η καλύτερη παρέλαση της ζωής μου
- Ημερολόγιο αυτογνωσίας, Θεολογία, Μαθήματα ζωής, Πνευματικότητα

Η καλύτερη παρέλαση της ζωής μου

Θυμάμαι από μικρός είχα πολλές τυπικές διακρίσεις στις επιδόσεις των μαθητικών χρόνων. Ως συνέπεια αυτού, ανέλαβα πολλές φορές τη θέση του σημαιοφόρου και του παραστάτη στις σχολικές παρελάσεις. Ξέρετε, τότε που γίνονταν παρελάσεις της προκοπής, τότε που οι μαθητές εκπαιδεύονταν και πειθαρχούσαν στον ρυθμό και στο βήμα της παρέλασης και τότε που ο εθνικός ύμνος ακουγόταν από όλους σε στάση προσοχής, με το αναλογούν δέος και με τον προσήκοντα σεβασμό. Σε εκείνες τις εποχές λοιπόν ήταν μέγιστη τιμή να κρατάς το λάβαρο της εθνικής σου πατρίδας, όχι ως ένδειξη εθνικισμού, φανατισμού και μισαλλοδοξίας αλλά ως ένδειξη πατριωτισμού και ευγενούς εθνικής υπερηφάνειας.

Γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση οι στιγμές των μαθητικών παρελάσεων. Σήμερα όμως, παραμονή των Αγίων Αναργύρων, είχα την τύχη και την χαρά να υπηρετήσω μια παρέλαση διαφορετική, από διαφορετική θέση και και με διαφορετικό τρόπο. Στα πλαίσια του εορτασμού γειτονικής εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, είθισται, όπως σε κάθε αντίστοιχη περίσταση, να πραγματοποιείται λιτανεία της εικόνας του εορτάζοντος Αγίου με την συνοδεία των ιερέων, ιεροψαλτών, της μουσικής μπάντας και των αγίων λαβάρων, του σταυρού στο κέντρο και των δύο εξαπτέρυγων εκατέρωθεν του σταυρού. Τα εξαπτέρυγα είναι μεταλλικοί δίσκοι οι οποίοι είναι στολισμένοι με παραστάσεις των Σεραφείμ. Τα εξαπτέρυγα δηλαδή συμβολίζουν τον αόρατο κόσμο των Αγγελικών Ταγμάτων, αυτούς οι οποίοι φρουρούν τον Παράδεισο. Έχοντας παρευρεθεί για να παρακολουθήσω από το προαύλιο της εκκλησίας την θεία λειτουργία, ένα παπαδάκι ντυμένο στα μαύρα έρχεται απρόσμενα, με προσεγγίζει και με ρωτάει αν μπορώ και θέλω να συμμετέχω στη λιτανεία περιφέροντας κάποιο από τα ιερά λάβαρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη συμφώνησα και περίμενα να λήξει η θεία λειτουργία για να αναλάβω την περιφορά ενός εκ των ιερών λαβάρων. Τυχαία αυτή η προσέγγιση; Ίσως ναι, ίσως πάλι όχι.

Μου αποδόθηκε ο σταυρός και βρέθηκα στο κέντρο του σώματος της λιτανείας, πίσω από την μουσική μπάντα του δήμου και τα ιερά λάβαρα και ανάμεσα στα δύο εξαπτέρυγα. Ο δικός μου σταυρός, με μεταλλική κορυφή και ξύλινο κοντάρι, φρόντισα ασυναίσθητα να είναι στο πιο ψηλό σημείο από όλα τα λάβαρα. Συντονίστηκα στον ρυθμό της μπάντας και ακολούθησα τον βηματισμό τους. Με την εκκίνηση της λιτανείας και ακολουθούντων των ιερέων, ψαλτών και πλήθους κόσμου, από την πρώτη στιγμή ένιωσα ένα απόκοσμο ρίγος και ταυτίστηκα ακαριαία με την ιερή ενέργεια της περιφοράς των ιερών. Πάγωσε για λίγο ο χρόνος και και ο χώρος και βρέθηκα να ζω σε μια διάσταση χωρίς συναισθήματα, χωρίς σκέψεις και χωρίς πριν και μετά αλλά αποκλειστικά και μόνο ΤΩΡΑ. Η μουσική της μπάντας ακολουθούνταν από ιερές ψαλμωδίες και κάποιες μικρές ενδιάμεσες παύσεις για δοξολογίες από τους ιερείς. Ο κόσμος στα μπαλκόνια απαθανάτιζε τις στιγμές με τις φωτογραφικές μηχανές των κινητών τηλεφώνων. Οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούσαν εύθυμα και πρόσθεταν μια ακόμα ιερή πινελιά στον καμβά ηχοχρωμάτων που πλημμύριζε τον κόσμο των πιστών εκείνες τις στιγμές. Τίποτα από όλα αυτά τα αισθητά όμως δεν είχαν την δύναμη να με αγγίξουν. Ταξίδευα και όσο ταξίδευα δεν ένιωθα τίποτα συμβατικό, ήταν μια ανάγκη μου να συντονιστώ σε αυτή την απόκοσμη ενέργεια και να βιώσω κάτι ανομολόγητο, κατανυκτικό αλλά και πολύ ποθητό και ελκυστικό.

Όταν πλέον κάποια στιγμή επιστρέψαμε στην βάση της εκκλησίας, σταθήκαμε για λίγο ώστε να ακούσουμε μια σύντομη ομιλία του ενός εκ των ιερέων. Η ομιλία τελείωσε και ειπώθηκε το “Δι’ευχών”. Περίμενα ότι θα διαλυθεί το πλήθος και ο καθένας θα πάει στα σπίτια του. Δεν έγινε όμως αυτό. Αμέσως μετά το “Δι’ευχών”, η μπάντα αρχίζει να παίζει τον εθνικό ύμνο ενώ η ελληνική σημαία κυμάτιζε δίπλα μου, δίπλα στο σταυρό. Κι εγώ στη μέση του πλήθους, σε στάση απόλυτης προσοχής, με το κοντάρι του ιερού σταυρού σηκωμένο, χωρίς όμως να νιώθω καμμία σωματική κόπωση, ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο, χωρίς να μπορέσω να το ελέγξω. Ο συνδυασμός των συμβόλων του σταυρού και του εθνικού ύμνου με λύγισε αλλά και με ατσάλωσε. Μου θύμισε ταχύτατα τι εστί σταυρός και τι εστί ελληνικότητα και ελληνικό πνεύμα και γιατί ο συνδυασμός αυτός είναι ίσως ο ιερότερος που υπάρχει, μιας και οδηγεί στην ελευθερία και στην λύτρωση της ανθρώπινης ψυχής.

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr