Περπατώντας κεντρικούς δρόμους και προσλαμβάνοντας παραστάσεις από τη νυχτερινή ζωή του Ηρακλείου στην Κρήτη, πλήθος βιωματικών συνειρμών διατρέχουν τη συνείδησή μου. Αναλογιζόμενος το δέος της ουσιαστικής συνάντησης και συνύπαρξης με τον άλλο άνθρωπο, συνειδητοποιώ τα απροσμέτρητα αναχώματα τα οποία πρέπει να υπερπηδήσει κανείς για να βιώσει την Κοινωνία, σε υλικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο. Οι συνειδητοποιήσεις της ζωής μας δεν είναι πάντοτε σχετικές με ωραιοποιημένες διαδρομές στρωμένες με ροδοπέταλα ούτε με ιστορίες με ροζ συννεφάκια βγαλμένες από παιδικά παραμύθια. Οι συνειδητοποιήσεις οι οποίες οδηγούν σε μονοπάτια αυτογνωσιακά έχουν κατά βάση ένα ειδοποιό στοιχείο και το στοιχείο αυτό είναι ο συναισθηματικός πόνος της ακύρωσης του βασικότερου πυρήνα του Εγώ μας, δηλαδή των θέλω μας.
Αν στοχαστούμε πάνω στη λειτουργία του βούλομαι και των θελημάτων μας, θα καταλήξουμε στο ότι τα θελήματά μας δεν είναι εφαλτήρια που καθορίζονται από τον πόθο της ουσιαστικής αυτογνωσίας αλλά αναπόσπαστα τμήματα του αιθεροαστρικού μας σώματος, του σώματος το οποίο γεννά το «βούλομαι» και το οποίο δεν έχει σχέση με την ψυχή μας, βασικές ιδιότητες της οποίας είναι ο λόγος και ο Νους, η Νόηση. Συνεπώς τα θελήματά μας, όσο αυτά ικανοποιούνται όπως εμείς επιθυμούμε να ικανοποιηθούν, τόσο τρέφουν το Εγώ μας και τόσο το διογκώνουν και το οδηγούν σε ακόμα βαθύτερες και νοσηρότερες απαιτήσεις. Είναι σαν τα ναρκωτικά, στων οποίων την παγίδα αν πέσει κανείς και εθιστεί, διεκδικεί ασυνείδητα κάθε φορά όλο και πιο «σκληρά είδη» και όλο και βαθύτερα διολισθαίνει στην επίδρασή τους, μέχρι την ολική του ψυχοσωματική εξόντωση.
Η ακύρωση των θελημάτων μας από την άλλη πλευρά γεννά τον ψυχολογικό πόνο, ο οποίος με την σειρά του αν δεν αναγνωριστεί και «φωτιστεί» εγκαίρως από την δύναμη της συνειδήσεώς μας, δύναται να οδηγήσει σε ολοένα και πιο αυτοκαταστροφικές ατραπούς, μέσα από ένα σύνολο ψυχοσυναισθηματικών μεθόδων (μιας και ο διάβολος «έχει πολλά ποδάρια»), είτε αυτές αφορούν την θλίψη/κατάθλιψη, είτε την απογοήτευση, είτε την έντονη αίσθηση ακύρωσης, την αίσθηση μη πλήρωσης και μη πληρότητας, την βαθιά απαισιοδοξία και σε μερικές οριακές καταστάσεις ακόμα και στην επιθυμία αυτοακύρωσης του νήματος της υλικής ζωής.
Μεταξύ των δύο αυτών ακραίων καταστάσεων (ακατάσχετη ικανοποίηση επιθυμιών από την μία πλευρά και απόλυτη ακύρωση των επιθυμιών από την άλλη), γεννάται το ερώτημα: “Πώς θα βρούμε λοιπόν τη μέση οδό”; Πού βρίσκεται το μέτρο του πόνου και της ηδονής της επίγειας ζωής, διαβαίνοντας το τρίγωνο του διαβόλου; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν δύναται να δοθεί μονοσήμαντα για όλους τους ανθρώπους. Την απάντηση θα δώσει ο κάθε άνθρωπος κοιτώντας με ειλικρίνεια μέσα του και προσπαθώντας να εφαρμόσει την Αλήθεια στην καθημερινότητά του. Είμαστε όντα ημιτελή, τα οποία όμως έχουν απεριόριστες δυνατότητες εξέλιξης και αυτοπαρατήρησης. Εκεί εδράζεται η εύρεση της ισορροπίας, από την μία αποζητώντας την χαρά του σώματος και την ευφορία της ψυχής, από την άλλη αποζητώντας την πλήρωση του Πνεύματος.
Αν η δύναμη του πνεύματος εντός μας και η Νόηση που εκπορεύεται από την ψυχή μας οδηγήσουν στο να συνειδητοποιήσουμε την βαθιά πλάνη μας στην διττότητα αυτού του κόσμου και όχι να τραβηχτούμε από τον πόνο στην αυτοκαταστροφική οδό, αλλά απεναντίας να «χαιρετίσουμε» τον πόνο ως μια αναγκαία προϋπόθεση πνευματικής υπέρβασης και αποταύτισής μας από τις κίβδηλες πτυχές του Εγώ μας, τότε ίσως και να καταφέρουμε να ατενίσουμε τη ζωή με άλλο μάτι.
Ο πόνος ο δικός μας συνυπάρχει με τον πόνο του άλλου ανθρώπου, καθώς κάθε πόνος δομικά είναι ο ίδιος και μόνο το περιτύλιγμα διαφέρει κάθε φορά. Είναι η ακύρωση μιας πτυχής του Εγώ, η μη ικανοποίηση ενός είδους θελήματός μας. Και όταν ο πόνος για κάποιο ζήτημα ή για μια εσωτερική κατάσταση εμφανίζεται σε σταθερή βάση και ακολουθεί μοτίβα που δείχνουν να μας δεσμεύουν και να κινούνται πέραν των φαινομενικών δυνάμεών μας, όσο και αν επιφανειακά δηλώνουμε ότι «βλέπουμε» τι συμβαίνει, στην πραγματικότητα αφήνουμε το ρήγμα εντός μας να βαθαίνει και αρκούμαστε στο να ωραιοποιούμε καταστάσεις ή να προσποιούμαστε ότι όλα είναι εντάξει ενώ στην πραγματικότητα σπρώχνουμε την ευθύνη της ζωής μας «κάτω από το χαλί». Όταν δούμε το δικό μας πόνο και τον χειριστούμε για αυτό που είναι, μια καλοστημένη πλάνη-παγίδα και τίποτα περισσότερο, τότε θα καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε λυτρωτικά τον εαυτό μας αλλά και να δούμε με περισσότερη συμπόνοια και τον πόνο του άλλου.
Η ευθύνη της ζωής μας, μεταξύ άλλων, συνίσταται στο να λάβουμε συνειδητά, σταθερά και αμετάκλητα την απόφαση, ότι ο πόνος για εμάς θα αποτελεί εφαλτήριο για εξύψωση πέρα και πάνω από την πλάνη μας και μέσο για εμβάθυνση στο εντός μας Πνεύμα, το οποίο, αλίμονο, βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση, σε λανθάνουσα κατάσταση. Για να συνυπάρξουμε σε μια σχέση, οποιαδήποτε σχέση και αν είναι αυτή, φιλική, ερωτική, συγγενική, ανθρώπινη εν τέλει, αναγκαία προϋπόθεση είναι και τα δύο μέρη της σχέσης να θέλουν να αναλάβουν πρωτίστως την ευθύνη της ζωής τους και αυτό με τη σειρά του θα ανακλαστεί στην λειτουργικότητα της σχέσης και θα οδηγήσει τα δύο μέρη είτε στην συνειδητή λύση της είτε στην εσωτερική εξελικτική εργασία που προϋποθέτει η συνειδητή συνέχιση και ενδυνάμωσή της.
Στην πορεία προς μια από κοινού ανάληψη της ευθύνης της ζωής μας ωστόσο, πρέπει να είμαστε σε θέση να λάβουμε υπ’όψιν ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι οι ίδιοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες καταβολές, το ίδιο επίπεδο συνειδητότητας και την ίδια ιδιοσυγκρασία. Ας λάβουμε υπ’όψιν ότι ισχύουν δύο βασικές εμπειρικές αρχές. Η πρώτη αρχή είναι ότι δεν είμαστε από ψυχικής και αιθεροαστρικής άποψης (δηλαδή από που οι περισπούδαστοι σύγχρονοι ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές αποκαλούν χαρακτήρα) ένα πράγμα, αλλά πολλά. Έχουμε πολλές ορατές και αόρατες πτυχές και κάθε μία από αυτές εκδηλώνεται με βάση τις συγκυρίες, με βάση τον νόμο της ανταποδοτικότητας του κάρμα και με βάση την σύγκλιση ή μη σύγκλιση του αιθεροαστρικού μας σώματος με το αντίστοιχο αιθεροαστρικό σώμα του άλλου. Άλλες πτυχές θα βγάλουμε σε κάποιον άνθρωπο και άλλες σε κάποιον άλλο, το ίδιο ισχύει αντίστροφα και για τις δικές μας πτυχές που εμείς θα προβάλλουμε στον άλλο, αναλόγως με το «ποιός είναι» αυτός ή αυτή που έχουμε απέναντί μας. Και επεκτείνοντας την πρώτη αυτή εμπειρική αρχή, κάποιο γνώρισμά μας το οποίο για έναν άνθρωπο εκλαμβάνεται ως «προσόν» και χάρισμα, για κάποιον άλλον, πάντα βάσει ατομικής ιδιοσυγκρασίας, μπορεί να εκλαμβάνεται ως μια εκ διαμέτρου αντίρροπη υστέρηση. Η δεύτερη αρχή είναι ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια επίπεδα αντοχών και την ίδια ισχύ ή επιθυμία για να αντικρύσουμε την αλήθεια. Δεν μπορούν όλοι να αντέξουν την αλήθεια μας, ούτε μπορούν όλοι να αντέξουν την δική τους αλήθεια. Και δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από αυτούς να μπορούν. Μπορούμε όμως να «φωτίσουμε» καταστάσεις της ζωής μας με διακριτική επιμονή και αγαπητική διάθεση με στόχο να δει και ο άλλος ότι πρέπει να περπατήσει και αυτός το μονοπάτι. Η ζωή πρέπει να έχει μέτρο και ισορροπίες, πρέπει να έχει χαρές, αυθορμητισμό και το βίωμα του «ζήσε το Τώρα», αλλά δυστυχώς το μόνο που κάνουμε μερικές φορές είναι να φοράμε γυαλιά που μεταλλάσσουν την ουσία της ύπαρξης σε μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα με «ροζ συννεφάκια» και αυτό σημαίνει ότι απλώς δεν μπορούμε να αντέξουμε όχι μόνο τις συμβατικές αλήθειες της καθημερινότητάς μας αλλά ούτε και την υπέρτατη Αλήθεια της ίδιας μας της ύπαρξης.
Συνεπώς πριν βιαστούμε να κρίνουμε τον άλλο, να οδηγηθούμε στην εύκολη διέξοδο της γκρίνιας, της «χρέωσης» στον άλλο ή στην άλλη όλων αυτών που μας έκανε ή που δεν μας έκανε, για τις στιγμές που δεν υπήρξε και για τις στιγμές που δεν μας πρόσφερε, ας αναλογιστούμε ότι αυτός ο άλλος ή η άλλη μπορεί να μην θέλουν ή και να μην μπορούν να αντικρύσουν την αλήθεια τους και να συνυπάρξουν δίπλα μας. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη και όλοι οι δρόμοι της αυτογνωσίας οδηγούν στην δική μας εσωτερικότητα πρωτίστως, στην δική μας ενδοσκόπηση και στον δικό μας πόθο για ενεργοποίηση του εντός μας Πνεύματος. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό στη ζωή μας, ας παλέψουμε συνειδητά και ας είμαστε όσο είναι δυνατόν έντιμοι σε όλα τα επίπεδα, απέναντι πρωτίστως στον εαυτό μας και μετά και σε όλους όσοι κλήθηκαν να μας συναντήσουν στο επίγειο διάβα μας. Ας μην ζητούμε ψίχουλα συναισθηματικής αγάπης αλλά να επιδιώκουμε να βιώνουμε και να μοιραζόμαστε την Αγάπη του Χριστού. Και να μην ξεχνάμε εν τέλει ότι το άλλο μας μισό δεν βρίσκεται κάπου εκτός μας επί γης αλλά κάπου εντός μας στους Ουρανούς. Και έχουμε χρέος ιερό να ασπαζόμαστε με δάκρυα συντριβής το «γεννηθήτω το θέλημά Σου», μια ρήση που μιλάει για ένα θέλημα που ακυρώνει τα δικά μας καταστροφικά θελήματα και που είναι ασύμβατο με το υλικό γίγνεσθαι, αλλά μας καλεί διακριτικά στην επουράνια Κοινωνία.
