Έχοντας ακόμα ζεστή την πρόσφατη ονειρική εμπειρία συνάντησης του επίγειου πατέρα μου αλλά και ενός άλλου επίγειου πνευματικού πατέρα, νιώθω, μέσα από κύματα ευγνωμοσύνης και ρίγη συγκίνησης, την αδήριτη ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο. Με κυρίαρχη την βιωματικότητα και μόνο μερικώς υποβοηθούσα την διανοητικότητα, έρχομαι και στέκομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων για να γράψω για αυτό που καίει το είναι μου, αυτό που συνεπαίρνει την διάνοια, την ψυχή και το πνεύμα μου, αυτό που ήταν και είναι η μεγαλύτερη ανάγκη της ζωής μου, της ζωής όλων μας.
Θέλω πρώτα να επισημάνω ορισμένες διαχρονικές διαπιστώσεις, οι οποίες στο διάβα της ζωής μου ενισχύονται διαρκώς και στις οποίες βαθμηδόν βαθύνεται ο στοχασμός μου.
- Ο φαύλος κύκλος του Εγώ μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια διαρκώς σε ξεστρατίσματα, σε πλανημένες επιλογές, σε “ζάλη και παραζάλη”, κάθε φορά λειτουργώντας ο καθένας σαν άλλος μεθυσμένος. Μεθυσμένος από ένα ποτό παθών, επιθυμιών, βουλήσεων και τάσεων έξω από αυτόν, “φυτευτών” θα λέγαμε προαιρέσεων. Αυτές γίνονται αντιληπτές όταν “ξεμεθύσουμε”, όταν αντιληφθούμε για μια ακόμα φορά την πεπτωκυία φύση μας. Τα ύψη και βάθη των παθών μας είναι αμέτρητα και σε ένα άλλο ξεχωριστό άρθρο με τίτλο “Χάρτης Ψυχής” θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε αυτά. Αυτό όμως που δίνει ελπίδα είναι ότι, με την βιολογική και πνευματική ωρίμανσή μας, σε κάθε επανάληψη και κύκλο των πτώσεών μας, όλο και περισσότερο εξοβελίζουμε τα ίχνη της απελπισίας και της ενοχής και όλο και περισσότερο γινόμαστε μαχητές Χριστού, όχι με διάθεση “βεντέτας” αλλά με μια σιωπηρή και μειλίχια προσήλωση και σταθερότητα, με μια γλυκιά δύναμη που αναβλύζει από τα βάθη της ύπαρξής μας.
- Πηγαίνοντας κόντρα στους καιρούς και στην καρδιά μας τελικώς βγαίνουμε περισσότερο χαμένοι παρά κερδισμένοι. Καλή η πνευματική πειθαρχία αλλά πρέπει δίπλα της να συνυπάρχει και η σύμπλευση με το Τώρα, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό στις πέντε αισθήσεις και στην διάνοιά μας μας. Να είμαστε “σολωμοί” εκεί όπου πρέπει, επιδεικνύοντας λόγω και έργω την αντίστασή μας προς κάθε πράξη υποδούλωσης του ανθρωπίνου πνεύματος. Να είμαστε όμως παράλληλα και ανοιχτοί στο μυαλό και στην καρδιά απέναντι στην ροή της ζωής με στάση αγαπητική και υπομένουσα. Να είμαστε σε μια κατάσταση συνδυασμού πλήρους εγρήγορσης συνειδησιακής ταυτοχρόνως με μια κατάσταση πλήρους παράδοσης στα χέρια του Θεού, χωρίς ενοχή, χωρίς ηττοπάθεια και χωρίς μιζέρια.
- Στα πλαίσια της εναρμόνησής μας με το ρεύμα της ζωής, οφείλουμε να εφαρμόζουμε εμπράκτως στην ζωή μας το “γεννηθήτω το θέλημά Σου”, στα εύκολα και στα δύσκολα, ακουμπώντας την ψυχή μας πάνω στην βεβαιότητα της Παρουσίας και της Ανάστασης Εκείνου, η οποία προσκαλεί με σφοδρότητα και στην δική μας παρουσία και ανάσταση. Στα πλαίσια της αποδοχής του Τώρα όμως και του αφήματός μας στα χέρια του Θεού, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι “συν Αθηνά και χείρα κίνει”. Να μπορούμε δηλαδή να έχουμε την διάκριση να κατανοούμε πότε, πώς και γιατί η παρουσία του Θεού απαιτεί και την δική μας ενεργό δράση και σύμπραξη. Πολλές φορές αυτή η ενεργός δράση και σύμπραξη είναι αναγκαία συνθήκη για την πλήρη υλοποίηση του Θείου σχεδίου μέσα στην ζωή μας.
- Χωρίς καθαρότητα Νου, χωρίς κένωση των λογισμών και χωρίς ειρήνη και ησυχία στο Νου και στην ψυχή μας δεν μπορούμε να πάμε πουθενά πνευματικά. Θα μένουμε πάντα μόνοι σε μια απέραντη έρημο να τρίβουμε τα πόδια μας πάνω στην άμμο, ατενίζοντας μια μακρινή θεωρητική όαση αλλά πρακτικώς θα μένουμε βαλτωμένοι στην ίδια παραισθησιογόνο κατάσταση αυτοβαυκαλισμού και αυτοδικαίωσης. Ενώ θα νομίζουμε ότι προχωρούμε, στην πραγματικότητα θα βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα στην πλάνη της ανελευθερίας μας. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι μια αποστροφή των λόγων του Χριστού στις παραβολές του ότι “δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο θεούς”, τον αληθινό Θεό και ταυτόχρονα άλλους κήβδιλους θεούς. Ποιοί θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι κήβδιλοι θεοί; Καταρχάς το χρήμα και ο πλούτος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν πλούτωνα τον θεό του κάτω κόσμου. Αλλά και κάποιος ακόμα. Ο μικρός κάλπικος θεός που φωλιάζει στο Εγώ και στα πάθη μας. Αυτόν οφείλουμε να πολεμήσουμε και να απαρνηθούμε αν θέλουμε να βρούμε την άκρη του μίτου της εσωτερικής ειρήνης και να αρχίσουμε να πατάμε γερά στα πόδια μας. Να μάθουμε λοιπόν να συμμετέχουμε με όλη μας την προσοχή και την συνείδηση στην προτροπή για “Ειρήνη πάσι”.
Μιλούμε για Θεολογία συχνά, αλλά πόσο συχνά στοχαζόμαστε στο κατά πόσον και υπό ποιες προϋποθέσεις αυτή η Θεολογία μπορεί να μετουσιωθεί σε Θεογνωσία; Η γνώση Θεού σημαίνει πρωτίστως βαθύ, απροϋποθέτο και απροσμέτρητο πόθο Θεού. Σημαίνει επίσης γνώμη Θεού, βούληση δηλαδή και συνειδητή απόφαση μέσα στη ζωή μας να θελήσουμε αταλάντευτοι και αδιάφοροι στα παραπλανητικά εωσφορικά κελεύσματα να τον ακουλουθήσουμε. Να θέλουμε να διώξουμε κάθε λογής “κακές” αλλοιώσεις και να προσκαλέσουμε στη ζωή μας όλες τις αναγκαίες “καλές” αλλοιώσεις, αυτές δηλαδή οι οποίες δρουν στην μεταμόρφωσή μας στο μονοπάτι της Αλήθειας και της Ελευθερίας. Η Θεογνωσία τέλος έχει ως προϋπόθεση, μέσα από έναν διαρκή αόρατο πόλεμο συνειδησιακών και πνευματικών μαχών, την με επιμονή και υπομονή επιδίωξη του θανάτου του Εγώ μας. Την επιδίωξη δηλαδή βιωματικώς της εμπειρίας της νέκρωσης του σκλαβωμένου και πλανημένου εγωικού εαυτού μας με μόνο Πόθο την εξ’όλης της ψυχής και εξ’όλης της διανοίας μας ΚΟΙΝΩΝΙΑ με τον Θεό Πατέρα, προσφέροντας σε αυτή την Κοινωνία τα “σα εκ των σων”. Η κοινωνία αυτή είναι που φέρνει βιωματικώς και αμετακλήτως την γνώση της Θείας φύσης.
Κλείνουμε αυτή τη στοχαστική ακολουθία με λίγους στίχους από τον αξιόλογο Νικηφόρο Βρεττάκο. Θα μπορούσαν οι στίχοι αυτοί να αναφέρονται στην σαρκική και ερωτική αγάπη μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Θα μπορούσαν όμως σε δεύτερη ανάγνωση να αναφέρονται και στην υπέρτατη άυλη και πνευματική Αγάπη προς τον Θεό Πατέρα μας και στα αυτογνωσιακά μας βήματα σε τούτη την πεπερασμένη επίγεια ζωή.
«Όλα τα χρόνια που έλειπα
ξέρεις για σένα γύριζα
έψαχνα να βρω το τριαντάφυλλο
που άλλος κανένας
δεν θα μπορούσε να σου δώσει.
Τι βουνά τι ερήμους
και τι θάλασσες επέρασα
τι βροχές μου αυλάκωσαν το μέτωπο
τι αρμύρες με παιδέψαν
ποτέ κανείς δεν θα το μάθει..
‘Eστυψα την καρδιά μου
σε άγιο δισκοπότηρο
και μέσα εκεί φύτρωσε
ωραίο τριαντάφυλλο το καθαρό
σαν της Λαμπρής το λυκαυγές.
https://www.youtube.com/watch?v=M2aqLqu04E4
Και στην αποστροφή κάποιων άλλων στίχων του ο ίδιος ποιητής σημειώνει.
Τόσοι ἄνεμοι, Θέε μου, καί δέν ἔσβησε
ἀκόμη τῆς καρδιᾶς μου τό φῶς.
Προκλητικό καί ἀμετάπειστο, ἐπιμένει.
Εἶναι τό αἷμα μου· κ’ εἶναι ἡ ἀγάπη μου
σ’ αὺτή τή ζωή, πού ἀνανεώνει διαρκῶς
τό διαρκῶς καιόμενο αἷμα μου.
