Επιθυμία σημαίνει κάθε ενέργεια που έρχεται και επικάθεται πάνω από το θυμικό του ανθρώπου. Σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης επιθυμία, η ονομασία “Επιθυμία“ σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη “θυμός“. Είναι η δυνατή ανάγκη που νιώθει για κάτι ο άνθρωπος. Η διάθεση, ο πόθος, η όρεξη που εμφανίζεται σε αυτόν για την απόκτηση ή απόλαυση ενός πράγματος. Κατά την ψυχολογία, η επιθυμία είναι ένα από τα βουλητικά φαινόμενα, μια ψυχική κατάσταση.
Διαφέρει όμως η επιθυμία από τις δυο παραπλήσιες βουλητικές τάσεις, την ορμή και τη βούληση. Η ορμή είναι η αυθόρμητη, ασυνείδητη τάση για κάτι, ενώ η βούληση περιλαμβάνει μέσα της ήδη τα στοιχεία της εκτέλεσης εκείνων των πράξεων που οδηγούν στον αντικειμενικό σκοπό. Ανάλογα με την ένταση της επιθυμίας, έχουμε την κλίση (όταν είναι δυνατή η επιθυμία), τη ροπή (αρκετά ισχυρή επιθυμία) και το πάθος (όταν είναι ακατανίκητη επιθυμία μας).
Γεννάται επιθυμία για κάτι που ήδη έχουμε ζήσει, έχουμε δοκιμάσει και επιθυμία να απολαύσουμε κάτι άγνωστο μέχρι τώρα σε μας και που το φανταζόμαστε σαν πολύ ευχάριστο. Υπάρχουν επιθυμίες παραγματοποιήσιμες και εκείνες που μένουν για πάντα ένα όνειρο. Η επιθυμία είναι έννοια σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένη με την έννοια του ονείρου καθώς και οι δύο εδράζονται στον συναισθηματικό κόσμο της αστρικής διάστασης του ανθρώπου.
Οι επιθυμίες αφορούν είτε στις γεννετήσιες και σαρκικές ανάγκες του ανθρώπου είτε σε περισσότερο νοητικές και εγκεφαλικές λειτουργίες, όπως για παράδειγμα η επιθυμία να προκαλέσουμε κακό σε κάποιον, η ζηλοφθονία, η αλαζονεία, η επιθυμία απόκτηση υλικού πλούτου, φήμης και εξουσίας. Με λίγα λόγια όπου υπάρχει πάθος και όπου υπάρχει οποιαδήποτε μορφή του Εγώ, υπάρχει και επιθυμία. Η επιθυμία είναι σύμφυτη με το Εγώ και είναι η απαρχή για την εξέλιξη (και επιδείνωση) σχεδόν όλων των ανθρώπινων παθών.
Η δύναμη του χαρακτήρα των ανθρώπων μπορεί να κριθεί από το σε ποιο βαθμό κάποιος έχει τη θέληση και τη δυνατότητα να αποκτήσει αυτοκυριαρχία και να ελέγξει τις επιθυμίες του και μάλιστα εκείνες που θεωρούνται βλαβερές και για τους συνανθρώπους του.
Είναι αλήθεια ότι το σώμα μας και η ψυχή μας έχει αδυναμίες και πολλές φορές οι επιθυμίες είναι αποτέλεσμα φυσιολογικών αναγκών του σώματος, το οποίο με τη σειρά του υπακούει σε ένα σύνολο νόμων και κανόνων της ζώσας ύλης, δηλαδή της οργανικής χημείας, συμπεριλαμβανομένων των κυτταρικών και γενετικών λειτουργιών στο επίπεδο του πυρηνικού και μιτοχονδριακού γονιδιώματος (DNA) του κυττάρου όσο και στο επίπεδο των λειτουργιών των επιμέρους συστημάτων του ανθρώπινου οργανισμού. Κομβική σημασία στις λειτουργίες αυτές παίζει το ενδοκρινολογικό σύστημα με την έκκριση ορμονών από τους ενδοκρινείς αδένες καθώς και το κεντρικό νευρικό σύστημα αλλά και το παρασυμπαθητικό και συμπαθητικό αυτόνομο νευρικό σύστημα με το σύνολο των λειτουργιών οι οποίες επιτελούνται σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητα από το ίδιο μας το σώμα σε μια προσπάθεις επίτευξης δυναμικής ισορροπίας.
Η επίδραση των ασυνείδητων οργανικών λειτουργιών του αυτόνομου νευρικού συστήματος καθώς και οι επίδραση των ορμονών και του κεντρικού νευρικού συστήματός μας στην γενικότερή μας ψυχολογία και ψυχοσύνθεση, συχνά μας καθιστούν άμοιρους και σχετικά ανίσχυρους ως προς την επαρκή διαχείριση των επιθυμιών μας στο υλικό πεδίο. Εκείνες τις στιγμές στις οποίες ακολουθούμε τυφλά τις καταβολές και τις ορμές της σάρκας μας παραδομένοι σε ασυνείδητες διαδικασίες, ας αφήσουμε στο “πίσω μέρος του μυαλού μας” την επιβεβαιωμένη πολλάκις βεβαιότητα ότι κάθε πτώση ακολουθείται από στιγμές και φάσεις ενάργειας και αυξημένης συνειδητότητας. Μαθαίνοντας λοιπόν από τα λάθη μας, συγχωρούμε τον εαυτό μας αλλά και ρίχνουμε κάθε φορά όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό περισσότερο φως στα σκοτάδια της ψυχής μας όταν η συνειδητότητα βρίσκεται στα ναδίρ της. Τέλος να μην ξεχνάμε ότι υποταγή στις επιθυμίες μας σημαίνει σε μεγάλο βαθμό διατάραξη των δεσμών μας με την δύναμη του άχρονου Τώρα και αυτό είναι απολύτως λογικό αν σκεφτούμε ότι κάθε επιθυμία λειτουργεί στο πεδίο του παρελθόντος (όλα όσα δεν ζήσαμε ή όλα όσα άσχημα ζήσαμε και τα οποία θέλουμε να διορθώσουμε ζώντας τα αντίρροπά τους) καθώς και στο πεδίο του μέλλοντος (όλα όσα θέλουμε να συμβούν κάποια στιγμή στο μέλλον, αυτό το άπιαστο και υποθετικό μάλλον που όλο είναι να έρθει και ποτέ δεν βιώνεται όπως το φανταζόμαστε). Παλινδρομώντας μεταξύ των πλανερών παρελθοντικών και μελλοντικών σκιών υφαίνουμε το πλέγμα των επιθυμιών μας και το ενδυναμώνουμε ασυνείδητα, ανισχυροποιώντας τους δεσμούς μας με το Τώρα, τη μόνη πραγματική αλήθεια εκτός του δεσμώτη χρόνου στο υλικό πεδίο.
Εν κατακλείδι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι με την φύση με την οποία ενσαρκωνόμαστε στο υλικό πεδίο είμαστε εξ’ορισμού όντα διττά και διπολικά και ότι οι ψυχές μας πατούν με το ένα πόδι στην ζωώδη μας ύπαρξη και με το άλλο πόδι στην πνευματική. Είναι ένας πάρα πολύ δύσκολος δρόμος αυτός της κατάρτησης ή νέκρωσης των επιθυμιών στην υλική ζωή και είναι άμεσα συναρτόμενος ο δρόμος αυτός με τον αγώνα κατά των παθών της ανθρώπινης φθαρτής φύσης μας. Ας μην αφορίζουμε λοιπόν ούτε το ζώο μέσα μας ούτε το πνεύμα αλλά να μπορούμε να έχουμε σύνεση και διάκριση να ξεχωρίζουμε το ένα από το άλλο και να μην πέφτουμε στην παγίδα του αυτοαδράγματος, να μην θεωρούμε δηλαδή ότι η πραγματική μας πνευματική υπόσταση είναι το σύνολο των σαρκικών ή άλλου είδους επιθυμιών μας. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα και κάποια στιγμή με τον φυσικό μας θάνατο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον διαχωρισμό της ύλης από το πνεύμα με μοναδικό σκάφανδρο διαφυγής την ταλαιπωρημένη (αλλά και σφυρηλατημένη από τον πόνο και τα μαθήματα της ζωής) ψυχή μας.
