Έρχονται στιγμές που δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις από το να οδηγηθείς στη σιωπή. Σε μακρά, βαθιά και οδυνηρή σιωπή. Όταν νιώθεις να έχεις αδειάσει ψυχικά. Όταν θα έρθουν στιγμές στις οποίες το ποτήρι θα ξεχειλίσει και θα νομίζεις ότι όπως πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται για αυτό και όχι εσύ.
Κοιτάς στα μάτια το τρομερό θηρίο του θυμού και το ακόμα χειρότερο τέρας της οργής. Βλέπεις όλη τη στρατιά των εντός σου κατοίκων θεών και δαιμόνων να παρελαύνει μπροστά στη ματιά της ψυχής σου. Οι φόβοι σου και τα τραύματα σου ξυπνάνε από το πληγωμενο παρελθόν σου, οι ουλές σου ξανανοίγουν και τα μαύρα κοράκια που επιβουλεύονται την ψυχή σου καραδοκούν με γυαλιστερά μάτια ηδονιζοντας την αδηφάγο φύση τους. Βλέπεις όλους αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς δεσμώτες σου να νέμονται την ενέργεια σου για μια ακόμα φορά.
Συνειδητοποιείς ότι εσύ, ναι πάλι εσύ, συμπαρασυρθηκες στην πολυπραγμοσύνη σου, στην πολύβοη καθημερινότητά σου, έβαλες την ανησυχία σου για τον βιοπορισμό και την δηθεν καταξίωση πιο πάνω από την πνευματική σου αυτοτέλεια. Δεν πρόλαβες, δεν πήρες εγκαιρως τα μέτρα σου, δεν φυλαχτηκες, δεν θύμησες στον εαυτό σου τι συμβαίνει και δεν κοίταξες συνειδητά μεσα σου. Ξέχασες ξανά ότι χωρίς καθημερινό αγώνα πνευματικό σκάβεις ξανά και ξανά τον λάκκο σου από μόνος σου σε έναν κύκλο θλιβερό που οδηγεί στην εξοντωση σου, στον θάνατο τον πνευματικό.
Είδες τους ανθρώπους σου να σε αντιμετωπίζουν ως ξένο, να σου πετούν μομφές πληγωμένοι από τις μομφές που εσύ τους εξαπέλυσες ασυνείδητα, σε κρατούν σε απόσταση, σε χαρακτηρίζουν έτσι η αλλιώς. Κι εσύ δεν πας πίσω, σφίγγεις τα χαλινάρια, σφίγγεις κι άλλο την αναπνοή σου και καταπιέζεις τα Εγώ σου τα οποία κάποια στιγμή εκρήγνυνται. Έρχεσαι αντιμέτωπος ξανά με τις πληγές και τα τραύματα σου, με τις συνέπειες των επιλογών σου και προσπαθείς να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο αντιανθρώπινος, σε έναν κόσμο που ολοένα και απομακρύνεται από την ουσία και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, σε έναν κόσμο που επιλέγει συνειδητά η ασυνείδητα το ψέμα, την διαστροφή, την διαβολή, την διαστρέβλωση, την πλάνη και την αλλοτρίωση.
Και σαν αποτέλεσμα όλων αυτων των περιδινήσεων συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν λειτουργεί ώστε να “σπάσει” το απόστημα, να κινηθείς μπροστά, να προτάξεις τον διάλογο, την εξωτερίκευση των θετικών και αρνητικών ενεργειών και τον εκμηδενισμό του καλού και του καλού στο ουδέτερο και απαθές, στο μέτρο ως μόνη σανίδα που θα σου δώσει αναπνοές. Νιώθεις ότι επί της ουσίας δεν είσαι ενήλικος ούτε εσύ ούτε αυτοί με τους οποίους αλληλεπίδρας και με τους οποίους φαινομενικώς αδυνατείς να επικοινωνήσεις. Και συνεχίζεις να παίζεις ρόλους γεμάτους φτιασιδώματα, ρόλους γεμάτους ανθρώπινες μάσκες.
Όλα αυτά και άλλα πολλα σου λέει το αιθερικό και αστρικό σου σώμα. Και ας μην αναφερθούμε καθόλου στο υλικό σωμα. Αυτό είναι ένα αμαρτωλό σάπιο κουφάρι. Και η αναφορά στη λέξη αμαρτωλός εδώ εχει οντολογική και θεολογική σημασία και δεν συνάδει με την ηθικιστική η θρησκοληπτική προσέγγιση της πλανεμένης μάζας σχετικώς με την ουσία της αμαρτίας. Έρχεται όμως μέσα σε όλο αυτό το βουητό και μια σιωπηρή διακριτική αλλά σταθερή και ξεκάθαρη φωνή που είναι η φωνή του καθαρού νου του ενδεδυμένου με καθαρό πνεύμα. Αυτή η φωνή σε προτρέπει να αισθανθείς ότι όλο αυτό που νιώθεις να συμβαίνει δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο η φαινομενικώς ψυχοσυναισθηματική σου κατρακύλα να μην οδηγεί σε μια περιδινουμενη κατακρήμνιση αλλα να είναι το όχημα μέσα στο οποίο σφυρηλατείς γνώσεις, αισθήσεις, συνειδητοποιήσεις και δυνάμεις που δεν φαντάζεσαι. Δυνάμεις που έχουν την βάση να σου δώσουν ώθηση προς άλλες περιοχές, στις οποίες όταν βρεθείς θα νιώσεις τόσο ξένος προς όλα όσα νομίζεις ότι είναι τώρα είναι πραγματικά. Συναισθάνεσαι τις μάχες και τον συνολικό πόλεμο. Τις αιματοβαμμένες πτώσεις σου ως σκηνές στις οποίες παίζεις ρόλο κομπάρσου, σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη εικόνα της ζωής σου και τις στιγμές τις δυνατές, τις αληθινές, τις ύψιστες στιγμές στις οποίες θα είσαι ο κυρίαρχος πρωταγωνιστής.
Μην σκύβεις το κεφάλι. Δώσε χώρο στην σιωπή όταν αυτό επιβάλλεται ως το μόνο ανθρωπίνως δυνατό και αφομοίωσε ακόμα βαθύτερα τα μαθήματα σου. Δες ακόμα καλύτερα τις αδυναμίες σου και οτιδήποτε “στραβό” πάνω σου συντονίζεται ύπουλα με τα αντίστοιχα “στραβά” των άλλων και νομοτελειακώς μεγεθύνεται αμοιβαία, οδηγώντας μας σε ένα σπιράλ θανάτου. Κόψε τις εξαρτήσεις και τους εθισμους σε μοτίβα, ανθρώπους, σχέσεις και συμπεριφορές, σταμάτα να έχεις προσδοκίες από τον οποιονδήποτε πέραν του εαυτού σου. Αναγνώρισε τους κινδύνους που ενέχει η αυτοδικαίωση και ιχνηλάτησε βαθύτερα την ταπείνωση και την εξημέρωση και ουδετεροποίηση των παθών. Μάθε να ζεις και να συνυπάρχεις με τους άλλους ανθρώπους ως αυτόνομο ον, με δύναμη και μεγαλείο ψυχής, ξεπερνώντας τις συμβάσεις και τις ταμπέλες. Ποτέ μα ποτέ μη σκύβεις το κεφάλι ως ένδειξη υποταγής στους αφανείς αλλα πραγματικούς εχθρούς σου. Οι εχθροί ξέρουν πολύ καλά να μετασχηματίζονται, να εναλλάσσονται και να συνεργάζονται στοχεύοντας στην Οδύσσεια σου. Επειδή όμως μέσα σε κάθε Οδύσσεια αχνοφαίνεται μια Ιθάκη, μείνε εδώ. Μείνε με δύναμη και προσήλωση στο άχρονο παρόν της σιωπής. Μείνε ζωντανός.
