Άνθρωπος: παραφθορά του αναθρών (αναθρεί = εξετάζει, διαλογίζεται, κοιτάζει προς τα πάνω) α (αυτά) όπωπε (βλέπει, παρατηρεί), δηλαδή, το ον που εμβαθύνει σε ότι παρατηρεί με τη βοήθεια του ανώτερου ή έλλογου νου.
Αγαθόν: παραφθορά του θοόν (ταχύ, γρήγορο) Γω αγαστώ (αγάστον = θαυμαστό), δηλαδή, αξιοθαύμαστη γρήγορη
πορεία.
Αδικία: α στερητικό + δίκαιο, δηλαδή, αυτό που εμποδίζει το δίκαιο.
Αισχρόν: παραφθορά του αεισχορούν από το αεί (πάντα) ισχόντι (εμποδίζει) τον ρουν (τη ροή), δηλαδή, εκείνο που μονίμως εμποδίζει την πορεία.
Ακολασία: παραφθορά του ακολουθία (συμπόρευση) τοις πράγμασι, δηλαδή, προσκόλληση στα γήϊνα.
Αλήθεια: παραφθορά του θεία άλη (θεϊκή περιπλάνηση), δηλαδή, πρόοδος στην πορεία του Θεού (εναλλακτικά, η λέξη σχηματίζεται και από το α στερητικό + λήθη, δηλαδή, ανάμνηση ή ανάκληση των καταχωρημένων εγγραμμάτων στην ψυχή).
Αμάθεια: παραφθορά του άμα θεώ ιόντος, δηλαδή, κίνηση «ελέω» θεού.
Ανάγκη: παραφθορά του άγκη (φαράγγι), δηλαδή, η δύσβατη – δύσκολη – πορεία.
Ανδρεία: παραφθορά του ανρεία (αντίθετη ροή), δηλαδή, πορεία αντίθετη στην αδικία και σύμφωνη με το δίκαιο.
Αρετή: παραφθορά του αερείτη (πάντα ρέουσα) και του αιρετή (επιθυμητή) -το ασχέτως και ακωλύτως αεί ρέον- δηλαδή, η απρόσκοπτη, ανεμπόδιστη, συνεχής και επιθυμητή ροή ή φορά.
Βλαβερό: παραφθορά του βουλόμενον (που θέλει) άπτειν (να συγκρατεί) ρουν, δηλαδή, εκείνο που θέλει να ανακόπτει τη
ροή ή την πορεία.
Δαίμων: παραφθορά του δαήμων (γνώστης), δηλαδή αυτός που ξέρει την αλήθεια.
Δειλία: παραφθορά του δεσμός + λίαν (πολύ), δηλαδή, ισχυρή προσκόλληση στα εγκόσμια ενάντια στη σωστή φορά και πορεία.
Δίκαιον: παραφθορά του διαιών (αυτό που περνά ανάμεσα) + κάων (αυτό που καίει), δηλαδή, το δημιουργικό πυρ που διατρέχει το σύμπαν και ενυπάρχει μέσα σε όλα τα δημιουργήματα, ο κυρίαρχος Νους, που διευθετεί τα πάντα, ο θείος Λόγος.
Δικαιοσύνη: παραφθορά του δικαίου συνέσει (κατανόηση), δηλαδή, κατανόηση του δικαίου.
Εκούσιον: παραφθορά του είκον (που υποχωρεί) τω ιόντι (στο κινούμενο), δηλαδή, προσαρμογή στη φορά, που γίνεται βέβαια ηθελημένα.
Έρως: παραφθορά του εισρείν, δηλαδή εισροή απέξω ή εξωτερική (ελκτική) δύναμη.
Ζημιώδες: παραφθορά του δούντι (που δένει) το ίον (το κινούμενο), δηλαδή, αυτό που αναχαιτίζει την κίνηση ή πορεία.
Ήρως: παραφθορά του έρως, δηλαδή, αυτός διακατέχεται από έλξη προς το αγαθό.
Κίνησις: παραφθορά του κιείνησης από το έσις (ορμή) και κιείν ή ιέναι (πορεύομαι), δηλαδή, ορμητική πορεία.
Μνήμη: παραφθορά του μονή (παραμονή), δηλαδή, τα διατηρούμενα καταχωρημένα εγγράμματα στην ψυχή.
Νόησις: παραφθορά του νέον έσις, δηλαδή έφεση για το νέο, επιθυμία ανανέωσης, αντίληψη της αναγκαιότητας για αναγέννηση.
Ον: παραφθορά του ίον (κινούμενο), δηλαδή, το αυτοκινούμενο είναι.
Ουσία: παραφθορά του εσσίο ή εστία ή εστί (είναι, υπάρχει) και του ωσία (ώθηση), δηλαδή, αυτό που υπάρχει και κινεί τα πάντα.
Σοφία: παραφθορά του φοράς εφάπτεσθαι, δηλαδή, επαφή ή σύγκλιση με τη φορά ή κίνηση.
Στάσις: από το α στερητικό + έσις (ορμή), δηλαδή, χωρίς ορμή ή δίχως κίνηση.
Σύνεσις: παραφθορά του συνιέναι (συμπόρευση), δηλαδή, συμπόρευση της ψυχής με την εξελικτική πραγματικότητα.
Σώμα: παραφθορά του σήμα (τάφος), δηλαδή, τάφος της ψυχής.
Σωφροσύνη: από το σωτηρία + φρόνησης, δηλαδή, σωτηρία μέσω συνειδητοποίησης και αποδοχής της εξελικτικής πορείας.
Φρόνησις: παραφθορά του φοράς και ρου νόησης καθώς και φοράς όνησι, δηλαδή, αντίληψη της κίνησης και της μεταβολής ή αντίληψη της εξελικτικής πορείας καθώς και αναγνώριση της ωφέλειας από την εξελικτική πορεία.
Ψεύδος: παραφθορά του καθεύδω (ησυχάζω, αναπαύομαι, κοιμούμαι), δηλαδή, χωρίς κίνηση ή άσχετο με τη
ρέουσα πραγματικότητα.
Ψυχή: παραφθορά του φύσιν οχεί (κινεί) και έχει (συγκρατεί, εξουσιάζει), δηλαδή, αυτό που κινεί και συγκρατεί ή εξουσιάζει τη φύση.
——————————————–
* Ο αρχαίος ελληνικός μυστικισμός είχε έντονα φιλοσοφικό και θρησκευτικό χαρακτήρα, που καθρεπτιζότανε στην ετυμολογία πολλών λέξεων, και γι’ αυτό δεν επιτρεπότανε στον καθένα να πλάθει αυθαίρετα λέξεις προκειμένου η ονομασία κάθε πράγματος να υποδηλώνει την ουσία του. Έτσι, η ονοματοδοσία θεωρείτο τέχνη, τέχνη του λόγου, και ανετίθετο σε ειδικούς ονοματουργούς, όπως ακριβώς η ζωγραφική θεωρείται τέχνη της απεικόνισης και ανατίθεται σε ειδικούς καλλιτέχνες. Δύο βασικές έννοιες, που επηρέασαν την αρχαία λογοπλασία, ήταν η έννοια της μεταβολής και η έννοια της φοράς. Η έννοια της μεταβολής αναφέρεται στην αρχαία πεποίθηση ότι τα πάντα κινούνται (ρέουν) και τίποτα δε μένει ποτέ σταθερό. Η έννοια της φοράς, πάλι, αναφέρεται στην αρχαία πεποίθηση ότι η κίνηση (ροή) των πάντων είναι εξελικτική, έχει σκοπό, την απελευθέρωση του πνεύματος από τα δεσμά της ύλης, και ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία, την κατάκτηση της αρετής. Οι δύο αυτές έννοιες είναι ο απόηχος των βαθύτερων φιλοσοφικών στοχασμών του γένους, που αναδύεται μέσα από την ετυμολογία του Σωκράτη.
(Από το βιβλίο του Αντώνη Ν. Κονταράτου, Καθηγητού Πανεπιστημίου: «ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: Η Απόκρυφη Διδασκαλία», ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΜΠΕΛΛΩΝΙΑ, 1999).
Πηγή: http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.gr/2010/05/blog-post_8208.html
