Μπήκα στον πειρασμό να γράψω για ένα σημαντικό θέμα που συχνά υποτιμάται από τους περισσότερους. Συναισθάνομαι ότι ο λόγος (γραπτός και προφορικός) ισοδυναμεί με σχάση, με χωρισμό, με σκέδαση της ενέργειας του ανθρώπου. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ο όρος “λόγος” στα μαθηματικά που σημαίνει την καθαρή, χωρίς μονάδες μέτρησης, ποσότητα που προκύπτει με την διαίρεση δύο μεγεθών της ίδιας μονάδας μέτρησης. Εν αρχή ην ο λόγος, εν αρχή ην η σχάση και ο διαχωρισμός δηλαδή, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία την οποία θα πραγματευτούμε σε ένα άλλο άρθρο. Το θέμα λοιπόν για το οποίο αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια είναι η καθημερινή μας στάση απέναντι στα πράγματα, στα γεγονότα, στις κατάστασεις και στους ανθρώπους. Είναι η καθημερινή μας νοοτροπία και στάση ζωής.
Είναι εύκολο να μιλάς θεωρητικά αλλά όταν βγεις εκεί έξω και δεις πόσο σχισματικά λειτουργεί η εξωτερική υλική πραγματικότητα και βιώσεις τις μύριες προκλήσεις και πειρασμούς του Εγώ που συνδέονται άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση, θα διαπιστώσεις ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Υπάρχει ένα πολύ σοφά ενορχηστρωμένο παιγνίδι το οποίο πατάει στην ίδια την φύση του ανθρώπου ως συμβατού δέκτη των αποπροσανατολιστικών μηνυμάτων που εκπέμπονται ανά πάσα στιγμή. Στόχος του “συστήματος” διαμέσου τόσο των εξωτερικών όσο και των εσωτερικών προς την ψυχή του ανθρώπου εκφάνσεων είναι η διάσπαση, η σύγχυση, η διαρκής πλήρωση του νου με υπερπληθώρα πληροφοριών, η αλλοτρίωση και τελικά η λήθη. Το πέπλο της λήθης έρχεται και κατακάθεται στην πνευματική μας υπόσταση από την πρώτη στιγμή που εμφανιζόμαστε στο υλικό πεδίο μέχρι τη στιγμή του φυσικού μας θανάτου. Ξεκινάμε με όλες τις καλές και αγνές προθέσεις για να είμαστε συνειδητοί, να είμαστε στο εδώ και Τώρα, η διαρκής καθημερινή τριβή όμως με όλα τα δαιμόνια της ύπαρξης, δεν μας αφήνει να “αγιάσουμε”. Τα επίπεδα συνειδητότητας πέφτουν δραματικά στη διάρκεια της ημέρας και καταλήγουμε στεγνωμένοι ψυχικά και πνευματικά, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι και το μόνο που αποζητούμε είναι να δραπετεύσουμε και να “ξεχαστούμε”.
Μια από τις συνήθεις ανθρώπινες εκδηλώσεις που είναι δηλωτικές μιας μη συνειδητής κατάστασης είναι η γκρίνια. Προερχόμενη από την ιταλική λέξη grigna, δηλώνει το παράπονο, την μεμψιμοιρία, την μομφή δηλαδή της μοίρας μας. Λες και η “μοίρα” μας είναι αυτή η οποία ευθύνεται για την εξέλιξη ζωή μας. Έχουμε κάνει κάποιες επιλογές, τόσο τις “μεγάλες” και μακροπρόθεσμες όσο, και κυρίως, και τις “μικρές” και καθημερινές. Αντί να δούμε που μας οδηγεί κάθε επιλογή και βάσει αυτού είτε να διορθώσουμε την πορεία μας και να κάνουμε αλλαγές είτε να δούμε κατά μέτωπον τις προκλήσεις και να τις αντιμετωπίσουμε επιλύοντας τα όποια προβλήματα, προτιμούμε να επιδιδόμαστε σε γκρίνια και σε απαξίωση της εξωτερικής μας πραγματικότητας. Γκρινιάζουμε στην γυναίκα μας και στον άνδρα μας, γκρινιάζουμε στα παιδιά μας, γκρινιάζουμε στους συγγενείς και στους φίλους μας, μα πάνω απ’όλα γκρινιάζουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε, για ποιόν; Για τον άλλο; Όχι βέβαια. Μιλάμε για εμάς. Σχετικά με το πώς εμείς φανταστήκαμε τον άλλο και τη σχέση μας μαζί του και παραπονιόμαστε με πάθος για το γεγονός ότι η σχέση αυτή δεν είναι αυτό που φανταστήκαμε, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι αυτό που ποθήσαμε. Τελικά όμως αν το δει κανείς με ψύχραιμη και ήρεμη ματιά όλα αυτά είναι ανακλάσεις της εσωτερικής μας πραγματικότητας και είναι μικρές σιωπηρές αποδείξεις της μη αποδοχής του εαυτού μας πριν οτιδήποτε άλλο.
Κατηγορούμε το σαθρό σύστημα εκπαίδευσης ότι διαμορφώνει λάθος χαρακτήρες και ασυνείδητους πολίτες αλλά δεν λαμβάνουμε τη δική μας ευθύνη ως γονείς στην ουσιαστική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Κατηγορούμε την οικονομία ότι μας καταστρέφει και τον δόλιο κρατικό μηχανισμό ότι εκμεταλλεύεται τις οικονομίες μας προχωρώντας σε αφαίμαξη του παραγωγικού ιστού μιας χώρας (και υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό) αλλά δεν εστιάζουμε στο να απελευθερώσουμε τις δικές μας δημιουργικές και παραγωγικές δυνατότητες σκεπτόμενοι “έξω από το κουτί” στο οποίο προσπαθούν να μας παραχώσουν οι ειδήμονες της παραπλάνησης. Φανεροί και αφανείς εχθροί της συνειδητότητάς μας έχουν πέσει πάνω μας και επιχειρούν λυσσαλέα την φυλάκιση της συνείδησής μας καθημερινά. Κι εμείς αντί να τους κοιτάξουμε με βλέμμα μαχητικό και να τους αντιταχθούμε, πέφτουμε στην παγίδα τους και υιοθετούμε μια παθητική παραπονιάρικη στάση ζωής. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ξυπνούμε και κοιμόμαστε με κοφτές ανάσες και σώμα σφιγμένο, με βλέμμα σκυθρωπό και αύρα αποχαύνωσης και συναισθηματικών ελλείψεων. Η γκρίνια επιτείνεται σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες, όπως πχ μικρά παιδιά και έφηβοι καθώς και σε άτομα που δεν έχουν στοιχειωδώς ισορροπημένη ψυχική ανάπτυξη στα παιδικά τους χρόνια. Υπάρχει όμως στον καθένα μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και οφείλουμε να μην κάνουμε τα στραβά μάτια σε αυτό.
Η γκρίνια ως στάση ζωής δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εξωτερική εκδήλωση του πολέμου που έχουμε δηλώσει με την παρούσα στιγμή, το αιώνιο άχρονο Τώρα. Είναι εκδήλωση θυμού και οργής για αυτά στα οποία το ταλαιπωρημένο Εγώ μας ακόμα προσπαθεί να αγκιστρωθεί. Ακριβώς όπως το άγχος είναι εκδήλωση φόβου εξαιτίας της απόκλισης μεταξύ αυτού που συμβαίνει και αυτού που το Εγώ θα ήθελε να συμβαίνει, έτσι και η γκρίνια είναι η εκδήλωση θυμού και οργής. Πρόκεται για την ίδια δομικώς νοσηρή κατάσταση, με διαφορετικές απλά εκδηλώσεις και συναισθήματα.
Την επόμενη φορά που θα σου έρθει να γκρινιάξεις και αν φωνάξεις και να “πεις το παράπονό σου” σκέψου κατά πόσον αυτό το “παράπονο” ανταποκρίνεται στην λογική και στην πραγματικότητα ή είναι ένα τοξικό κατασκεύασμα του Εγώ σου. Τότε ίσως συνειδητοποιήσεις πόσο εύκολα έχεις πιαστεί στον ιστό της άγνοιας και επιτύχεις, για πρώτη φορά στη ζωή σου, την συνειδητή σίγαση του παραπόνου. Ο καθημερινός αγώνας συνειδητότητας δεν σταματά ποτέ. Και στην τελική αν τίποτε άλλο δεν μπορεί αν σε πείσει, οφείλεις να γνωρίζεις ότι αν αποδεχτείς, συνειδητώς ή ασυνειδήτως, την γκρίνια ως καθημερινή στάση ζωής είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα νοσήσεις με κάποιο τρόπο και στο σώμα εκτός από την ψυχή. Είτε δέχεσαι γκρίνια από τους άλλους είτε την προβάλλεις εσύ προς αυτούς. Μην ξεχνάς ποτέ ότι η συνειδητή εσωτερική σιωπή έχει πολλά περισσότερα να σου διδάξει και να σου προσφέρει από ό,τι η “φασαρία” της γκρίνιας.
