τα μάτια, ξέχνα τις πέντε αισθήσεις και όσα ψεύτικα σου προσφέρουν και τα οποία εκλαμβάνεις ως την απόλυτη αλήθεια της ουσίας σου. Φαντάσου, οραματίσου, ταξίδεψε. Πήγαινε εκεί από όπου πραγματικά κατάγεσαι. Αναζήτησε την πνευματική πατρίδα σου. Αρνήσου όλα τα ψέμματα που σε πότισαν όλα αυτά τα χρόνια. Ξεπέρασε την έκτη αίσθηση και πήγαινε στην έβδομη. Δες την εσωτερική σου αλήθεια. Πόθησε την αυτογνωσία σου. Έλα σε επαφή με το πνεύμα μέσα σου. Ρίξε φως στην πνευματική σου ουσία.
Με μια αίσθηση ειλικρινούς συμπόνιας κλείνω τα δυο σύντομα λόγια που ήθελα να σου πω. Ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή σου, από λιακάδες αλλά και χιονοθύελλες, από ανθισμένα αλλά και έρημα τοπία, από χαρές αλλά και πίκρες, μάθε να βρίσκεις αυτά τα δέκα λεπτά για τον εαυτό σου. Για σένα.
