Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
Όποιος θέλει να έρθει πίσω μου, να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σύρει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει. Τα λόγια αυτά του Χριστού αναφέρονται στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο στις ενότητες η’ 34 – θ’1.
Στοχαζόμενοι στο ανωτέρω πολύ σημαντικό πνευματικό απόφθεμα, αξίζει να επισημάνουμε τα ακόλουθα σημεία, τα οποία σηματοδοτούν συμβολισμούς πνευματικών υπερβάσεων κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής.
- Θέληση και βούληση. Ο Χριστός σε κάθε ευκαιρία συνάντησης με τους ανθρώπους θέτει ως πρώτο κριτήριο εξέλιξης την οικειοθελή προσχώρηση του ανθρώπου στο μονοπάτι της πνευματικότητας και την ελεύθερη επιλογή της ευθύνης η οποία συνοδεύει το μονοπάτι αυτό. Παρομοίως στο θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού της Βηθεσδά ο Χριστός το πρώτο πράγμα που ρωτά τον ασθενή είναι αν “θέλει να γίνει καλά”, αν δηλαδή θέλει συνειδητά να αναλάβει την ευθύνη της νέας ζωής που τον περιμένει μετά την αλλαγή, μετά την θεραπεία.
- Άρνηση και αναχωρητισμός. Εφόσον ο άνθρωπος λάβει την υπεύθυνη και συνειδητή απόφαση της ανάληψης της ευθύνης της αλλαγής και της υπέρβασης, το πρώτο δύσκολο βήμα είναι να αρνηθεί το Εγώ του και τα πάθη του και κατ’επέκταση να αρνηθεί όλες τις “χαρές”, τις ηδονές και τις πλάνες του υλικού και εγωκεντρικού βίου. Πιο ακραίο παράδειγμα εξέλιξης της τάσης της άρνησης είναι και ο σύγχρονος αναχωρητισμός, μια μορφή ασκητισμού και μοναχισμού. Ο άνθρωπος με την άρνηση συνειδητά ξεκόβει πλέον από το “κοπάδι” και μπαίνει στον δρόμο της συνειδητής αλλαγής και της υπέρβασης.
- Άρση του προσωπικού σταυρού. Ο δρόμος της συνειδητής αλλαγής και υπέρβασης που προαναφέρθηκε δεν δύναται να υπάρξει χωρίς πόνο, χωρίς έντονο σωματικό και ψυχολογικό κόπο. Εδώ έγκειται ο συμβολισμός του θείου Σταυρού του καθενός, ο οποίος σηματοδοτεί τον αόρατο πόλεμο ο οποίος εκτυλίσσεται στο νου και στην ψυχή του μαχόμενου πνευματικού ανθρώπου.
- Συνειδητή πορεία προς τον Χριστό. Η άρση του Σταυρού δεν έχει ημερομηνία λήξης ούτε καθορίζεται από ημερομηνίες οριστικών κατακτήσεων και τελικών νικών του “κακού”. Είναι ένας αγώνας ο οποίος συνεχίζεται μέχρι το φυσικό θάνατο και πέραν αυτού και είναι προπαντώς ένας αγώνας σιωπηρά διακριτικός όσο και αδυσώπητος και θεμελιώνεται στην ατσαλωμένη βούληση του μαχόμενου ανθρώπου να διάγει χωρίς θελελιώδεις παρεκκλίσεις το μονοπάτι του πόνου και της σταύρωσης, η οποία οδηγεί στην Ανάσταση.
