η ευθύνη της ζωής μας
- Αυτοβελτίωση, Πνευματικότητα

Η ευθύνη της ζωής μας

Ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος στο βιβλίο του με τίτλο “Βάδιζε υγιαίνων” αναφέρει ένα από τα παράδοξα της ανθρώπινης υπάρξεως. Το παράδοξο είναι ότι παρόλο που διαρκώς, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναζητούμε την αυτοδιάθεση της ζωής μας, την αυτονόμηση των πράξεών μας, την αυτόβουλη διαχείριση των συνθηκών που εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας, εν τούτοις αρνούμαστε πεισματικά, έως σημείου φοβίας και άκρατης απόρριψης, να λάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Όλοι μιλούμε θεωρητικά για την δυνατότητα που έχουμε εμείς οι ίδιοι να χαράζουμε την πορεία μας με τις επιλογές μας, συνειδητοποιούμε όμως τελικώς ότι σε πολύ μικρό ποσοστό είμαστε έτοιμοι και συνειδητοποιημένοι για να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας.

Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο “Εμπιστοσύνη” τεκμηριώνει θεωρητικά και εμπειρικά την βεβαιότητα ότι η ζωή είναι κατά το ήμισυ δική μας δράση και επιλογή και κατά το άλλο ήμισυ άφημα στο θέλημα του Θεού, που ισοδυναμεί με την ίδια την ροή της ζωής. Τόσο στο ένα μισό όσο και στο άλλο υπάρχει ένας κοινός παρανομομαστής: η ανάληψη ευθύνης για την διαχείρισή τους. Στην περίπτωση της αυτόβουλης δράσης και συνειδητών επιλογών απαιτείται ωριμότητα και ευθύνη απέναντι στις επιλογές και στις πράξεις μας. Στην περίπτωση του πεδίου που δεν μπορούμε να φτάσουμε ή να ελέγξουμε στην ζωή μας πάλι απαιτείται ευθύνη ορθής διαχείρισης. Αυτή η δεύτερη ευθύνη έγκειται στην πιο συνειδητή αποδοχή, ως στάση ζωής, του αφήματος και του αγκαλιάσματος της πραγματικότητας της ύπαρξής μας.

Ο Νίκος Καζαντζάκης μίλησε πολλές φορές στα έργα του και ειδικά στην “Ασκητική” για την ευθύνη του ανθρώπου ως μια δυνατή υπέρβαση και ως το μόνο πρακτικώς μετρήσιμο ίσως κριτήριο πνευματικής ωριμότητας του ανθρώπου απέναντι στις προκλήσεις της αβύσσου της ζωής. Η ευθύνη μας λοιπόν απέναντι στην ζωή μας είναι ιερό καθήκον, σκεπτόμενοι τόσο εμάς τους ίδιους όσο και τις αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους που εμφανίζονται στην ζωή μας.

Είναι μεγάλη υπόθεση η ευθύνη της ζωής μας, είναι επίσης δύσκολη απόφαση αλλά υπάρχει και μια βασική συνειδητοποίηση που μπορεί να μας βοηθήσει πολύ στην λήψη της απόφασης αυτής. Η συνειδητοποίηση έγκειται στο γεγονός ότι η ευθύνη που αναλαμβάνουμε είναι για τη δική μας παρουσία στην ζωή. Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά μπορούμε να ελέγξουμε με εποικοδομητικό και ουσιαστικό τρόπο στην σύντομη πορεία μας στον κόσμο και στα πράγματα. Δεν μπορούμε να υπερβούμε αυτό το όριο και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε την ζωή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, όσο κοντά μας ψυχολογικά κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορούμε εμείς να ζήσουμε την ζωή κανενός άλλου και κανένας άλλος δεν μπορεί να ζήσει για εμάς την δική μας ζωή. Έτσι δεν μπορούμε πρακτικά να αναλάβουμε εμείς πρακτικά την ευθύνη της ζωής κανενός άλλου ανθρώπου. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με την εξωτερική έννοια της κηδεμονίας την οποία οι γονείς διεκπεραιώνουν για λογαριασμό των παιδιών τους ή με την έννοια της συμπόνοιας προς τον πόνο άλλων συνανθρώπων μας. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση η ευθύνη του πώς διαχειρίζεται κάθε άτομο την ζωή του βρίσκεται εν δυνάμει εγκιβωτισμένη στο ίδιο το άτομο και μόνο. Ακόμα και στην περίπτωση ασθένειας, ο ίδιος ο ασθενής είναι αυτός ο οποίος πρωτίστως φέρει την ευθύνη της διαχείρισης της κατάστασής του και αυτό εκφράζεται πάντοτε στην πορεία της υγείας του ασθενούς, τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα.

Η ευθύνη είναι επίσης πολύ στενά συνδεδεμένη με την ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει ετυμολογικά κίνηση προς μια κατάσταση χωρίς δεσμεύσεις και αγκυλώσεις και τελικώς προς την υπέρτατη συνειδητοποίηση που είναι η πνευματική Αλήθεια. Αναζητούμε την ελευθερία σε όλα τα μήκη και πλάτη της επίγειας ζωής μας. Πολλές φορές όμως συγχέουμε την ελευθερία με την ελευθεριότητα ή με την ασυδοσία. Η ελευθερία για να υπάρξει ουσιαστικά και για να μεστώσει και ωριμάσει τον άνθρωπο πάει χέρι με χέρι με την υπευθυνότητα. Μόνο αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ελευθερίας μας μπορούμε να καλούμε τους εαυτούς μας στοιχειωδώς ελεύθερους, διότι απόλυτη ελευθερία στον επίγειο κόσμο δεν υπάρχει, ή καλύτερα υπάρχει μόνο στην διάσταση του κόσμου της Αλήθειας του Θεού και μπορεί να βιωθεί και να προθεαθεί με κατάλληλο τρόπο ζωής από την επίγεια διάσταση. Η ευθύνη της ελευθερίας μας οριοθετεί τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και που κινούμαστε μέσα σε αυτόν. Οριοθετεί επίσης τις σχέσεις μας, με τον Θεό, με τον εαυτό μας, με τον σύντροφό μας, με τα παιδιά μας και με τους γονείς μας. Η ευθύνη είναι με λίγα λόγια το μέτρο και η προϋπόθεση της επίγειας ελευθερίας μας.

Κάθε φορά λοιπόν που επιχειρούμε να δώσουμε άλλοθι για την μη συνειδητή λήψη ευθύνης της δικής μας ζωής “πατώντας” στην ενασχόληση με τις ζωές των άλλων ανθρώπων, “κοντινών” και “μακρινών”, ας αναλογιστούμε πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας όσο αποφεύγουμε την ευθύνη της δικής μας ζωής. Αυτής που πραγματικά μπορούμε μόνο να ελέγξουμε.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν πιο στωικά και συμπονετικά αυτό που είμαστε βαθύτερα αλλά και αυτό που φαινόμαστε επιφανειακώς στον κόσμο, ας συγκροτηθούμε συνειδητά και ας επικεντρωθούμε στην δική μας ευθύνη. Μόνο έτσι μπορούμε να εκπληρώσουμε τον βαθύτερο σκοπό της κλήσης μας και της παρουσίας μας στην Γη.

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr