Αντί προλόγου
Πόσο συχνά στη ζωή μας νιώθουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ονειρευτήκαμε και όπως τα φανταστήκαμε. Ποιός τα ονειρεύτηκε και ποιος τα φαντάστηκε όμως κάπως; Εμείς; Η αληθινή μας ουσία ή οι μάσκες του Εγώ μας; Αρνούμαστε να δεχθούμε το διαφορετικό, το αντίθετο με τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις, αντιλήψεις και επιθυμίες μας. Αρνούμαστε να ζήσουμε την δυσκολία (που κρύβει όμως ευκαιρίες), αρνούμαστε να βγούμε από την ζώνη άνεσή μας (αγγλιστί το comfort zone) διότι δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε και να πορευτούμε σε αχαρτογράφητα νερά. Το άγνωστο και το “ξένο προς τις επιθυμίες μας μας γεμίζει με αβεβαιότητα και φόβο. Και η αβεβαιβότητα και ο φόβος αυτός άλλοτε εκφράζονται ηχηρά και εμφατικά και άλλοτε με πιο διακριτικό και ήπιο αλλά εξίσου επιβαρυντικό ύφος και τρόπο, όπως η υποβόσκουσα δυσφορία, το σφίξιμο της αναπνοής μας, η υποσυνείδητη αίσθηση ότι κάποιος ή κάτι “προσβάλει” βάναυσα όσα είμαστε (ή έστω όσα πιστεύουμε ότι είμαστε).
Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις; Πρώτον, να αντιληφθούμε όλα τα παραπάνω ιδανικά όταν μας συμβαίνουν ή έστω λίγο αργότερα, αφού μας έχουν συμβεί. Να τα αντιληφθούμε όμως. Να τα δούμε κατά πρόσωπο στον καθρέπτη του ψυχισμού μας και να μην τα προσπεράσουμε. Αν δούμε τη ζωή ως ένα βιντεοπαιγνίδι, όσο μεγαλώνουμε καλούμαστε να περάσουμε όλο και αυξανόμενης δυσκολίες “πίστες” χωρίς να χάσουμε πολλές “ζωές”. Αν νομίζουμε ότι έχουμε ένα επίπεδο γνώσης και αντίληψης, στην πραγματικότητα το μόνο που έχουμε είναι στιβαγμένες ένα τεράστιο αριθμό από πληροφορίες στο νου μας. Αυτές οι καταχωρημένες πληροφορίες, όσο περισπούδαστες και να είναι, δεν συνθέτουν την αληθινή γνώση, πολλώ δεν μάλλον δεν πλησιάζουν καν τις διαστάσεις της ουσιαστικής Αλήθειας. Και η αλήθεια για τον μέσο άνθρωπο είναι ότι ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Αν γνωρίζαμε πως έχει η πραγματικότητα δεν ξέρω πως θα αντιδρούσαμε και αν θα συνέχιζε να υπάρχει ζωή στον πλανήτη όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.
Το δεύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τις καθημερινές επιθέσεις του εγώ μας, αμέσως μετά την αυτοπαρατήρηση και την συνειδητοποίηση της θέσης και της κατάστασής μας, είναι η συμπόρευσή μας με την ροή της ζωής, των φαινομένων και των πραγμάτων που συμβαίνουν έξω από εμάς. Οφείλουμε να κάνουμε ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και σε αυτά που μπορούμε μερικώς να ελέγξουμε. Τα μοναδικά θέματα που μπορούμε μερικώς να ελέγξουμε είναι όσα άπτονται της δικής μας ψυχής και του δικού μας πνεύματος. Για όλα τα υπόλοιπα έχουμε το δικαίωμα να τοποθετηθούμε και με την δική μας ιδιοσυγκρασία και συμπεριφορά να επηρεάσουμε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση τους γύρω μας ανθρώπους και τα πράγματα αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα γίνεται πάντα αυτό που εμείς επιθυμούμε ούτε είμαστε το κέντρο του σύμπαντος ούτε θα αρέσουμε σε όλους ούτε όλα τα πράγματα που είναι αρεστά σε εμάς είναι αρεστά σε όλους. Αφήνουμε λοιπόν συνειδητά κάθε διάθεση αυτοθυματοποίησης και προχωρούμε το δρόμο μας αποδεχόμενοι όσα συμβαίνουν εντός και εκτός μας. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ύπαρξής μας, στις μεγαλύτερες στεναχώριες, στις πιο δύσκολες καταστροφές, στην μεγάλη ψυχολογική και υπαρξιακή μοναξιά, ακόμα και όταν φτάνουμε στα όρια της (ψυχικής ή και σωματικής) επιβίωσης.
Το να αποδέχομαι την ροή των ορατών γεγονότων της ζωής, σημαίνει ότι δεν χρωματίζω τα γεγονότα που αντιλαμβάνομαι με τις πέντε αισθήσεις μου ως γεγονότα υψίστης σημαντικότητας, διότι σταδιακά εμπεδώνω την αλήθεια ότι υπάρχουν και αναρίμθητες αθέατες πλευρές γεγονότων και καταστάσεων οι οποίες σιωπηρώς μας περιστοιχίζουν και τις οποίες δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ούτε στο ελάχιστο. Δυστυχώς είμαστε εκτεθειμένοι μόνο σε όσα οι πέντε αισθήσεις μας μας προσφέρουν ως εμπειρία και όλα αυτά υπόκεινται στους νόμους του δυαδικού σύμπαντος της γνώσης του καλού και του κακού, του θετικού και του αρνητικού. Το να αποδέχομαι την ροή της ζωής και να αφήνομαι σε όσα συμβαίνουν, “θετικά” ή “αρνητικά”, δεν σημαίνει ότι δεν έχω άποψη, ότι δεν έχω δικαιώματα, ότι δεν τοποθετούμαι απέναντι στα γεγονότα, στις καταστάσεις και στους ανθρώπους. Και ίσως κάποιες φορές θα χρειαστεί να πάω και κόντρα σε όσα με βομβαρδίζουν και να γίνω για λίγο “σολωμός” στη ζωή μου. Δεν σημαίνει όμως επίσης ότι εξαρτώμαι από τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους για τη δική μου ψυχική και πνευματική αυτοτέλεια.
Εν τέλει ας υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας να κάνει μια πιο συνειδητή προσπάθεια να “αφήσει τα πράγματα να είναι όπως είναι”. Ταυτόχρονα όμως να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την διεύρυνση των οριζόντων της αντιληπτικής και συνειδησιακής μας ικανότητας και πνευματικής εξέλιξης. Για όλα τα υπόλοιπα ας εφαρμόσουμε όσα μας λέει το γνωστό αγγλικό άσμα με τίτλο “Let it be” (Ας είναι ή… άστο να είναι).
Στίχοι Let it be
When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness
She is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be,
Let it be, let it be, Let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be.
And when all the broken-hearted people
Living in the world agree
There will be an answer, let it be
For though they may be parted
There is still a chance that they will see
There will be an answer, let it be.
Let it be, let it be, Let it be, let it be
Yeah, there will be an answer, let it be
Let it be, let it be, Let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, Let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be.
And when the night is cloudy
There is still a light…
