Η πλήξη είναι το βασίλειο του διαβόλου
- Αυτοβελτίωση, Θεολογία, Μαθήματα ζωής, Πνευματικότητα

Η πλήξη είναι το βασίλειο του διαβόλου

Στο βιβλίο του με τίτλο “Ημερολόγιο” ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει:

“Πολλοί άνθρωποι, αν όχι η πλειοψηφία, ηδονίζονται με την αχαλίνωτη δραστηριότητα, επειδή φοβούνται να σταθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τη ζωή, με τον εαυτό τους, με το θάνατο. Βαριούνται, και η πλήξη είναι το βασίλειο του διαβόλου. Βαριεστημένοι και φοβισμένοι, κλείνουν τα αυτιά τους με τη δράση, με τις ιδέες και τις ιδεολογίες. . . Μου φαίνεται πως πρώτιστο καθήκον της Εκκλησίας είναι ν` αρνηθεί να λάβει μέρος στη λογική και στους κώδικες αυτού του κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να φωτίσει τον κόσμο, αν πρώτα δεν τον απορρίψει ολοκληρωτικά. Αυτό που χρειάζεται στο σύγχρονο Χριστιανισμό είναι θάρρος και πνευματική ελευθερία: ποτέ μην ενδώσετε στην `κατανόηση`, στην `ανάμειξη`, στην “επιβίωση του κόσμου“. . .».

Εμπνεόμενοι από τα παραπάνω λόγια, ας στοχαστούμε σχετικώς με τη δική μας μικροκαθημερινότητα και ας αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια τη δική μας πνευματική τύφλωση και νωθρότητα σε όλες τις εκφάνσεις της γήινης ζωής μας. Είναι γεγονός ότι στον καθημερινό αγώνα της υλικής και ψυχικής επιβίωσης στο υλικό πεδίο, το πνεύμα παραγκωνίζεται και η ζωή μας κυριαρχείται από το κυνήγι εκπλήρωσης δευτερότριτων προτεραιοτήτων. Η μέγιστη όμως κατ’ουσίαν προτεραιότητα, η συνειδητότητα δηλαδή και η διαρκής επέκταση της συνείδησης μας στην πνευματική διάσταση, παραμένει σε έναν αέναο λήθαργο με μια υποσημείωση για κάποια αόριστη μελλοντική εκπλήρωση. Πότε; Όταν όλα τα υπόλοιπα συστατικά της ζωής, οι επιθυμίες, οι προσδοκίες, τα συναισθήματα, οι υλικές ανάγκες και τα υποκατάστατα ευτυχίας κάποια στιγμή εκπληρωθούν. Δεν πρόκειται όμως ποτέ να συμβεί αυτό στο κατά τα άλλα πνευματικώς αφύσικο παιγνίδι της υλικής ζωής.

Ο πατήρ Σμέμαν στο “Ημερολόγιο” εστιάζει μεταξύ άλλων στο φαινόμενο της πλήξης και ανίας. Ένα φαινόμενο κατεξοχήν ανθρώπινο, άμεσα συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση. Ο διανοητικός άνθρωπος οδηγείται σε υλικά, επιστημονικα και τεχνολογικά επιτεύγματα αλλά αποτυγχάνει οικτρά να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του, την πνευματική διάσταση της ύπαρξης του. Μια βασική γενεσιουργός αιτία η οποία λειτουργεί ως κώλυμα στο δρόμο προς το γνώθι σ’αυτόν είναι η ακατάπαυστη ανάγκη του εγώ να νιώθει την επίπλαστη αίσθηση της πλήρωσης, της στιγμιαίας ηδονής και ευφορίας καταπιανόμενο διαρκώς με νέες αισθήσεις, νέες δράσεις και νέες εμπειρίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν υποσυνείδητα τις απαντήσεις στα βαθύτερα υπαρξιακά τους ερωτήματα προστρεχοντας σε φανταχτερές και συγκινητικές για τις πέντε αισθήσεις δραστηριότητες η αλλιώς δραστηριότητες οι οποίες εξιταρουν τον εγκέφαλο και τις αισθήσεις. Ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, αναζητούν την ηδονή της λαγνείας και της γαστριμαργιας με όλους τους δυνατούς τρόπους, αγνοώντας την αληθεια ότι όλες οι απαντησεις βρίσκονται μέσα τους. Μα ακόμα και όσοι γνωρίζουν ή διαισθάνονται τον εφ’όρου ζωής αόρατο πόλεμο που διεξάγεται κατά της ψυχής και του πνεύματος τους, διαπιστώνουν στην πράξη από τις πολεμίστρες της ζωής ότι η πλήξη και η ανία τους παρακάμπτουν εύκολα από το πνευματικό τους μονοπάτι.

Το εγώ έχει πάρα πολλές παραφυάδες και ορατές καθώς και αόρατες παγίδες οι οποίες ενορχηστρώνονται και κατευθύνονται από δυνάμεις ανωτέρων του υλικού πεδίου διαστάσεων. Οι όψεις του εγώ μοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Είναι επίμονες και ακατάπαυστες, όσο ο εκάστοτε φορέας τους παραδίνεται αμαχητί στην πνευματική του τύφλωση. Σε αυτή την κατάσταση η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρωπου-φορέα σε μια εκ των όψεων του εγώ συνεπάγεται την λυσσώδη και επιδεινωμένη επανεμφάνιση άλλων πολλαπλάσιων διαβολικών δυνάμεων. Η πλήξη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ενέργειας η οποία προηγείται σχεδόν πάντα μις κατάστασης μειωμένης συνειδητότητας. Είναι σαν να πλανάται μια ακαθόριστη επιθυμία προς την αμαρτία και την ακολασία και να προετοιμάζει το έδαφος για την πτώση και για την απώλεια μιας ακόμα πνευματικής μάχης.

Το μέγιστο ερώτημα το οποίο οφείλουμε να απευθύνουμε στον εαυτό μας κάθε ώρα και στιγμή είναι “Ποια είναι η ψυχική μου κατάσταση και ποια είναι η επαφή μου με την πνευματική διάσταση αυτή τη στιγμή;”. Η πλήξη καιροφυλακτει στη ζωή μας ανά πάσα ώρα και στιγμή. Για να μην ξεχνιόμαστε και να μην πιανόμαστε στον ύπνο, να θυμόμαστε πάντα τις εξής πολύ παιδαγωγικές αλήθειες:

  • Όλοι έχουμε προέλθει από μια πνευματική διάσταση και το πρώτο διάστημα της ζωής μας μετά την ενσάρκωση ήταν ένα διάστημα κατά το οποιο αντιμετωπίζαμε κάθε μας στιγμή ως μοναδική και ανεπαναληπτη. Φέρτε στο μυαλό σας ένα αγνό αθώοβρεφος ή νήπιο. Μέσα από τα μάτια του κάθε φαινομενικά βαρετή στιγμή για έναν ενήλικα είναι ενα δώρο για ανακάλυψη και βελτίωση για το νήπιο. Δεν έχει μολυνθεί η ψυχή του με το δηλητήριο της πληξης. Είναι ανοιχτό πνευματικα στην πρόκληση και πρόσκληση της στιγμης. Και ο κύριος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι ότι αμέσως μετά την ενσάρκωση η υπόσταση του εξακολουθει να βρίσκεται πιο κοντά στα άυλα πάρα στα υλικά πεδία. Δεν ζήτησε τυχαία ο Χριστός να αφήσουν τα νήπια να πάνε κοντά του. Τα νήπια είναι όντως πολύ πιο κοντά στο Χριστό, χωρίς πλήξη αλλά με καθαρότητα ψυχής. Ας θυμηθούμε λοιπόν πως ήμαστε κι εμείς ως νήπια. Ας έρθουμε πιο κοντά στα παιδιά κι ας αναγεννηθούμε μαζί τους.
  • Η αίσθηση της πλήξης είναι ξεκάθαρο σημάδι ότι ταλαντωνόμαστε ανάμεσα σε ένα χαμένο ή πονεμένο παρελθόν και σε ένα άπιαστο ή επίφοβο μέλλον. Ο μέσος άνθρωπος του σήμερα αδυνατεί να αγγίξει την ενέργεια της δύναμης του Τώρα. Το άδραγμα της παρούσας στιγμής με όλο μας το είναι και η ειλικρινής μας παρουσία στο άχρονο τώρα είναι βασική προϋπόθεση μιας πιο ήρεμης και ισορροπημένης ζωής και σίγουρα μιας ζωής με λιγότερο συχνή την αίσθηση της πλήξης.
  • Είμαστε ταξιδιώτες, περαστικοί και φιλοξενούμενοι από αυτήν την υλική ζωή. Γνωρίζουμε ελάχιστα για την πραγματική φύση των φαινομένων και αγνοούμε το δάσος επιμένοντας στο δέντρο. Οφείλουμε να αποδεχτούμε την άγνοια μας και την εφημεροτητα της ύπαρξης μας. Αυτό όμως δεν πρέπει να συμβεί παθητικά αλλά ενεργητικά. Να εμπεδώσουμε δηλαδή μέσα από αυτή τη συνειδητοποίηση ότι κάθε μας μέρα, κάθε μας πνοή και κάθε μας βήμα, λογισμός και στοχασμος πρέπει να ευθυγραμμίζονται σε μια πειθαρχημένη συνειδητότητα. Η πνευματική πειθαρχία και η συνειδητότητα είναι τα μόνα οχήματα σωτηρίας στην συγκεχυμένη κατάσταση που απορρέει απο την πλήξη.

Την επόμενη φορά που η πλήξη χτυπήσει την πόρτα μας, είθε να είμαστε σε θέση να ενεργοποιήσουμε τις παραπανω συνειδητοποιήσεις εντός μας.

Καλή μας δύναμη!

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr