Η διαδρομή
Περπατώντας τον μαραθώνιο δρόμο στις 23 Ιουνίου 2018. Έφτασε η μέρα για την πραγματοποίηση ενός μικρού ονείρου ζωής. Είναι 6:30 και βρίσκομαι μπροστά από τον τύμβο των αγωνιστών της αρχαίας μάχης του Μαραθώνα. Αποτίω φόρο τιμής σε ανθρώπους άγνωστους, οι οποίοι όμως με κάποιο τρόπο συνδέονται με τους σύγχρονους Έλληνες και με την πλάση ολόκληρη.
Ξεκινώ στις 6:30 με ένα σακίδιο με νερό στον ώμο και μερικές φανέλες. Η αρχική ευθεία ξεκούραστη και ευχάριστη, τα πρώτα χιλιόμετρα εντός του Μαραθώνα και μέχρι την Ν.Μάκρη είναι ίσως το πιο απολαυστικό τμήμα της διαδρομής. Ακούς μόνο ήχους της φύσης και φωνές μικρών οικόσιτων ζώων. Καθαρός αέρας, ηρεμία, απουσία θορύβων της πόλης. Μακάρι όλη η διαδρομή μέχρι το κέντρο να ήταν έτσι. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι με περιμένουν 42 χιλιόμετρα μπροστά μου. Με φλόγα στην καρδιά και μια γλύκα ψυχική που την προγεύομαι ήδη, ξεκινώ.
Περνώ μέσα από τον Μαραθώνα και οικισμούς κοντά στην Νέα Μάκρη. Περνώντας την Ν.Μάκρη και στον δρόμο προς τον Άγιο Ανδρέα αρχίζει η μεγάλη ανηφόρα. Όχι με πάρα πολύ μεγάλη κλίση, αρκούντως όμως μακρά και μεγάλη για να κουράσει σε βάθος χρόνου. Ο δρόμος αρχίζει και γίνεται λίγο επικίνδυνος μιας και δεν υπάρχει προστασία για πεζούς που θα επιλέξουν να περπατήσουν αυτό το δρόμο. Ο κλασικός μαραθώνιος γίνεται κάθε χρόνο τον Νοέμβριο και τότε είναι προγραμματισμένο να κλείνουν οι δρόμοι για την διεξαγωγή του αγώνα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει σήμερα στην δική μου διαδρομή. Οι οδηγοί αγνοούν τους πεζούς επιδεικτικά. Μια αυθόρμητη σύγκριση μεταξύ αρχαίων και σύγχρονων Ελλήνων δεν μπορεί παρά να τρέξει στο μυαλό μου. Ωστόσο η χαρά της διαδρομής είναι τόσο μεγάλη που δεν μου μένει καιρός για άλλες σκέψεις.
Έχω περάσει την Ν.Μάκρη και κατευθύνομαι προς Ραφήνα. Περνώντας την δύσκολη ανηφόρα ξεκινά μια σχετικά επίπεδη πορεία αλλά ακολουθείται από νέα δυνατή ανηφόρα μέχρι και το Πικέρμι. Το Πικέρμι είναι μια μικρή κοινότητα, θυμίζει περισσότερο χωριό παρά πόλη. Εκεί επιλέγω να κάνω το πρώτο μου σημαντικό διάλειμμα για λίγο φαγητό και αναπλήρωση υγρών. Αναζητώ νερό και χυμούς φρούτων χωρίς ζάχαρη. Κάποια στιγμή αγοράζω και ένα ισοτονικό ποτό από ένα σούπερ μάρκετ. Αναχωρώντας από το Πικέρμι έχω να αντιμετωπίσω αρκετή ακόμα ανηφορική διαδρομή και μετά από μεγάλη πορεία μέσα στον ήλιο που πλέον χτυπάει για τα καλά φτάνω στην είσοδο του δήμου Παλλήνης. Η Παλλήνη καλύπτει πολύ μεγάλη έκταση και ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής εξελίσσεται εντός της. Περνώ το κέντρο του δήμου και διάφορους οικισμούς και μια ακόμα ανηφορική διαδρομή είναι σε εξέλιξη.
Διασχίζοντας την Παλλήνη προς τα όρια του δήμου περνώ έξω από την Ανθούσα και κατευθύνομαι πλέον προς τα γνώριμα εδάφη του Σταυρού Αγίας Παρασκευής. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έχει ήδη ολοκληρωθεί (στον Σταυρό υπάρχει η χαρακτηριστική πινακίδα του μαραθωνίου με ένδειξη 31 χμ). Σε αυτό το σημείο και κυρίως εξαιτίας της έντονης ηλιοφάνειας έχω αρχίσει και νιώθω τα πρώτα σημάδια πραγματικής σωματικής κόπωσης. Με συμπτώματα πονοκεφάλου και σφιξίματος των μυών του κεφαλιού και του αυχένα συνειδητοποιώ ότι είναι ώρα για ένα ακόμα διάλειμμα στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Πίνοντας σύντομα έναν φυσικό χυμό πορτοκαλιού και αρκετό νερό είμαι έτοιμος και πάλι να μπω στον στίβο μάχης. Πλέον οι διαδρομές είναι γνώριμες. Διαπερνώντας τον Δήμο Παπάγου-Χολαργού είμαι πλέον στην αρχή της λεωφόρου Κατεχάκαι και κατευθύνομαι πρόσω ολοταχώς προς το κέντρο της Αθήνας.
Σε αυτό το σημείο νιώθω ότι τα δύσκολα πέρασαν και ότι είμαι πολύ κοντά στο τέλος, δεν έχουν μείνει παρά λίγα χιλιόμετρα. Με πόνο ψυχής συνειδητοποιώ το πόσο έχουμε καταστρέψει το κέντρο της πόλης, μέσα σε ένα συνονθύλευμα καυσαερίου, άσχημων μηχανικών θορύβων, υπερθέρμανσης λόγω του άφθονου σκυροδέματος και αποξένωσης των περαστικών μέσα στο “άχρωμο” της πόλης. Συνεχίζω απτόητος και διασχίζω πλέον την οδό Μεσογείων. Είμαι πάρα πολύ κοντά, τα πόδια μου έχουν αρχίσει και προδίδουν έντονα σημάδια σύσφιξης, όμως το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η ευφορία της επίτευξης ενός στόχου που πριν από μήνες θα φάνταζε ακατόρθωτος. Επαλήθευσα μέσα μου για μια ακόμα φορά ότι η προσήλωση, η αγάπη, η αφοσίωση και η επιθυμία για την επίτευξη ενός στόχου σε συνδυασμό με την απουσία διασπαστικών σκέψεων είναι η βάση για την ας πούμε επιτυχία.
Το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο βρίσκεται πλέον σε απόσταση αναπνοής. Έχω πλέον ρίξει τον ρυθμό μου και απολαμβάνω τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Φέρνω στην σκέψη μου για λίγο εκείνον τον Φειδιπίδη που έτρεξε αυτή τη διαδρομή για να ανακοινώσει στους Αθηναίους την νίκη επί των Περσών στον Μαραθώνα. Σκέφτομαι επίσης τις εκατοντάδες χιλιάδες των αθλητών που τρέχουν κάθε χρόνο την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου. Ενώνομαι για λίγο με όλους αυτούς, ξεχνώ τον σωματικό κόπο, τα πόδια μου αποκτούν φτερά και με χαμόγελο στην ψυχή εισέρχομαι στο γήπεδο. Τερματίζω στις 14:30, με καθαρό χρόνο περπατήματος περίπου 7 ώρες.
Η αύρα και το αρχαίο μυστήριο του σταδίου γεμίζουν την ψυχή μου. Αναλογίζομαι το τότε και το τώρα. Ο μαραθώνιος δρόμος γίνεται μαραθώνιος αγώνας και το αρχαίο πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων αναβιώνει σε κάθε γωνιά, δίνοντας ρίγη συγκίνησης.
Ύμνος Ολυμπιακών Αγώνων
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού
Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι
Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί
Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός
