Άσ’το το χεράκι σου, το μικρό σου χέρι, άσ’το το χεράκι σου, να σου το κρατώ. Ένα τραγούδι με τόση τρυφερότητα και αγνότητα, τόσα συναισθήματα και τόσο ρομαντισμό. Δύσκολα βγαίνει από τις καρδιές μας.
Άσμα και απόσπασμα της ταινίας “Το δόλωμα”
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω λίγα λόγια που βρήκαμε ως σχόλιο στο ανωτέρω video στο Youtube και μας συγκίνησαν. Αποτελούν αναμνήσεις μια άλλης εποχής, με φτωχή σε υλικά αγαθά ζωή αλλά πλούσια σε συναισθήματα και αξίες.
23.06.2020 Καλό σου ταξίδι Κώστα Φυσούν. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και στη μνήμη σου αυτό. Καλοκαίρι του 1965 Στη γειτονιά μου στη Νέα Σμύρνη υπήρχε ένα θερινό σινεμά το «ΟΛΥΜΠΙΑ» Μαζί με το χωνάκι παγωτό της μιας δραχμής ήταν η μοναδική μας διασκέδαση. Πιτσιρικαρία εμείς εκείνη την εποχή το μόνο πράγμα που είχαμε στις τσέπες μας ήταν οι πέτρες από τα πεντόβολα άντε και κανένας χωμάτινος βώλος, οπότε… που λεφτά για σινεμά. Όμως μπορεί λεφτά να μην υπήρχαν, υπήρχαν εργατικά χέρια. Ο Άλκης ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου το ήξερε αυτό. Μας μαζεύει λοιπόν μια μέρα και μας λέει. «Μάγκες αν θέλετε να βλέπετε ταινίες τσάμπα και όσες φορές θέλετε, θα έρχεστε κάθε απόγευμα στις πέντε θα καθαρίζετε το χώρο και θα έχετε πρώτη καρέκλα οθόνη». Άλλο που δεν θέλαμε…και σιγά τη δουλειά… Καμιά τριανταριά άδεια μπουκάλια από μπυράλ και ταμ-ταμ πάνω στα χαλίκια του σινεμά και μερικά χάρτινα άδεια από πασατέμπο και στραγάλια σακουλάκια. Μια ώρα υπόθεση συμπεριλαμβανομένου και του ψαξίματος κάτω από τις καρέκλες για να τα εντοπίσεις. Έτσι είχαμε εξασφαλισμένο τον κινηματογράφο. Κάθε Παρασκευή και μέχρι την Κυριακή το βράδυ, στην οθόνη, την τιμητική της είχε πάντα Ελληνική ταινία. Δύο παραστάσεις την ημέρα, συνολικά έξι το Παρασκευοσαββατοκύριακο. Βλέπαμε όλες τις παραστάσεις. Φτάναμε στο σημείο να παίζουμε αναμεταξύ μας με τους διαλόγους. Ποιος από εμάς θυμάται τους περισσότερους. Κατά καιρούς στον κινηματογράφο ερχόντουσαν και ηθοποιοί που έμεναν στη Νέα Σμύρνη. Πρώτος καλύτερος και τακτικότερος ο Φαίδων Γεωργίτσης και ακολουθούσε ο Αλέκος Τζανετάκος. Ο Αλέκος δεν έμενε στη Νέα Σμύρνη αλλά στα εκατό μέτρα από τον κινηματογράφο υπήρχε ένα συνεργείο μηχανών των Λέκκα-Γκουντούφα. Ο Τζανετάκος έφερνε την Καβασάκι του για φτιάξιμο και πολλές φορές ερχόταν και στο σινεμά για εφε και να μετρήσει και τη δημοτικότητά του. Σε εμάς τους πιτσιρικάδες ο Αλέκος ήταν πολύ αγαπητός γιατί μας έκανε βόλτα με τη μηχανή και μας έπαιρνε και παγωτό. Μας μάζευε γύρω του, μας έριχνε από μια φάπα ξεπληρώναμε τις δικές του στα κουρεμένα κεφάλια μας και μετά βουρ όλοι από μια δραχμή στο χέρι για παγωτό. Σχεδόν μέρα παρά μέρα ξόδευε ένα δεκάρικο για πάρτι μας ο κυρ Αλέκος. Μια Παρασκευή στον κινηματογράφο παίζεται η ταινία «Το Δόλωμα» από την οποία και το τραγούδι που έχω αναρτήσει. Εγώ εκείνη την εποχή έχω αγαπημένο μου παιχνίδι ένα πλαστικό πράσινο ακορντεόν με δυο σφυρίχτρες εκατέρωθεν των πλευρών του που τρελαίνομαι στον ήχο τους. Και τώρα ακολουθούν τα γεγονότα. Στην ταινία και στην παράσταση της Παρασκευής βλέπω για πρώτη φορά ένα πραγματικό ακορντεόν, ακούω και το μελωδικότατο αυτό τραγούδι και εκστασιάζομαι. Θέλω να μάθω ακορντεόν. Γυρίζω σπίτι και αρχίζω να μουρμουρίζω στη μάνα μου για το ακορντεόν. Από το πρωί του Σαββάτου μέχρι το απόγευμα που έφυγα για το σινεμά τη μουρμούριζα. Λίγο πριν την παράσταση έρχεται στο σινεμά ο Κώστας Φυσούν (είναι αυτός που παίζει στην ταινία το ακορντεόν) που αμέσως τον αναγνωρίζω. Μπαίνοντας στην είσοδο συναντά τον ιδιοκτήτη τον Άλκη και αρχίζουν να μιλούν. Εγώ εκείνη τη στιγμή έχω πάει ένα ποτήρι νερό στην ταμία και γκόμενα του Άλκη και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να τον δω. Μόλις τελειώνει τη συζήτηση τον πλησιάζω… και ακολουθεί ο εξής διάλογος. -Εσείς δεν είσαστε που παίζεται ακορντεόν στην ταινία. -Ναι εγώ. -Παίζεται πολύ ωραία και θα ήθελα να με μάθετε και μένα. Δεν έχω ακορντεόν αλλά με το δικό σας. Έβαλε τα γέλια με χάιδεψε στο κεφάλι και με ρώτησε… -Σου αρέσει το ακορντεόν -Ναι πολύ, έχω και εγώ ένα αλλά είναι παιχνίδι. -Θέλεις πολύ να μάθεις -Ναι θέλω πάρα πολύ. Να μη σας τα πολυλογώ…Την μεθεπόμενη στο κινηματογράφο έρχεται ο Κώστας Φυσούν με έναν κύριο. Μου εξηγεί ότι ο ίδιος δεν είναι μουσικός αλλά ηθοποιός και πως ο κύριος είναι ο δάσκαλος που θα με μάθει να παίζω ακορντεόν. Για δύο μήνες όλο το καλοκαίρι κάθε απόγευμα πήγαινα στο σπίτι του κυρίου που ήταν δυο στενά παρακάτω από το δικό μου και μάθαινα ακορντεόν. Ένα απόγευμα που πήγα σπίτι του για το καθιερωμένο μάθημα δεν τον βρήκα εκεί. Την επομένη έμαθα ότι σκοτώθηκε με τη μηχανή του. Από τότε δεν ξανάκουσα ακορντεόν για αρκετά χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει ένα τραγούδι ο Μάνος Λοίζος. Χτες έμαθα ότι πέθανε και ο Κώστας Φυσούν, μαζί του πέθανε οριστικά ότι πιο ομορφότερο είχα. Το παιδικό ακορντεόν μου και ένας άνθρωπος που αγάπαγε τα παιδιά.
