Ζούμε κατά κοινή ομολογία στην εποχή των εικόνων. Εικόνες πλημμυρίζουν το νου μας τόσο εξωτερικές υπό μορφήν οθονών, ανθρωπίνων συμπεριφορών και δραστηριοτήτων, φυσικών στοιχείων και εκδηλώσεων του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και εσωτερικές, υπό μορφήν λογισμών, σκέψεων και σκεπτομορφών. Σε αντιδιαστολή με την έννοια της εικονικής πραγματικότητας στην επιστήμη των υπολογιστών, ο μέσος άνθρωπος ζει στην πράξη εντός μιας πραγματικής εικονικότητας. Είναι δύσκολο και επίπονο να το αντιληφθεί κάποιος αυτό, ότι δηλαδή διαβιούμε σε μια κατάσταση ύπαρξης πολύ περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας και ότι η μεγάλη πλειοψηφία των φαινομένων και γεγονότων τα οποία θεωρούμε αυθύπαρκτα δεν είναι παρά προβολές άλλων πεδίων και συχνοτήτων στο υλικό πεδίο και μεταφράσεις των προβολών αυτών από τους υλικούς αισθητήρες μας και τον κεντρικό επεξεργαστή μας, δηλαδή τον υλικό εγκέφαλο.
Έχοντας κάνει την παραδοχή αυτή της ατέλειας και της εικονικότητας της ζωής την οποία κατά τα άλλα αποκαλούμε αληθινή, μπορούμε έστω και με περιορισμούς να ισχυριστούμε ότι ακόμα και αυτή η ψεύτική εν γένει ζωή μπορεί περαιτέρω να εκφυλλιστεί από το επίπεδο του καθαρού ανθρώπινου βιώματος στο επίπεδο της πλήρους εικονικότητας και καθοδηγούμενης σκέψης. Τραγικό ρόλο σε αυτόν τον εκφυλλισμό διαδραματίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία όντα ενδυναμωμένα από όλο και διερυνόμενες τεχνολογικά επικοινωνιακές πλατφόρμες, επιβάλλουν την ταχύτητα, την υπερκατανάλωση, την υπεραναλυτικότητα (ή στον αντίποδα την πλήρη αποχαύνωση και πνευματική οκνηρία) και έτσι τραυματίζουν την ευαισθησία, την καλαισθησία και την ψυχική ηρεμία και υγεία του μέσου ανθρώπου.
Η ζωή μας καταλήγει να είναι μια αλληλουχία αλληλεπιδράσεων με οθόνες υπολογιστικών συστημάτων. Τώρα μάλιστα που τα υπολογιστικά συστήματα μετεξελίσσονται σε φορητές και “φορετές” συσκευές οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στην υλοποίηση του υπόγειου και σκοτεινού σχεδίου του διανθρωπισμού και του μετανθρωπισμού. Και αν εξαιρέσουμε σε ένα βαθμό την χρήση των υπολογιστικών συστημάτων και των μεταξύ τους δικτυακών υποδομών στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η χρήση αυτή γίνεται για επαγγελματικούς και βιοποριστικούς λόγους, σε κάθε άλλη περίπτωση διαπιστώνουμε ότι οι ζωές μας κατατρύχονται από την διαρκή αναζήτηση πληροφορίας και υποσυνειδήτως μιας απροσδιόριστης ανάγκης για πλήρωση διαμέσου των πάσης φύσεως ηλεκτρονικών οθονών. Οθόνες στους υπολογιστές μας, οθόνες στις φορητές συσκευές (tablet, κινητά τηλέφωνα), οθόνες στις φορετές συσκευές μας (έξυπνα ρολόγια), οθόνες στις οικοσυσκευές (έξυπνο ψυγείο, έξυπνη τηλεόραση, έξυπνο πλυντήριο) και μια μανιώδης πορεία προς την τεχνητή νοημοσύνη άνευ βιοηθικού πλαισίου και άνευ πραγματικής παιδείας και τεχνικής εκπαίδευσης του πληθυσμού για την ουσιώδη κατανόηση της χρήσης και των επιπτώσεων χρήσης των νέων τεχνολογιών.
Μικροί και μεγάλοι λοιπόν αναλωνόμαστε σε ένα κυνήγι υλικών απολαύσεων και διανοητικών ηδονών διαμέσου των οθονών. Ζούμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας μπροστά από μια οθόνη και όχι βιώνοντας πιο ουσιαστικά και πιο ολοκληρωμένα ανθρώπινα βιώματα. Οι ανθρώπινες σχέσεις υποβιβάζονται, οι οθόνες και το ελεγχόμενο περιεχόμενο το οποίο αυτές προβάλλουν λειτουργούν ως ένα νέο “όπιο του λαού”. Τίθεται μοιραία το ερώτημα πώς θα απεγκλωβιστούμε από αυτή την κατάσταση αποπροσανατολισμού, σύγχυσης και έκπτωσης αξιών; Μια γενναία απάντηση/αντίδραση την οποία αν τιμήσουμε σε βάθος χρόνου θα μας δώσει αποτέλεσμα είναι ο δραστικός περιορισμός των οθονών στην καθημερινότητά μας. Το έξυπνο κινητό τηλέφωνο μπορεί να αντικατασταθεί από παλαιότερης τεχνολογίας (2G/3G) χωρίς μεγάλες οθόνες και χωρίς εφαρμογές οι οποίες μας αποσπούν διαρκώς την προσοχή. Η τηλεόραση να αντικατασταθεί από ένα ραδιόφωνο ψηφιακής λήψης με δυνατότητα σύνδεσης ψηφιακού μέσου μεταφοράς μουσικής και ακρόασης διαδικτυακών ραδιοφωνικών σταθμών. Οι υπολογιστές στο σπίτι και στο γραφείο μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ακρόαση και θέαση ταινιών και επιμορφωτικών εκπομπών, με πιο ουσιαστικό παιδαγωγικό αποτύπωμα σε μικρούς και μεγάλους και κυρίως με συνειδητή επιλογή/δράση και όχι με την λογική της παθητικής αποδοχής όλων όσα έχει να εκπέμψει το “χαζοκούτι” της τηλεόρασης, το οποίο μόνο χαζοκούτι δεν είναι πλέον….
Συνοψίζοντας, ας επιχειρήσουμε συνειδητά και με παρρησία και πειθαρχία να εξοστρακίσουμε τις θανατηφόρες οθόνες από τη ζωή μας και να τις αντικαταστήσουμε με πιο ουσιαστικές δράσεις. Λιγότερες οθόνες λοιπόν και περισσότερα βιώματα.
