Το γνωστό παραδοσιακό άσμα εκ Μικράς Ασίας λέει χαρακτηριστικά:
Τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε
Πάλι μεθυσμένος είσαι, μου φωνάζουνε
θα τα πιάσω, να τα δείρω, τα μπαγάσικα
θα τα δώσω δυο χαστούκια, να ‘ναι χάσικα
Σαν μεθώ και πέφτω κάτω και λασπώνομαι
Βάζω μπρος τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι.
Αστείο ίσως για πολλούς αλλά αλήθεια πόσους παραλληλισμούς μπορεί να κάνει κανείς με τους καθημερινούς πειρασμούς και τον διαρκή πνευματικό αγώνα του αιχμαλωτισμένου στη σάρκα ανθρώπου. Ο αόρατος πόλεμος των διοικητών και των οργάνων που μας ελέγχουν σε όλα τα πεδία της ύπαρξης είναι ανιλεής και αδυσώπητος. Τα θεριά αυτά τρέφονται με ενέργεια σε κάθε ένα από τα πεδία-διαστάσεις στα οποία κατοικοεδρεύουν. Ωθούν τη συνείδηση του ανθρώπου να υποπέσει στα διάφορα εγκλήματα πάσης φύσεως με σατανική επιμονή και με αναρίθμητα ύπουλα τεχνάσματα, κυνηγώντας τον τελικό τους στόχο που είναι η θρέψη τους από την ενέργεια του ανθρώπου.
Οι πειρασμοί πολεμώνται με αναζήτηση της αυτογνωσίας σε πρακτικό επίπεδο και αυτό προϋποθέτει αγώνα στις λάσπες του “μετώπου”. Και στο μέτωπο αυτό ο αναζητητής του Εαυτού πονάει, ηττάται σε κάποιες μάχες αλλά βάζει μπρος τα δυο του χέρια και ξανασηκώνεται. Ο πόλεμος θέλει γνώσεις αλλά και αρετές, όπως ψυχικό σθένος, υπομονή, επιμονή αλλά και αίσθημα συμπόνιας προς τον εαυτό μας. Συμπόνια δεν σημαίνει αυτολύπηση αλλά βαθιά αντίληψη της φθαρτότητάς μας και της χαμηλής μας φύσης. Η συνειδητή αυτοπαρατήρηση μπορεί να συμβάλλει πολύ σε αυτό. Δεύτερη μεγάλης σημασίας πρακτική τεχνική είναι η απόρριψη και η αδιαφορία για τους πειρασμούς από πλευράς μας. Θέλει πολλή δύναμη για κάποιον αμύητο αλλά σε κάθε πτώση μας μαθαίνουμε και κάτι περισσότερο από τις βρώμικες τεχνικές των δυναστών της ψυχής και ξέρουμε να φυλαγόμαστε κάθε φορά καλύτερα. Η αποδοχή της χαμηλής μας φύσης αλλά και η αποχή από τις ψυχοφθόρες εκδηλώσεις της χωρίς θυμό, πίκρα η θλίψη και η αποστροφή από τις πηγές και ρίζες του κακού είναι η καλύτερη συνταγή.
Στη διάρκεια αυτού του πολέμου κατά της ψυχής μας το σημαντικότερο μας όπλο είναι η αυτογνωσία και η επίκληση του πνεύματος για τον έλεγχο του Εγώ. Στην διαδικασία της αυτογνωσίας απαιτείται διαρκής αναζήτηση του μέτρου, της εκάστοτε δηλαδή κατά περίπτωση κατάστασης απουσίας ταλάντωσης που είναι εγγενής στο υλικό πεδίο.
Ο ρόλος του Ορέστη Μακρή στην ταινία με τον μεθύστακα, σκηνές της οποίας προβάλλονται στην ηχογράφηση του μικρασιατικού παραδοσιακού τραγουδιού, αντιπροσωπεύει τον ασυνείδητο και κυριαρχημενο από τα πάθη του Εγώ άνθρωπο. Μέσα στο ταλαιπωρημένο όμως αυτό κουφάρι στο οποίο προσωρινά φιλοξενείται η ψυχή βρίσκονται ανεξερεύνητες δυνάμεις ανάληψης που διψούν απίστευτα να βγουν στην επιφάνεια και να μεγαλουργήσουν με Φως απέναντι στο σκοτάδι της άγνοιας και του πνευματικού ύπνου.
Ο πόλεμος ενάντια στην ψυχή μας εχει σίγουρα ως διάρκεια όλη μας την υλική ζωή. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες καθημερινές. Μάχες οι οποίες δεν δίνονται με τις καλαίσθητες και εξωρραϊσμενες καλλιτεχνικές γραφίδες σε πλούσια σαλόνια και με ζεν σκηνικά, αλλά στα βρώμικα σοκάκια της ζωής. Όραμά μας στους αόρατους πειρασμούς της ψυχής μας από τα “παιδιά της γειτονιάς μας” πρέπει να είναι, παρά τις ήττες μας σε κάποιες μάχες, να είμαστε τελικοί νικητές του πολέμου.
