Το τρίγωνο του διαβόλου

Εισαγωγή

Στην σελίδα του ημερολογίου της 8ης Μαρτίου 2020 καταγράφηκαν σκέψεις σχετικά με τις ανάγκες του ανθρώπου και πώς αυτές διαβαθμίζονται σε επίπεδα με βάση τον βαθμό σημαντικότητάς τους τόσο για την άμεση επιβίωση όσο και για το ευ ζην και την επίτευξη ποιότητας ζωής στο υλικό, ενεργειακό και πνευματικό πεδίο.

Η περιοχή που μας απασχολεί σε αυτό το άρθρο αφορά σε μια αναφερόμενη ενίοτε ως ψυχολογικά συγγενής προς τις ανθρώπινες ανάγκες περιοχή και η οποία αναφέρεται στις επιθυμίες, στις προσδοκίες αλλά και στις προσκολλήσεις της ανθρώπινης φύσης.

Επιθυμίες

Η περιοχή των επιθυμιών μας αναφέρεται συχνά ως ψυχολογικά συγγενής προς τις ανθρώπινες ανάγκες διότι πολλές φορές οι ανάγκες μας συγχέονται με τις επιθυμίες μας. Ο όρος επιθυμία έχει πολλές ψυχολογικές διαβαθμίσεις. Για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την διαφορά μεταξύ ανάγκης και επιθυμίας καθώς και τις ψυχολογικές διαβαθμίσεις της επιθυμίας, ξεκινούμε όπως πάντα από την ετυμολογία των λέξεων ανάγκη και επιθυμία. Η ανάγκη ετυμολογικά συνδέεται περισσότερο με το πεπρωμένο του ανθρώπου, την επιβίωσή του και όλα όσα δεν μπορεί να αποφύγει βάσει εξωτερικών παραγόντων. Ο όρος “Επιθυμία” από την άλλη πλευρά σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη “θυμός”. Συνδέει με την διάθεση, τον πόθο, την όρεξη που εμφανίζεται για την απόκτηση ή απόλαυση ενός πράγματος. Κατά την ψυχολογία, η επιθυμία είναι ένα από τα βουλητικά φαινόμενα, μια ψυχική κατάσταση. Διαφέρει όμως από τις δυο παραπλήσιες βουλητικές τάσεις, την ορμή και τη βούληση. Η ορμή είναι η αυθόρμητη, ασυνείδητη τάση για κάτι, ενώ η βούληση περιλαμβάνει μέσα της ήδη τα στοιχεία της εκτέλεσης εκείνων των πράξεων που οδηγούν στον αντικειμενικό σκοπό. Ανάλογα με την ένταση της επιθυμίας, έχουμε την κλίση (όταν είναι δυνατή η επιθυμία), τη ροπή (αρκετά ισχυρή επιθυμία) και το πάθος (όταν είναι ακατανίκητη επιθυμία μας). Γεννάται επιθυμία για κάτι που ήδη έχουμε ζήσει, έχουμε δοκιμάσει και επιθυμία να απολαύσουμε κάτι άγνωστο μέχρι τώρα σε μας και που το φανταζόμαστε σαν πολύ ευχάριστο. Υπάρχουν επιθυμίες παραγματοποιήσιμες και εκείνες που μένουν για πάντα ένα όνειρο. Η δύναμη του χαρακτήρα των ανθρώπων μπορεί να κριθεί από το σε ποιο βαθμό κάποιος έχει τη θέληση και τη δυνατότητα να αποκτήσει αυτοκυριαρχία και να ελέγξει τις επιθυμίες του και μάλιστα εκείνες που θεωρούνται βλαβερές και για τους συνανθρώπους του.

Οι επιθυμίες είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Κάποιες επιθυμίες αφορούν το υλικό και ενεργειακό πεδίο και σχετίζονται με τα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου. Κάποιες άλλες επιθυμίες, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και πιο “ευγενείς” από την προηγούμενη κατηγορία είναι αυτές που σχετίζονται με το πνευματικό πεδίο και αφορούν σε εσωτερικές και πνευματικές διεργασίες του ανθρώπου, μην ανιχνεύσιμες από τις πέντε αισθήσεις αλλά πολύ σημαντικές, καθότι σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την αναζήτηση της αυτογνωσίας και της πραγματικής πνευματικής φύσης του ανθρώπου, της τόσο καλά συσκοτισμένης, αποδιοργανωμένης και σκεδασμένης ανάμεσα στις μύριες προκλήσεις και αποσπάσεις του υλικού και ενεργειακού πεδίου.

Σε ένα άλλο επίπεδο θέασης έχουμε επιθυμίες και ψυχικά τραύματα που εδράζονται στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο του ανθρώπου και τις οποίες δύσκολα μπορούμε να τιθασσεύσουμε εκτός και αν κάνουμε μακρόχρονη και με ειλικρινή δοτικότητα ψυχανάλυση (και να είμαστε τυχεροί να βρούμε τον κατάλληλο θεραπευτή). Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και πολλές επιθυμίες που εδράζονται στα συνειδητά τμήματα του εγκεφάλου και τα οποία με άσκηση και θέληση μπορούμε να καλλιεργήσουμε, να εκπαιδεύσουμε και να ελέγξουμε σε σημαντικό βαθμό.

Προσδοκίες

Οι προσδοκίες χτίζουν πάνω στις επιθυμίες και προχωρούν ένα επίπεδο παραπέρα και βαθύτερα. Αυτό που συμβαίνει όταν δημιουργούμε μια προσδοκία είναι ότι προσωποιούμε συνήθως μια επιθυμία ή ένα σύνολο επιθυμιών και επιδιώκουμε ή αναμένουμε από ένα πρόσωπο να εκλπηρώσει την επιθυμία μας αυτή με τη στάση του και τη συμπεριφορά του προς εμάς. Θεωρούμε δεδομένο ότι το άτομο που έχουμε στο μυαλό μας θα ανταποκριθεί πλήρως σε όσα εμείς έχουμε σχεδιάσει και φανταστεί ως εκπλήρωση των προσδοκιών μας. Όταν όμως η εκπλήρωση αυτή δεν έρθει (και συνήθως δεν έρχεται) ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας, εισπράττουμε την απουσία αυτή της εκπλήρωσης ως προσωπική μας αστοχία και αποτυχία και ενδυόμαστε τον μανδύα του ψυχολογικού πόνου υπό μορφήν θλίψης, βαθιάς απογοήτευσης, θυμού και ψυχολογικής απομάκρυνσης από το πρόσωπο που ασχόχησε να εκπληρώσει τις καλά οργανωμένες προσδοκίες μας.

Προσκολλήσεις

Ο άνθρωπος μετά την ενσάρκωσή του στο υλικό και ενεργειακό πεδίο βάλλεται διαρκώς από πληροφορίες, μηνύματα, ερεθίσματα τα οποία προσλαμβάνει δια μέσου των πέντε αισθήσεων και τα οποία αποκωδικοποιεί σύμφωνα με τους κανόνες που κυβερνούν την λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, του εγκεφάλου και των συστημάτων συνάψεων που αναπτύσσονται και εξελίσσονται κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής. Όλα αυτά τα ερεθίσματα με τη σειρά τους παράγουν σκέψεις και σκεπτομορφές που με τη σειρά τους παράγουν συναισθήματα και συναισθηματικές εξαρτήσεις. Τις εξαρτήσεις αυτές μπορούμε να τις ονομάσουμε καλύτερα προσκολλήσεις και αφορούν σε πρόσωπα, σε καταστάσεις, σε νοοτροπίες, σε συναισθηματικές αντιδράσεις, σε συμπεριφορές και βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μας.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ωρίμανση των επιθυμιών δημιουργεί προσδοκίες και η ωρίμανση των προσδοκιών δημιουργεί προσκολλήσεις. Αυτό συνήθως συμβαίνει ότι ικανοποιούνται οι επιθυμίες και οι προσδοκίες και έτσι δημιουργούν δια της ηδονής την εξάρτηση στην επαναληψιμότητα του μοτίβου αιτίου-αιτιατού, δηλαδή προσκολλώμαι σε κάτι που κερδίζω μέσα από μια οργανωμένη προσδοκία που έχει δημιουργηθεί μέσα από μια εδραιωμένη επιθυμία. Μερικές φορές αυτό το τρίπτυχο επιθυμία-προσδοκία-προσκόλληση μπορεί παραδόξως και να αναπτυχθεί και να ωριμάσει και σε περιπτώσεις στις οποίες οι επιθυμίες και οι προσδοκίες παραμένουν ανεκπλήρωτες. Τότε αντί το άτομο να αντιληφθεί την ματαιότητα της φύσης τους, τις επιδιώκει με ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση και μανία και το Εγώ του αντί να μαλακώνει και να διαλύεται αντιθέτως δυναμώνει και εντείνεται.

Οι πνευματικές συνειδητοποιήσεις

Το τρίγωνο επιθυμίες-προσδοκίες-προσκολλήσεις τόσο για αυτούς που είδαν τις επίγειες επιθυμίες και προσδοκίες τους να εκληρώνονται όσο για και αυτούς που εισέπραξαν την φαινομενική απογοήτευση, άρνηση και ακύρωση, δεν παύει να είναι ένας κύκλος φαύλος και πλανερός. Θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει το τρίγωνο αυτό ως το “τρίγωνο του διαβόλου”, το οποίο εμφυτεύεται και καλλιεργείται σε κάθε άνθρωπο σε διαφορετικά επίπεδα και βάθη. Οι επιθυμίες και προσδοκίες είτε δημιουργούνται από την ψυχή ή πιθανώς καθυποβάλλονται στην ψυχή από άλλες ενεργειακές οντότητες που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και η ψυχή ασυνείδητα τις αποδέχεται.

Σε κάθε περίπτωση επιθυμίες οι οποίες σχετίζονται με το υλικό και ενεργειακό πεδίο και οι οποίες στοχεύουν στην κάλυψη με τον άλφα ή βήτα τρόπο των αναγκών του Εγώ μας δεν μπορούν να θεωρούνται ως ουσιαστικές και διαχρονικές και συνεπώς είναι σχετικής σημασίας και εφήμερης φύσης. Στον αντίποδα οι επιθυμίες οι οποίες σχετίζονται με γνήσιο ενδιαφέρον για την εσωτερική αναζήτηση της αυτογνωσίας και την γνώση της αληθινής πνευματικής φύσης του ανθρώπου έχουν διαχρονικότητα και αξία και σε αυτές είναι σημαντικό να εστιάζει τελικά ο άνθρωπος. Προσοχή και σε αυτό το σημείο όμως, στο κατά πόσο δηλαδή οι πνευματικές αναζητήσεις είναι όντως ουσιαστικά πνευματικές και δεν καλύπτουν με τρόπο ύπουλο ανάγκες αυτοπροβολής, έπαρσης και φιλαυτίας. Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν ενδιαφέρον για τα πνευματικά ζητήματα και δηλώνουν ότι αναζητούν το Θεό. Στην φανερή τους προσπάθεια όμως αυτή ενδυόμενοι τον μανδύα του ευσεβισμού και της σοβαροφάνειας ξεστρατίζουν και εκεί που δηλώνουν ότι αναζητούν τον Θεό, χάνουν τελικά τον άνθρωπο. Και εξοβελίζοντας την πνευματική Κοινωνία με τον άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να συναντήσει κανείς τον Θεό.

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι μόνο τα πνευματικά είναι καλά και ότι όλα τα σωματικά και υλικά είναι φύσει κακά. Μελετώντας τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα στον κόσμο της δυαδικότητας δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την υλική και ενεργειακή του φύση. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ενσαρκωθήκαμε και ήρθαμε στο γήινο πεδίο για να ζήσουμε χαρές και λύπες, εκρήξεις ενθουσιασμού και οδύνης, στιγμές εσωτερικής ειρήνης και εσωτερικού πολέμου. Ο σύμβουλός μας για να βρούμε την χρυσή τομή και να μην χαθούμε σε αυτήν την σατανικά ενορχηστρωμένη πανήγυρη στην εδώ ζωή είναι αυτό που αποκαλούμε “μέτρον άριστον”.

Όπως και οι πιλότοι προσπαθούν διαχρονικά να αποφύγουν τα προβλήματα στο γνωστό τρίγωνο του διαβόλου (ή τρίγωνο των Βερμούδων) έτσι και ο πνευματικά συνειδητός άνθρωπος παρόλες τις πτώσεις του δεν σταματά ποτέ να στοχάζεται στην προσπασία από τα δικά του πνευματικά “τρίγωνα του διαβόλου”. Η αύξηση της συνειδητότητάς στην εξέλιξη της ζωής μας, μας ισχυροποιεί τα κριτήρια αξιολόγησης των επιθυμιών, των προσδοκιών και των προσκολλήσεών μας. Το κριτήριό μας για να αξιολογήσουμε την ουσία της κάθε επιθυμίας θα πρέπει μάλλον να είναι το κατά πόσον η επιθυμία αυτή μας οδηγεί σε μια κατάσταση στην οποία βελτιωνόμαστε συνολικά ως άνθρωποι και μαθαίνουμε περισσότερα και σε μεγαλύτερο βάθος τα σχετικά με τον εαυτό μας και την ζωή.

Ας μην ξεχνούμε ότι στο θρανίο της επίγειας ζωής καθίσαμε από την αρχή ως μαθητευόμενοι και τις εξετάσεις της στοχεύουμε να περάσουμε για να προαχθούμε στην επόμενη τάξη. Προχωρώντας τάξη προς τάξη σε ένα κρυφό σχολειό που δεν τελειώνει παρά μόνο με τον φυσικό θάνατο (και ίσως ούτε και τότε) οφείλουμε να επιδείξουμε την δέουσα προσοχή και συνειδητότητα κάθε στιγμή και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για όλα όσα το σχολείο της ζωής είναι εδώ για να μας προσφέρει.