Χριστός Ανέστη
Η έκφραση «Χριστός Ανέστη!» (Ο Χριστός αναστήθηκε!) αποτελεί τον περισσότερο διαδεδομένο χαιρετισμό μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών που λέγεται από το Πάσχα, δηλαδή την εορτή της Ανάστασης του Χριστού, και για σαράντα ημέρες, δηλαδή μέχρι την απόδοση του Πάσχα, την Τετάρτη της παραμονής του εορτασμού της εορτής της Αναλήψεως. Η έκφραση αυτή που προέρχεται από ευαγγελική ρήση, αποτελεί και την αρχή του γνωστότερου αναστάσιμου τροπαρίου που λέγεται κατά την ίδια περίοδο.
Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο 28:5-7 υπάρχει το ακόλουθο χωρίο, το οποίο είναι το πρώτο κείμενο που αποτυπώνει την αλήθεια της Ανάστασης του Χριστού: “Αποκριθείς δε ο άγγελος είπε προς τις γυναίκες. Μη φοβείσθε σεις διότι εξεύρω ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε , δεν είναι εδώ ΔΙΟΤΙ ΑΝΕΣΤΗ καθώς είπε, έλθετε και ίδετε το τόπο όπου εκείτο ο Κύριος και υπάγετε ταχέως και είπατε προς τους μαθητάς αυτού ότι ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ και θέλει πάει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν , εκεί θέλετε ιδεί αυτόν, ιδού σας είπον”.
Μια ενδελεχής ιστορική, θεολογική και φιλοσοφική προσέγγιση του φαινομένου της Ανάστασης του Ιησού παρέχεται στο ακόλουθο άρθρο: https://www.sostis.gr/vuzantini-mousiki/item/1686-apodeikseis-gia-tin-anastasi-tou-xristou. Στο άρθρο περιγράφονται όλες οι ιστορικές πηγές, οι μαρτυρίες και οι βιβλιογραφικές αναφορές καθώς και η αρχαιολογική έρευνα σχετικώς με την Ανάσταση του Ιησού. Καταλήγουμε στο γεγονός ότι πέραν πάσης αμφιβολίας η Ανάσταση υπήρξε ως γεγονός στον κόσμο της περιορισμένης ανθρώπινης αντίληψης.
Ο Χριστός αναστήθηκε στον Σταυρό και στις καρδιές των ανθρώπων
Ο αποπλανημένος και περιπλανώμενος ουράνιος άνθρωπος, έχοντας βιώσει τον υποβιβασμό της ολότητητάς του και τον εγκιβωτισμό της στην πεπερασμένη πραγματικότητα του σαρκικού σκεύους του σώματος, οδύσσεται από τις καθημερινές ανάγκες, επιθυμίες και πλάνες του Εγώ του. Παραμένει μέσα στον άνθρωπο πάραυτα αυτή η ασίγαστη σπίθα της αρχικής του κατάστασης και το ζωντανό του πνεύμα μεταφέρει στο υποσυνείδητο του υλικού του εγκεφάλου μια απροσδιόριστη μεν εγκεφαλικώς, έντονη δε και σταθερώς κλιμακούμενη τάση αναζήτησης της συνάντησης με την αληθινή του φύση. Η Ανάσταση του Χριστού είνα η έμπρακτη απόδειξη της απέραντης Αγάπης του αληθινού Θεού Πατέρα προς τον ουράνιο (και ταυτόχρονα υλικό) άνθρωπο. Ο πόνος στον Σταυρό και το μαρτύριο του σωματικού θανάτου είναι το αναγκαίο τίμημα για να πληρωθούν τα λύτρα που ζητήθηκαν από τον μέγα πλανευτή του κόσμου τούτου, με τελικό αντάλλαγμα την ελευθερία του ουράνιου ανθρώπου και την επανένωσή του με το όλον, στην Θεία Κοινωνία, στην αρχική του ολότητα, στην Αληθινή του κατάσταση, την κατάσταση δηλαδή απουσίας λήθης και αμαρτίας. Ο Χριστός δεν υπάρχει αλλά άρχει. Είναι η αρχή των πάντων και το σύμβολο της αιώνιας ενότητας. Δεν γνωρίζει συμβατικό ανθρώπινο χρόνο. Στον κόσμο της Θείας Κοινωνίας παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ένα. Ένα αιώνιο άχρονο Τώρα. Γιαυτό και κάθε του βήμα, από την ενσάρκωσή του έως τον υλικό του θάνατο και την Ανάσταση του πνεύματός του είναι προδιαγεγραμμένα και προειπωμένα. Σε αυτή τη Θεία Κοινωνία καλούμαστε να συμμετέχουμε όλοι, διασχίζοντας την γέφυρα την οποία απεκατέστησε ο Χριστός με τον μαρτυρικό του θάνατο και η οποία είναι πλέον προσβάσιμη σε όλους τους ανθρώπους που συνειδητά επιθυμούν να επιστρέψουν στην πνευματική τους πατρίδα.
Περιμένοντας την Ανάσταση
“O πιο εύκολος τρόπος για ν’αποφύγουμε τα διλήμματα που μας θέτει η ζωή, ν’αποφύγουμε την ίδια τη ζωή, είναι να επιβιώνουμε με γενικότητες. Λέμε: η θρησκεία, η πολιτική, ο κοινωνικός εκσυγχρονισμός, η παιδεία… Λέμε: η πόλη, το οικιστικό πρόβλημα… Λέω ότι έτσι αποφεύγουμε τη ζωή γιατί έτσι μέσα από τις γενικότητες κάνουμε την πραγματικότητα ιδέες, την κάνουμε νοήματα.“
Στη σειρά εκπομπών της ΕΤ1 “Περιμένοντας την Ανάσταση”, παραγωγής 1987 με σκηνοθέτη το Νίκο Φατούρο, ο Χρήστος Γιανναράς αναφέρεται στο Θείο Δράμα της Μεγάλης Βδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Δευτέρας. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής ακούγονται ύμνοι της Μεγάλης Δευτέρας. Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου.
Τα αυγά του Πάσχα
Ένα σημείο βαθύτατου συμβολισμού στην κατάνυξη αλλά και στην ψυχική ανάταση των ημερών αποτελούν τα κόκκινα αυγά και η εθιμοτυπική διαδικασία του “τσουγκρίσματός” τους ανταλλάσσοντας την ευχή “Χριστός Ανέστη” ακολουθούμενη από την απάντηση “Αληθώς Ανέστη”. Υπάρχουν δύο βασικοί συμβολισμοί πίσω από τα κόκκινα αυγά. Πρώτον, το κόκκινο χρώμα των αυγών συμβολίζει το αίμα του Χριστού το οποίο χύθηκε στον επίγειο βασανισμό του ως προσφορά λύτρου έναντι πολλών. Δεύτερον, το σπάσιμο του αυγού, η ρήξη του κελύφους, συμβολίζει την ρήξη του συμπαντικού κελύφους του υλικού σύμπαντος στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένος ο ουράνιος άνθρωπος. Η έλευση του Χριστού, ο επίγειός του θάνατος και η πληρωμή των Λύτρων ακολουθήθηκε από την Ανάσταση του Πνεύματός Του. Η αστραπιαία εν ριπεί οφθαλμού μεταγωγή του στην Ουράνια Πατρίδα επέφερε ένα οριστικό πλήγμα στην επιβληθείσα ομηρία του ανθρώπου και διέρρηξε οριστικά και αμετάκλητα το “αυγό του φιδιού”. Ο άνθρωπος είναι ξανά ελεύθερος, αν το επιθυμήσει και το επιδιώξει με όλη του τη συνείδηση, να πορευτεί προς την Ουράνια Πατρίδα.
Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός
Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος μας περιγράφει στο βιβλίο του με τον ομώνυμο τίτλο τους συμβολισμούς και την πνευματική ουσία του χαρμόσυνου μηνύματος της Αναστάσεως. Χάρη στην Ανάσταση του Χριστού δόθηκε το μήνυμα ότι το Φως επικρατεί στο τέλος πάντοτε του σκότους. Το Φως είναι το συνώνυμο της πληρότητας. Στην θέαση του Αληθινού Φωτός τα πάντα γεμίζουν με αυτό. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί και πάλι να ελπίζει στην πνευματική του αναστήλωση, στην σωτηρία και τελικώς στην ελευθερία του.
Πόση Αγάπη, πόσα ρίγη συγκίνησης, πόση ευγνωμοσύνη και προσμονή αναβλύζει από μέσα μας όταν αντιλαμβανόμαστε βιωματικά το ταξίδι του Χριστού για εμάς… Ας είναι αυτό η αρχή ενός ταξιδιού με προορισμό την ένωσή μας μαζί Του. Του ταξιδιού του Πάσχα, του περάσματος δηλαδή στην αιωνιότητα.
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.
Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν·σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν· ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ· Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.
Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος. Ἀμήν
Χριστός Ανέστη!
Comments are closed.