Στην ταινία του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου με τίτλο “Ο φίλος μου ο Λευτεράκης” ο Μανώλης Χιώτης παρουσιάζει το νέο του σουξέ με τίτλο “Ζήσε”. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος με την συνοδό του προσφέρουν απλόχερα στο κοινό της εποχής την παρότρυνση για γλέντι στα πλαίσια μιας ζωής σύντομης, εφήμερης και μάταιης.
Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν ως εξής.
Γλέντα, γλέντα, γλέντα, γλέντα, γλέντα
γιατί αλλιώς είσαι κορόιδο με πατέντα
Κοίτα τώρα που ‘σαι νέος
λίγο να καλοπεράσεις
πριν περάσουνε τα χρόνια
και πρωτού στραβογεράσεις
Πίνε, πίνε, πίνε, πίνε, πίνε
η ζωή μας τι νομίζεις ότι είναι
θέλει και λιγάκι γέλιο
θέλει και λιγάκι γλέντι
η πολλή δουλειά τον τρώει
όπως λένε τον αφέντη
Ζήσε, ζήσε
και κορόιδο σαν τους άλλους να μην είσαι
που περνάνε τη ζωή τους
δίχως να χαρούν σταλιά
από τη δουλειά στο σπίτι
κι απ’ το σπίτι στη δουλειά
που περνάνε τη ζωή τους
δίχως να χαρούν σταλιά
από τη δουλειά στο σπίτι
κι απ’ το σπίτι στη δουλειά
Κρίμα, κρίμα, κρίμα, κρίμα, κρίμα
το κλειδώνεις στο συρτάρι σου το χρήμα
φά’ τα όλα σου μονάχος,
όσο είναι καιρός ακόμη
γιατί αν καθυστερήσεις
Θα στα φαν οι κληρονόμοι
Όπα, όπα, όπα, όπα, όπα
αν μπορείς και κάθε βράδυ γλεντοκόπα,
η ζωή μας είναι λίγη,
τα μαλλιά γεμίζουν χιόνια,
δε θα ζήσει η αφεντιά σου
εκατόν ογδόντα χρόνια
Η παρότρυνση αυτή χτυπάει στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εποχής και πολιτισμικού πλαισίου. Η τάση για χαρά και ηδονή και για το βίωμα των στιγμών είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Ωραία και αναγκαία είναι τα γλέντια και οι διασκεδάσεις και οι σωματικές ηδονές. Προσοχή μόνο στο να μην γίνουν αυτοσκοπός και να μην “τυφλώσουν” τον άνθρωπο και να τον καταστήσουν ανίκανο, λόγω της πνευματικής τύφλωσης αυτής, να μπορεί να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη εικόνα της ζωής του και το μέγεθος της πλάνης την οποία βιώνει στον επίγειο βίο.
Η διασκέδαση δεν απορρίπτεται ως ανθρώπινη ανάγκη εκτόνωσης και ως πιθανή διέξοδος από την καταπιεστική εργασιακή ρουτίνα της καθημερινότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει όμως από μόνη της ως υγιής δράση αν δεν συνοδεύεται και από ψυχαγωγικές και ψυχωφελείς δραστηριότητες. Οι σωματικές και εγκεφαλικές ηδονές πρέπει να συνοδεύονται από ενδοσκόπηση, αυτοπαρατήρηση και αυτογνωσιακή διάθεση έτσι ώστε να συνυπάρχουν τελικώς και με πνευματικές ηδονές.
Γεννάται το ερώτημα, τι εννοούμε όταν φωνάζουμε στον εαυτό μας και στους άλλους το αγωνιώδες επιφώνημα “Ζήσε!”; Ποια είναι αυτή η ζωή που δεν ζούμε και ποθούμε να αγγίξουμε αλλά και ποια είναι αυτά τα στοιχεία που φοβόμαστε να αντικρύσουμε και να ζήσουμε; Από τι στοιχειοθετείται τελικώς η ζωή μας; Η απάντηση είναι απλή και ταυτοχρόνως σύνθετη. Η ζωή μας στοιχειοθετείται από το φυσικό αλλά και τα μεταφυσικά μας σώματα, δηλαδή το αιθερικό, το αστρικό, το κατώτερο νοητικό, την ψυχή, το ανώτερο νοητικό και το πνευματικό σώμα. Για να μπορούμε να λέμε ότι ζούμε την επίγεια ζωή πρέπει να ενυπάρχει σε αυτήν η ουσία της προθέασης του μετέκεινα και της μετά υλικό θάνατο ζωής. Πρέπει δηλαδή να μάθουμε και να μπορούμε να τιμούμε όλα μας τα σώματα και όχι μόνο το υλικό. Αυτό το οποίο πρεσβεύει η σύγχρονη επιστημονική ψυχολογία και ψυχοθεραπεία δεν τίποτε άλλο από ένας συγκερασμός ταυτόχρονης μελέτης του υλικού εγκεφάλου και αιθερικού, αστρικού, κατώτερου νοητικού και ψυχικού σώματος. Στα πλαίσια της ψυχολογικής μελέτης υπάρχουν λαμπρές επιστημονικές εργασίες οι οποίες παραθέτουν σημεία-κλειδιά στην πορεία μας προς το άνοιγμα της ψυχής μας σε πιο ουσιαστικά βιώματα. Στην κατεύθυνση αυτή βιβλία όπως το “Ζήσε την ζωή που δεν έζησες” μπορούν να μας δώσουν πρακτικές κατευθυντήριες.
Το μυστικό όπως σε όλες τις περιπτώσεις δεν είναι άλλο από την τήρηση του μέτρου. Θέλει δηλαδή μικρά και διακριτικά βήματα σε όλα τα πεδία. Θέλει να μπορείς να είσαι τελικά “γλεντζές” στο γλέντι του παιγνιδιού της επίγειας ζωής, διατηρώντας όμως πάντα ενεργή την συναίσθηση του ποιος είσαι πραγματικά και ποιο είναι το πεδίο στο οποίο κινείσαι. Θέλει να μπορείς να συνδυάζεις διασκέδαση και ψυχαγωγία, να είσαι εξίσου “έξω καρδιά” και “εσωστρεφής ενδοσκόπος”, να λαχταράς την ηδονή των μικροστιγμών της επίγειας ζωής και ταυτόχρονα να προσμένεις την ηδονή της αιώνιας χαρά της άχρονης “όντως ζωής”. Πρέπει να είσαι σε θέση να γλεντάς την ζωή χωρίς να χάνεσαι στις εφήμερες διασκεδάσεις αλλά και να φιλοσοφείς την ζωή χωρίς να χάνεις, από την υπέρμετρη ανάλυση και φιλοσόφηση των πραγμάτων, τον αυθορμητισμό και την πηγαιότητα των ανθρώπινων στιγμών.
Πώς θα βρει ο καθένας το προαναφερθέν αυτό μέτρο στην ζωή του; Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μας δίνει αρκετές χρήσιμες ιδέες στο βιβλίο του με τίτλο “Ζήσε”.
Το επιφώνημα του τίτλου αυτού του άρθρου λοιπόν έχει νόημα στο εδώ και τώρα του πεπερασμένου χρόνου, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο “Τώρα του άχρονου χρόνου“. Συνδυάζοντας τα δύο είμαστε σε θέση να αναφωνήσουμε “Μην υπάρχεις απλά… Ζήσε!”
