Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες

Η φυλάκιση

Υπάρχουν διάφορες παροιμιώδεις φράσεις που έχουν συνδεθεί με τις φυλακές και την ιστορία τους όπως η φράση «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες». Η φράση αυτή παραπέμπει σε όποιον όποιον έχει το θάρρος να διαπράξει κάτι επικίνδυνο και δεν φοβάται να πάει στη φυλακή γι’ αυτό. Η φράση αυτή ξεκίνησε να λέγεται όταν ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών Δημήτρης Μπαϊρακτάρης προσπάθησε να αντιμετωπίσει τους μάγκες της πόλης με μια σειρά μέτρων με στόχο τον εξευτελισμό τους όπως το να τους κόβει το τσουλούφι των μαλλιών τους, ώστε να τους αποτρέψει από παράνομες ενέργειες. Αυτοί όμως, ύστερα από την διαπόμπευσή τους, προτιμούσαν να παραμένουν στα κελιά τους, παρά να βγουν έξω και να αντιμετωπίσουν την χλεύη της κοινωνίας. Τότε άρχισαν να τραγουδούν: «Τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες» αφού προτιμούσαν να παραμένουν στην φυλακή για την τιμή τους και να θυσιάσουν γι’ αυτήν την ελευθερία τους.

Όταν σκεπτόμαστε τη λέξη φυλακή, το μυαλό μας πάει σε ένα φυσικό κτίριο στο οποίο βρίσκεται έγκλειστο το σώμα μας. Ποιό είναι το ανάλογο όμως για τον εγκλεισμό της ψυχής και του πνεύματός μας; Είναι μια (ή πολλές) φυλακές που περίτεχνα έχουν στηθεί από δυνάμεις ανώτερες από τον άνθρωπο και στις οποίες οδηγείται και παραμένει η ανθρώπινη ψυχή με την δική της συνειδητή ή ασυνείδητη συγκατάθεση.

Σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις η φυλάκιση του πνεύματος του ανθρώπου συνέβη κατά το προπατορικό αμάρτημα και έκτοτε το ανθρώπινο πνεύμα παραμένει φυλακισμένο στον χωροχρόνο μιας φυλακής τύπου matrix, μιας πνευματικής δηλαδή φυλακής στην οποία το πνεύμα, διαμέσου της ψυχής βιώνει μια εικονική και διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενό την ως αληθή, η οποία στην ουσία όμως είναι η σκοτεινή φυλακή του. Η φυλάκιση αυτή μετά το προπατορικό αμάρτημα ήταν μόνιμη χωρίς δυνατότητα λύτρωσης-σωτηρίας. Όλα άλλαξαν με την έλευση του Ιησού Χριστού, ο οποίος με τον Σταυρό και την Ανάστασή του πλήρωσε δια του αίματός του λύτρα για την αποκατάσταση για πρώτη φορά μιας γέφυρας σωτηρίας του ανθρώπου.

Ασχέτως όμως από δόγματα, κοσμοθεωρίες, θρησκείες ή φιλοσοφικές αντιλήψεις, μετά από ενδελεχή πρακτική εσωτερική θεώρηση της πνευματικής ζωής και του ανθρώπινου ψυχισμού καθίσταται αντικειμενική αλήθεια το γεγονός ότι το πνεύμα μας κατά την παρουσία του στην εδώ επίγεια ζωή και διάσταση είναι εγκλωβισμένο σε μια πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη φυλακή η οποία υφαίνεται κατά κύριο λόγο από την νοσηρή πλευρά του Νου, η οποία είναι η πλευρά του Εγώ και των μυριάδων μορφών που αυτό λαμβάνει. Κύρια χαρακτηριστικά της φυλακής αυτής είναι η παραποίηση της Αλήθειας, ο αποπροσανατολισμός του ανθρώπου από τον αληθινά λυτρωτικό για αυτόν στόχο που είναι η αυτογνωσία, οι διαστροφικές συμπεριφορές, η διαστροφή του λόγου, η διαβολή ανθρώπων, σκέψεων και συναισθημάτων και η αποθέωση του κόσμου της ύλης, της μορφής και της ενέργειας. Ο άνθρωπος άγεται και φέρεται ως απολωλός πρόβατο από τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του, τα πάθη του, τα ζωώδη ένστικτά του και από πάσης φύσεως επιθυμίες, προσδοκίες και προσκολλήσεις, από το τρίγωνο του διαβόλου. Σε αυτή τη ζωή-φυλακή ο άνθρωπος εξαντλεί την ενέργειά του σχεδόν πάντα μονομερώς στο να ασκεί το σώμα του, να ενισχύει το Εγώ του και να κτίζει μια υλική και ενεργειακή (περι)ουσία και όχι ουσία, αφήνοντας το πνεύμα του φτωχό, χωρίς ενεργοποίηση και άσκηση, χωρίς ειλικρινή διάθεση αυτογνωσίας, χωρίς κίνηση προς τον καθημερινό αγώνα συνειδητότητας.

Η έκτιση της ποινής

Για αυτούς που θέλουν να κάνουν κάποια βήματα παραπέρα και να δουν τι υπάρχει έξω από το σπήλαιο του Πλάτωνα, η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της φυλακής μας είναι μια οδυνηρότατη συνειδητοποίηση. Είναι κάτι που δεν αντέχουν οι πολλοί. Είναι κάτι που θέλει γερό στομάχι και αρκετό ανθρώπινο χρόνο για να το χωνέψεις. Θέλει παλικαρίσια ψυχή και αστείρευτη υπομονή και επιμονή. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι όσο μερικοί από εμάς φιλοσοφούμε γύρω από τα υπαρξιακά και τα μεταφυσικά, κάποιες αόρατες και μη αντιληπτές από τις πέντες αισθήσεις μας οντότητες μάχονται νυχθημερόν για την αποπλάνηση και εξαπάτηση του πνεύματός μας ώστε η υπαρξιακή συνειδητότητά μας να κρατιέται πάντα σε αρκούντως χαμηλά επίπεδα και συνεπώς να μην κάνουμε το επόμενο ουσιαστικό βήμα προς την αυτογνωσία μας. Η λέξη αμαρτία μας κάμπτει ψυχολογικά αλλά ποτέ δεν καθόμαστε να σκεφτούμε την πραγματική της σημασία, όχι ως ενοχολογικός μανδύας αλλά ως ουσιαστική ομολογία υπαρξιακής αστοχίας. Απολύτως σύμφυτη με την λέξη αμαρτία, η λέξη μετάνοια είναι η πνευματική μετουσίωση των αστοχιών μας μέσω της μεταστροφής του Νου μας, της στροφής της νόησής μας προς μιας πιο αυτογνωσιακή οδό, η οποία τελικά είναι και η μοναδικώς λυτρωτική. Οι δυνάστες άρχοντες που κινούν τα νήματα των ψυχών μας από αθέατους κόσμους έχουν εγκαταστήσει δεσμοφύλακες σε πολλαπλά επίπεδα ώστε να σιγουρευτούν ότι, ακόμα και αν υπάρξουν μικρές εξεργέρσεις εντός των φυλακών και κάποιοι κρατούμενοι καταφέρουν να βγουν στο προαύλιο ή ακόμα και στον έξω κόσμο για λίγο, θα υπάρξει ανηλεής δίωξη και οι εξεγερθέντες θα γυρίσουν πίσω και θα χωθούν βαθιά στο μπουντρούμι της, ακόμα πιο σκληρά φρουρούμενοι από ό,τι πριν.

Η μεγάλη απόδραση

Για αυτούς που αγωνίζονται συνειδητά όμως, ισχύουν δύο λαϊκά ρητά που λένε ότι το “μπήκε το νερό στ’αυλάκι” και “το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για όσους έχουν έστω και μια στιγμή της ζωής τους μια βαθιά συνειδητοποίηση της πνευματικής τους φύσης και διαισθανθούν έστω για λίγο έντονα την ύπαρξη της φυλακής τους, ο αγώνας αφύπνισης και απόδρασης δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι αυτό θα συνοδεύεται πάντα από πόνο, πτώσεις, μοχθηρούς αντιπάλους και ψυχική φθορά. Οι πνευματικοί αγωνιστές το οφείλουν στην ύπαρξή τους πρώτα και στο ανθρώπινο γένος κατ’επέκταση να “δείξουν καρδιά” και να φανούν λεβέντες. Διότι «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες».

Κι έρχεται η ώρα, η μεγάλη ώρα, η τιμημένη ώρα του σωματικού θανάτου. Και μπροστά στη μεγάλη τούτη ώρα, το Είναι σου όλο είναι έτοιμο να χαιρετίσει τον μάταιο αλλά και αναγκαίο αυτό κόσμο και να μεταβεί σε άλλες άλλες υπαρξιακές σφαίρες ανώτερης συνειδητότητας και πνευματικότητας. Τη στιγμή αυτή του αποχωρισμού από την εφήμερη επίγεια φυλακή σου συντελείται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο η επιβεβαίωση της συνειδητοποίησης ότι τίποτα δεν υπάρχει πραγματικά από όλα τα υλικά και ενεργειακά τα οποία νόμισες ότι απέκτησες ή ότι σου ανήκαν. Τα αφήνεις για πάντα όλα πίσω σε μια διάσταση με την οποία δεν θα μπορέσεις να αλληλεπιδράσεις με το σώμα το οποίο διέθετες για ένα κλάσμα του επινοημένου από τον δημιουργό χωροχρόνου. Ανορθώνεται η ψυχή σου επενδεδυμένη πλέον το αιθερικό σου σώμα και επιχειρεί τα πρώτα της βήματα. Στον πυρήνα της ψυχής σου βρίσκεται ο πνευματικός σου σπινθήρας, το καθαρό σου πνεύμα το οποίο αναμένει να συναντήσει τον Πατέρα στην πνευματική του πατρίδα. Να ενωθεί με τον Πατέρα σε έναν Ιερό Γάμο και να επανέλθει στην κατάσταση πλήρωσης και αιώνιας (άχρονης) Ζωής.

Η απόδραση από την φυλακή λοιπόν θα έρθει ούτως ή άλλως για τον καθένα μας κάποια στιγμή, όμως δεν είναι σίγουρο ότι όλοι μας θα έχουμε μια επιτυχή δραπέτευση και ότι θα γυρίσουμε σπίτια μας. Οι περισσότεροι από εμάς το πιο πιθανό είναι ότι θα ξαναπέσουμε στους ιστούς του “συστήματος” και με τον ένα ή άλλο τρόπο θα ξαναγυρίσουμε στην επίγεια φυλακή με κάποια άλλη ίσως μορφή. Μπορεί να υπάρξουν και κάποιοι οι οποίοι θα παραμείνουν σε μια ενδιάμεση κατάσταση ίσως ανώτερης συνειδητότητας σε σχέση με την επίγεια διάσταση και πάλι όμως όχι πλήρως απελευθερωμένοι και λυτρωμένοι. Θα υπάρξουν τέλος και αυτοί οι λίγοι, οι ευλογημένοι, οι οποίοι θα δουν το Φως της σωτηρίας, το Φως το Αληθινό, μετά από περιπλάνηση και μετά από αποφυγή πολλών παγίδων και εμποδίων στον δρόμο τους προς την ελευθερία του πνεύματός τους, προς την πνευματική τους πατρίδα.

Κλείνοντας, στοχαζόμαστε στους στίχους ενός άσματος που γράφηκε σίγουρα για άλλους λόγους, το οποίο όμως σε μεγάλο βαθμό μπορεί να έχει και μια άλλη αλληγορική και πιο πνευματική ανάγνωση.

Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ

Στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Πηγές

https://www.rodiaki.gr/article/374364/lexistorein-ths-fylakhs-ta-sidera-einai-gia-toys-lebentes