Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κοπέλα που ζούσε σε μια γωνιά της όμορφης Ελλάδας. Από μικρή είχε αναπτύξει μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη για τα φυτά, τους κήπους και τα άνθη.
Πάντα στο σχολείο η βοτανική και η βιολογία ήταν μαθήματα που τραβούσαν το ενδιαφέρον της. Είχε ξετρελαθεί όταν ο πατέρας της τής έκανε για πρώτη φορά δώρο ένα μικροσκόπιο για παιδιά. Με τα αγνά μάτια της και το ανοιχτό της μυαλό δέχτηκε με θαυμασμό την συνειδητοποίηση της αέναης κίνησης που υπάρχει μέσα σε έναν φυτικό οργανισμό. Για τους πολλούς παρατηρητές ένα φυτό, ένα άνθος, ένας κορμός δένδρου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα άψυχο υλικό σώμα. Για εκείνην όμως όλη η πολυπλοκότητα της ζωής και η μαγεία της φύσης ξεδιπλώνονταν μπροστά στα μάτια της. Και ο λόγος για αυτό δεν ήταν ότι εκείνη έβλεπε με την καρδιά και όχι μόνο με τα μάτια. Ο κύριος λόγος ήταν εκείνο το πρώτο μικρό παιδικό της μικροσκόπιο, ένα παιχνίδι που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή της και την εικόνα της για τον κόσμο. Μέσα από το μικροσκόπιο εκείνη πλέον γνώριζε και πίστευε αυτό που οι άλλοι αγνοούσαν.
Τα χρόνια πέρασαν, η μικρή κηπουρός μεγάλωσε, έφυγε από το πατρικό σπίτι και παντρεύτηκε. Στη ζωή της ήρθαν παιδιά που γέμισαν με χαρά και αντικρουόμενες ενέργειες το σπιτικό της. Είχε πάντα καλή καρδιά και διάθεση, όμως στην ανατροφή των παιδιών δεν κατάφερνε να κρατάει ισορροπία. Νόμιζε πως έκανε το σωστό όμως η καθημερινή οικογενειακή πρακτική χανόταν στα σημεία. Τα παιδιά ανέπτυξαν ανεξέλεγκτες συμπεριφορές χωρίς όρια , η αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός σταδιακά εξέλειπαν από τις σχέσεις με τους γονείς. Η ηρωίδα της ιστορίας μας σκεφτόταν τι έκανε λάθος, τι έκανε που δεν έπρεπε ή τι δεν έκανε που έπρεπε.
Οι σκέψεις αυτές την βασάνιζαν για πολύ καιρό μέχρι που ένα πρωινό πέρασε έξω από το σπίτι της ένας ηλικιωμένος κύριος. Φαινόταν ταλαιπωρημένος από ταξίδι μακρινό, με ασκητική μορφή και μακριά γένια. Τη στιγμή που περνούσε από το σπίτι της την πρόσεξε που στον περίβολο και καθάριζε τον κήπο της. Κοντοζύγωσε, πήγε κοντά της και άρχισε να της λέει:
Καλή μου κοπελα, βλέπω έναν πόνο στο βλέμμα σου τι έχεις;
Τίποτα δεν εχω, του αποκρίθηκε εκείνη. Όλα είναι μια χαρά.
Κι όμως δεν με γελάς της ανταπάντησε ο γέρος. Κάτι σε βασανίζει και δεντο ομολογείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.
Μετά από μια σύντομη συζήτηση, ο γέρος ταξιδιώτης κατάφερε να αντιληφθεί αμέσως την ρίζα του θέματος. Και συνέχισε:
Η βάση όλων σου των προβλημάτων είναι στην κηπουρική!
Στην κηπουρική; Τον ρώτησε απορημένη η κοπέλα. Τι εννοείτε;
Βλέπω ότι εχεις μεγάλη αγάπη και πάθος για τους κήπους σου, της αποκρίθηκε ο γέρος. Βλέπω ότι εφαρμόζεις μεγάλη τάξη και πειθαρχία στην οργάνωση των κήπων. Έχεις μάθει να δίνεις προσοχή στην λεπτομέρεια και κατά βάθος ξέρεις ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Το κύριο θέμα σου είναι η σχέση σου με τα παιδιά σου. Αναλογίστηκες ποτέ γιατί έχουν απομακρυνθεί; Γιατί η σχέση σας έχει ψυχρανθεί; Γιατί συμπεριφέρονται αναξέλεγκτα σαν κάτι σημαντικό να τους λείπει;
Σκέφτηκες ποτέ ότι τα παιδιά σου είναι σαν τα δέντρα και τα άνθη στους κήπους σου; Τα κηπευτικά σου τα προσέχεις με ευλαβική συνέπεια καθημερινά και τους προσφέρεις καθαρά σημάδια ότι είσαι εκεί για αυτά και τα γεμίζεις αγάπη και φροντιδα, με τα παιδιά σου όμως δεν περνάς τον χρόνο που έχουν ανάγκη για να σε νιώσουν και να σε ζήσουν. Στα φυτά του κήπου σου ρίχνεις χώμα και νερό, τους δίνεις εφόδια δηλαδή για να χτίσουν ρίζες γερές. Στα παιδιά σου τι τροφοδότηση δίνεις για να αναπτύξουν δυνατές ρίζες; Τα άνθη σου τα προστατεύεις από ζιζάνια πάσης φύσεως, τα παιδιά σου πόσο τα προστατεύεις από τα ζιζάνια του Νου;
Το κάθε κηπευτικά σου το αντιμετωπίζεις για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαντάζεσαι η θα ήθελες να είναι. Μια λεμονιά την αποδέχεσαι ως λεμονιά και κάνεις ο,τι περνά από το χέρι σου για να αναπτυχθεί και να γίνει η καλύτερη λεμονιά του κόσμου. Δεν κωφεύεις στο γεγονός ότι είναι λεμονιά και αντί αυτού να προσπαθείς να την μετατρέψεις σε κυπαρίσσι, μόνο και μόνο επειδή εσένα σου αρέσουν τα κυπαρίσσια η επειδή εσύ κυπαρίσσι ονειρεύτηκες. Ξέρεις πόσα παιδιά είναι κυπαρίσσια και πόσα λεμονιές και πόσα χάνονται σε έναν παραμελημένο και ακυβέρνητο κήπο;
Γι’αυτό παιδί μου να θυμάσαι πάντα ότι ο καλός γονιός είναι πρώτα καλός κηπουρός, είπε ο γέροντας και με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο χαιρέτησε την κοπέλα και συνέχισε την πορεία του.
