έρως και ψυχή
- Μαθήματα ζωής, Πνευματικότητα, Φιλοσοφία, Ψυχολογία

Έρως ανίκατε μάχαν

Ξύπνησε απότομα μέσα στη νύχτα από ένα έντονο όνειρο. Ήταν όνειρο γεμάτο από συναισθήματα και φαινομενικά χαμένους και ανεκπλήρωτους πόθους. Συναντήσεις με ανθρώπους και καταστάσεις που πίστεψε ότι θα του έδιναν επίγεια ευτυχία. Ξαναγύρισαν μπροστά του και του έγνεψαν ότι δεν έχουν φύγει και ότι απαιτούν την προσοχή του, καλώντας τον από το υποσυνείδητο του. Και την ίδια στιγμή που πήγε να ταυτιστεί με τους χαμένους πόθους του, την ίδια στιγμή αναλογίστηκε μήπως τελικά αυτοί οι χαμένοι πόθοι δεν ήταν τίποτα άλλο από μασκαράτες του Εγώ, τα νήματα των οποίων κινούσαν και κινούν αενάως μυστικές ενεργειακές οντότητες εντός του, αποζητώντας με επιμονή και θράσος την θρέψη τους πατώντας δολίως επί πτωμάτων.

Ο πόθος είναι άμεσα συνυφασμένος με τον έρωτα. Είναι για την ακρίβεια ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του έρωτα. Η έντονη έλξη, η ορμή προς ένωση. Η έλξη αυτή έχει απολύτως ανάλογα χαρακτηριστικά με αυτά της βαρυτικής έλξης η οποία έλκει τα σώματα του μικρόκοσμου (ατομικός πυρήνας) και του μακρόκοσμου (πλανήτες, άστρα, γαλαξίες και σύμπαντα). Ερώμαι σημαίνει νιώθω την αίσθηση της έντονης υλιστικής αγάπης η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ένωση. Στην περίπτωση των πλανητικών, αστρικών και γαλαξιακών βαρυτικών αλληλεπιδράσεων στο σύμπαν η φυσική μας διδάσκει ότι ο κύκλος της βαρυτικής έλξης εμφανίζει πολύ συχνά το φαινόμενο της μελανής οπής (ή μαύρης τρύπας). Μια μαύρη τρύπα είναι ένα σημείο του χωροχρόνου με άπειρη μάζα με αποτέλεσμα η ασκούμενη εκ της μαύρης τρύπας βαρυτική έλξη να παγιδεύει μέσα της όλα τα σωματίδια και όλες τις ακτινοβολίες, συμπεριλαμβανομενης της ακτινοβολίας του φωτός. 

Σε άμεση αντιστοιχία με την διαδικασία παγίδευσης των πάντων από μια μαύρη οπή στην βαρυτική έλξη του σύμπαντος, ο έρως στην υλική ζωή του ανθρώπου παρουσιάζει την ίδια πορεία πλάνης και παγίδευσης της ψυχής και του πνεύματος του ανθρώπου.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία η Ψυχή, η προσωποποίηση της ψυχής, ήταν η νεότερη από τις τρεις όμορφες κόρες του βασιλιά της Σικελίας. Λέγεται ότι η Ψυχή ήταν τόσο εκπληκτικά όμορφη που επισκίαζε ακόμη και την Αφροδίτη, την θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Άνδρες συγκεντρωνόταν από παντού για να έρθουν να τη δουν και οι βωμοί της Αφροδίτης εγκαταλείφθηκαν εντελώς, καθώς όλοι λάτρευαν τώρα την ακαταμάχητη πριγκίπισσα αντί της θεάς, φέρνοντάς της προσφορές και σκορπίζοντας λουλούδια στους δρόμους όποτε έβγαινε έξω. Η απότομα ξεχασμένη Αφροδίτη ήταν εξαγριωμένη με την Ψυχή, ακόμα και αν το κορίτσι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για ότι συνέβαινε. Κάλεσε τον γιο της, Έρωτα (σε αυτόν τον μύθο παρουσιάζεται ως όμορφος νέος) και του έδωσε εντολή να κάνει την Ψυχή να ερωτευθεί τον κατώτερο και πιο αξιοκαταφρόνητο άνδρα που θα μπορούσε να βρει. Η συνολική μυθολογική ιστορία της σχέσης του έρωτα και της ψυχής μέσα από τους ποικίλλους συμβολισμούς της σκιαγραφεί την αληθινή φύση του έρωτα ως έντονη βαρυτική έλξη η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην προσκόλληση και τελικά στον πνευματικό θάνατο.

Ο έρωτας στις υλικές διαστάσεις λαμβάνει πολλές εκφάνσεις και έχει πολλά νοήματα. Έρωτας δεν λογίζεται μόνο η έντονη έλξη μεταξύ δύο ψυχών και κατ’επεκτασι των σωμάτων στα οποία οι ψυχές αυτές είναι εγκατεστημένες. Έρωτας λογίζεται και η αναζήτηση κάθε μορφής έκφρασης των παθών, των πόθων, των επιθυμιών, των συναισθημάτων αυτής της ζωής. Μερικές φορές συνυφαίνεται με οποιαδήποτε μορφή υλικής δημιουργίας. Γι’αυτό συχνά ακούμε τις φράσεις “είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου”, “είμαι ερωτευμένος με την τέχνη μου”, “είμαι ερωτευμένος με την (υλιστική) ζωή μου”. Πίσω από κάθε τέτοια φράση κρύβεται ο πόθος του έρωτος για υλική και ψυχική έκφραση, για δημιουργία και για ένωση. 

Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα υπάρχει και η διάσταση του Θείου έρωτος. Προβληματισμοί σχετικά με τον Θείο έρωτα αναλύονται στο βιβλίο του π.Φιλοθέου Φάρου “Έρωτος Φύσις”. Τι είναι λοιπόν ο Θείος έρως; Ο έρως προς το Θείο; Τι είναι το Θείο; Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουμε Θεό. Και τι ειναι ο Θεός; Μέγα ερώτημα αναπάντητο στο μεγαλύτερο τμήμα του. Πόσες θρησκείες, δοξασίες, θεωρίες, αναλύσεις και ανθρωπομορφικες και ανθρωποκεντρικες υποθέσεις μπήκαν εμπόδιο ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό. Ο,τι κι αν πιστεύει ο καθένας το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός είναι μια Άρρητος Αρχή. Ο Θεός άρχει και δεν υπάρχει. Το αν είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε ο δημιουργός της υλικής δημιουργιας η όχι είναι ένα μέγα ερώτημα, απάντηση στο οποίο δύσκολα θα λάβουμε στην εγκόσμια ζωή. Είναι όμως άξιο προβληματισμού το θέμα της σύνδεσης του έρωτα με τον Θεό και κατά πόσον ο αληθινός Θεός συμμερίζεται τις ιδιότητες του έρωτα όπως αυτές αναλύθηκαν προηγουμένως. Εδώ είναι το σημείο στο οποίο συγκρούεται η έννοια του έρωτα με την έννοια της αγάπης. Αγάπη ετυμολογικά προερχόμενη πιθανώς εκ του μορίου άγαν το οποίο σημαίνει υπερβολικά, υπέρ το δέον. Με την ετυμολογία αυτή συνδεόμαστε σε κάτι το οποίο ξεπερνά το μέτρο και βυθίζεται στους νομούς της δυαδικής υλιστικής ζωής. Αυτή είναι η υλιστική αγάπη και ουδεμία σχέση έχει με την άδολη απροϋπόθετη επουράνια αγάπη, η οποία είναι κατάσταση ύπαρξης και όχι συναίσθημα. 

Ας επανέλθουμε στην αρχική μυθολογία της ψυχής και του έρωτα και ας στοχαστούμε πάντω στα μηνύματα και τους συμβολισμούς του πρωτότυπου κειμένου από την Αντιγόνη του Σοφοκλή.

Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς·
καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων.
Ο δ’ έχων μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας·
νικά δ’ εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος
εν αρχαίς θεσμών.
’Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα. Νυν δ’ ήδη ’γώ κ’αυτός θεσμών έξω φέρομαι τά δ’ ορών ίσχειν δ’ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ τόν παγκοίτην όθ’ ορώ θάλαμον την δ’ Αντιγόνην ανύτουσαν.

Ακολουθεί η μετάφραση πρωτότυπου κειμένου.

Έρωτα ανίκητε στη μάχη Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν” από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από “σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις. Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς στ” άδικο και στο χαμό, συ π” ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους. Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη. Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε….

Ερχόμαστε τελικώς στο αναπάντητο αλλά αγωνιώδες ερώτημα, όλα αυτά τα οποία δεν ζήσαμε και θεωρητικά στερηθήκαμε, όλοι οι ακυρωμένοι και ανεκπλήρωτοι έρωτες ήταν κατάρα ή μήπως ευλογία η οποία μέσω οδυνηρής οδού μας ανοίγει τα μάτια στην Αλήθεια και μας δίνει μια ανεκτίμητη ευκαιρία μετουσίωσης του Εγώ και κίνησης προς τον πνευματικό μας πυρήνα;

Πηγές

http://www.mixanitouxronou.gr/eros-anikate-machano-imnos-ston-anikito-theo-apo-tin-antigoni-tou-sofokli-pou/

https://www.wikiwand.com/el/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%AE_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr