Πόσες φορές έχεις ξεκινήσει με την ελπίδα και την πεποίθηση ότι θα εστιάσεις σε ένα αντικείμενο και τελικώς τα εξωτερικά προβλήματα, οι ανάγκες της επιβίωσης και της φροντίδας των ανθρώπων γύρω σου καθώς και τα πάσης φύσεως άγχη και ανησυχίες κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής φύσης έρχονται ως εμπόδιο και σε αποτρέπουν από τον αρχικό σου στόχο; Πόσο εύκολο είναι τελικά να χάσεις την προσοχή σου;
Έρχονται στιγμές κατά τις οποίες αναρωτιέσαι αυθορμήτως μήπως τελικώς όλη η επίγεια ζωή είναι ένας καλά πλεγμένος ιστός υποχρεώσεων και ιεραρχικώς οργανωμένων δράσεων οι οποίες το μόνο στο οποίο αποσκοπούν είναι η σύγχυσή σου και ο αποπροσανατολισμός σου από τις πραγματικές σου ανάγκες και από ό,τι είναι αληθινώς σημαντικό. Τι είναι αληθινώς σημαντικό; Επιχειρώντας να απαντήσουμε την ερώτηση “Ποιό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο;” καταλήγουμε μέσα από μια ψύχραιμη ματιά των πραγμάτων στην απάντηση ότι το πιο σημαντικό πράγμα θα πρέπει να είναι η διαφύλαξη της συνειδητότητας και της εσωτερικής καθαρότητάς μας. Στην διαβίωσή μας σε έναν πλανήτη “φυλακή” στον οποίο ουσιαστική ελευθερία δεν υφίσταται, η μόνη ουσιαστική μας δράση είναι εν τέλει η αναζήτηση της αυτογνωσίας και η στόχευση στην λύτρωσή της ψυχής μας από τα δεσμά της στον επίγειο κόσμο.
Μέσα στην πολύβοη εγκόσμια καθημερινότητά μας και στο “παιχνίδι της ζωής” το οποίο μοιραίως καλούμαστε να παίξουμε, ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με πολλαπλά διλήμματα, πειρασμούς, δυσκολίες και αναρίθμητα εμπόδια. Ερχόμαστε όμως και κάποια στιγμή σε επαφή με μια εσωτερική φωνή η οποία διακριτικά μας φωνάζει ότι έχουμε ιερό χρέος και ευθύνη να ασχοληθούμε και με τα της ψυχής σε καθημερινό επίπεδο και μάλιστα στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Όχι αύριο, όχι σε έναν χρόνο, όχι όταν “τα πράγματα πάνε καλύτερα”. Εδώ και τώρα οφείλουμε να ενδοσκοπήσουμε, εδώ και τώρα οφείλουμε να δούμε κατάματα τα λάθη μας, τις υπαρξιακές και οντολογικές αστοχίες μας και να αλλάξουμε νου (να μετανοήσουμε) σχετικώς με ό,τι καταστρέφει την αληθινή φύση μας, δηλαδή ότι είναι επιζήμιο για την ψυχή και το πνεύμα μας. Στην διαδικασία αυτή της ειλικρινούς αυτογνωσίας απαιτείται ρεαλισμός, σθένος και γερό στομάχι για όσα ανακαλύπτουμε και για όσα θα ανακαλύψουμε μέχρι τον φυσικό μας θάνατο. Απαιτούνται η ευθύνη της συνειδητότητας και η συνειδητότητα της ευθύνης της ζωής μας. Και γλωσσολογικώς βλέποντάς το, η έννοια της προσοχής μέσα από τις σύγχρονες σημασιολογικές προσεγγίσεις της αναφέρεται σε μια “πνευματική κατάσταση που αποτελεί προϋπόθεση για την αποφυγή κινδύνων”.
Όταν ακούμε τον εθνικό ύμνο μας οι Έλληνες στεκόμαστε σε στάση στρατιωτικής προσοχής και, όπως κάθε λαός, ανακαλούμε στιγμαία στη μνήμη μας όλα εκείνα τα στοιχεία για τα οποία είμαστε υπερήφανοι, ενισχύουμε την αυθυπαρξία μας και την αίσθηση της μοναδικότητά μας και αναζωπυρώνουμε την ακλόνητη πίστη μας στις αρχές και στα ιδανικά μας, σε εθνικό και ατομικό επίπεδο. Σε πλήρη αντιστοίχιση με την προσοχή του εθνικού ύμνου και στοχαζόμενοι όλες τις ανωτέρω σκέψεις, ας μάθουμε να στεκόμαστε “προσοχή” κάθε μέρα και κάθε στιγμή, όταν “ξεφεύγουμε” και όταν η κρισιμότητα και δυσκολία των περιστάσεων το απαιτεί. Αυτή η μία στιγμή προσοχής ας είναι μια κίνηση “ήρεμης δύναμης” και ας είναι γεμάτη οραματισμό, συνειδητότητα και καθαρό Νου, κενό λογισμών. Αυτή η μία στιγμή προσοχής ας γίνει η νέα μας πολυπόθητη καθημερινή εκ θεμελιωδών αναγκών ορμώμενη συνήθεια, όπως είναι η διατροφή και ο ύπνος. Μην λησμονούμε ποτέ ότι αυτή η μία στιγμή προσοχής είναι ικανή να μας οδηγήσει σε μια άλλη πορεία και να μας αλλάξει την ζωή.
