Το τελευταίο διάστημα η συνειδητοποίηση για την προέλευση του πνεύματος και την φυλακή του σώματος γίνεται ολοένα και πιο διαυγής και έντονη. Η απάντηση στην ερώτηση ποιός είμαι τελικά διαφαίνεται όλο και πιο καθαρή. Δεν είμαι το σώμα μου, δεν είμαι το εγώ μου, δεν είμαι όλα όσα εμφανίζονται να είμαι. Δεν είμαι η περιουσία μου, ούτε η εξουσία μου. Είμαι όμως η παρουσία μου και είμαι και η ουσία μου. Και ποια είναι η ουσία μου; Το πνεύμα μου. Και ποια είναι η περιουσία και εξουσία μου; Η ύλη του σώματός μου και η ύλη του κόσμου τον οποίο αντιλαμβάνομαι με τις πέντε αισθήσεις. Αυτά είναι και η φυλακή μου, η ψευδαίσθηση και η πλάνη μου.
Δεν αρνούμαι αυτό που συμβαίνει διότι αυτό μπορώ εν πρώτοις να αποκρυπρογραφήσω μερικώς με τον εγκέφαλό μου. Δεν απορρίπτω όμως και όσα επιμελώς μου αποκρύπτονται ως προς την πραγματική μου προέλευση και την ουσία μου. Δεν μπορώ να μην οδηγηθώ πλέον στην συνειδητοποίηση της φθαρτότητας και της εφημερότητας του υλικού πεδίου. Το σώμα μου είναι η φυλακή της ψυχής μου. Δεν υιοθετώ “μαύρη” στάση και νοοτροπία απέναντι σε αυτή την αλήθεια. Την συνειδητοποιώ ως αλήθεια και την χρησιμοποιώ για να πάω παραπέρα. Αποδέχομαι αυτό που συμβαίνει αλλά το αξιοποιώ ως εφαλτήριο για βαθύτερη διείσδυση στην πορεία προς την αυτογνωσία.
Συνειδητοποιώ και κάτι ακόμα κομβικής σημασίας. Ότι η αμαρτία, η απώλεια δηλαδή του στόχου και της ορθής πορείας προς το νόημα της ζωής (την απελευθέρωση/λύτρωση) είναι σύμφυτη με την ύλη, είναι βασικό λειτουργικό χαρακτηριστικό της ύλης. Το σώμα μου, ως κύριος εκφραστής της ύλης της πραγματικότητάς μου, είναι η βασική φυλακή μου. Δεν μπορώ να καταργήσω την αμαρτία, η οποία είναι σύμφυτη σε κάθε σώμα και θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι το τέλος του κόσμου. Μπορώ όμως να αποποιηθώ τις πλάνες της, μπορώ να γίνω ο αρνητής της αμαρτίας, ζώντας αξιοπρεπώς σε αυτό που υλικώς υπάρχει αλλά αποζητώντας με θέρμη αυτό που πνευματικώς είναι. Δεν αυτομαστιγώνομαι ότι υποπίπτω στην αμαρτία αλλά πάντα μα πάντα κοιτάζω ευθεία και μπροστά, σηκώνομαι και συνεχίζω την πορεία μου.
Το σώμα μου και όλα τα βάρη που αυτό σύρει μαζί του μπορεί να με νικούν παροδικά όμως τελικά η έκβαση του πολέμου είναι αποτέλεσμα πολλών μαχών και μπορεί να κριθεί (μερικώς και πάλι) μόνο με το τέλος της υλικής ζωής.
Οι άνθρωποι αγόμαστε και φερόμαστε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας καθώς και από τις μυριάδες σκεπτομορφικές μας καταστάσεις, μέρος και αυτές της φυλακής του σώματος και των αιθεροαστρικών σωμάτων. Και μας λέει ο στιχουργός Σπύρος Γιατράς στο άσμα το οποίο έχει ερμηνεύσει ο γνωστός καλλιτέχνης Νότης Σφακιανάκης, το “σώμα μου”:
Σώμα μου, απόψε πάλι νίκησες
και την καρδιά μου λύγισες.
Καυτό σκοτάδι μέσα μου η μοναξιά.
Σώμα μου καημένο, δε σε ορίζω πια.
Σώμα μου,
σώμα μου φτιαγμένο από πηλό,
σώμα μου,
κάνεις ό,τι θέλεις το μυαλό.
Σώμα μου, απόψε επαναστάτησες,
χωρίς ψυχή με άφησες.
Οι Ερινύες θα ’ρθουνε όπου και αν πας.
Σώμα μου, βουλιάζεις στο δρόμο που πατάς.
Σώμα μου,
σώμα μου φτιαγμένο από πηλό,
σώμα μου
κάνεις ό,τι θέλεις το μυαλό.
