Η σωτηρία μας έγκειται πρακτικά στην εν Αληθεία αποστροφή κάθε μορφής κόλασης και στην συνειδητή επίκληση της μεταγωγής του πνεύματός μας στον παράδεισο. Ο παράδεισος δεν πρέπει να νοείται ως ο κατοπτρικός αντίποδας της κόλασης αλλά ως η έκφραση των υπερσυμπάντων της συνειδητότητας του Αληθινού Φωτός. Τα υπερσύμπαντα αυτά αποτελούν τον άχρονο “χώρο” στον οποίο βρίσκεται ο πνευματικός μας Πατέρας και ταυτόχρονα την πρωταρχική μας ιερή πνευματική πατρίδα.
Ας επιχειρήσουμε να επιμηκύνουμε την διάρκεια των στιγμών καθαρής συνειδητότητας και πνευματικής διαύγειας μέσα στην καθημερινότητά μας. Τις στιγμές αυτές οφείλουμε να μάθουμε να τις αφιερώνουμε στον οραματισμό της μεταγωγής μας στην πνευματική πατρίδα και στην “εκπαίδευση” της ψυχής μας στην άρνηση κάθε μορφής κρίσης από τον πονηρό, κάθε μορφής αποπροσανατολισμού και κάθε μορφής παγίδευσης της ψυχής (όπως για παράδειγμα με την μετενσάρκωση ως δήθεν τιμωρία ή λύση στα μη ξεκαθαρισμένα αμαρτήματά μας). Να υπενθυμίζουμε κάθε μέρα στον εαυτό μας ότι η αμαρτία είναι σύμφυτη με το σώμα μας. Δεν ευθυνόμαστε απολύτως για τον πρωταρχικό μας εγκλωβισμό στην σάρκα αλλά είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την καθημερινή μας αυτοπαρατήρηση με στόχο την ακύρωση των ψευδών κελευσμάτων της σάρκας σε έναν σάπιο και μάταιο κόσμο.
Ο καθένας ας κρίνει με βάση την εσωτερική φωνή της συνείδησής του και ας κάνει πράξη στην καθημερινότητά του αυτή τη βασική συνήθεια:
- Αποστροφή από την σάρκα και την άρρηκτα με αυτήν συνδεδεμένη αμαρτία. Αποστροφή της κόλασης και του πνευματικού θανάτου.
- Εγρήγορση κάθε μέρα και κάθε στιγμή και αυτοπαρατήρηση.
- Επίκληση με ταπεινότητα αλλά και επιθυμία επανασύνδεσης με την αρχική μας ολότητα στον τόπο τον Ετοιμασμένο.
