Κατά καιρούς έχουμε συμμεριστεί την άποψη ότι υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει το δαιμονικό κακό στον κόσμο και ότι το καλό προέρχεται από τον καλό Θεό. Κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του καλού και του κακού αλλά ότι το καλό και το κακό είναι εκφάνσεις διαφορετικών μετατοπίσεων του Εγώ μας. Και σαν να μην φτάνουν οι συζητήσεις περί καλού και κακού, έρχονται το τοπίο να συμπληρώσουν και οι συζητήσεις περί δικαίου και αδίκου. Να μιλάς για την ψηλάφηση της δικαιοσύνης σε έναν υλικό κόσμο εκ θεμελίων άδικο. Πόσο ζοφερό και πόσο ειρωνικό… Το να διαμορφώσεις μια κοσμοθεωρία είναι θεμιτό. Δεν είναι όμως θεμιτό και να προσπαθήσεις να την επιβάλλεις. Και είναι ακόμα πιο άστοχο να έχεις την δογματική πεποίθηση ότι η δική σου θεωρία ή το δικό σου δόγμα είναι το καλύτερο από όλα τα δόγματα που υπάρχουν στον πλανήτη. Και ξέρεις γιατί; Διότι όσο καλό και να είναι το δόγμα σου δεν παύει να είναι ακριβώς αυτό, ένα δόγμα. Και ως δόγμα είναι εκ θεμελίων σαθρό και ελλιπές χωρίς την ύπαρξη της σιωπηρής συνειδητότητας και της βαθιάς βιωματικής πίστης που μπορεί να συνοδεύουν μια ανθρώπινη ύπαρξη στο μεταίχμιο μεταξύ του υλικού και του άυλου.
Στο πλαίσιο του προηγούμενο στοχασμού ερχόμαστε καθημερινώς αντιμέτωποι με πολλές μικρές και μεγάλες επιλογές και αποφάσεις στη ζωή μας, υπό την έννοια ότι οι επιλογές και αποφάσεις αυτές μπορεί να έχουν επίπτωση σε φαινομενικώς μικρά και ασήμαντα έως και σε φαινομενικώς μεγάλα και σημαντικά θέματα της ζωής μας. Σε κάθε περίπτωση ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με αποφάσεις απόρροια των οποίων είναι ένα ποσοστό επιβληθείσας δικαιοσύνης και ένα ποσοστό αναγκαστικής αδικίας. Αποφάσεις οι οποίες ρέπουν υπέρ του καλού για κάποιους ανθρώπους και υπέρ του κακού για κάποιους άλλους.
Αν στοχαστεί κάποιος βαθιά στις έννοιες καλό και κακό καθώς και στις έννοιες άδικο και δίκαιο, θα διαπιστώσει αργά ή γρήγορα ότι αυτές οι αντιφατικές όψεις ισορροπούν στο γνωστό δίπολο της δυαδικής υλικής πραγματικότητας, είναι δηλαδή όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Μέσα από αυτή την βαθιά συνειδητοποίηση στην αρχή προκύπτει μεγάλη έκπληξη, σοκ και δυσπιστία από το γκρέμισμα ιδανικώς στημένων δεδομένων. Την έκπληξη και τη ν δυσπιστία την διαδέχονται η οργή και ο θυμός και τέλος η θλίψη και η απογοήτευση. Είναι πολύ σημαντικό στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι η βαθιά συνειδητοποίηση της Αλήθειας, αν είναι ουσιαστική) μπορεί να μας προστατέψει από όλες αυτές τις συναισθηματικές και σκεπτομορφικές παρενέργειες και νας μας επιτρέψει να ζούμε στην υλική πραγματικότητα αποδεχόμενοί την για αυτό που αληθώς (και όχι αληθοφανώς) είναι. Η κατάρριψη του μύθου του καλού και του κακού και η βίωση των δύο αυτών όψεων του διπόλου στην σωστή τους διάσταση δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει και στην κατάρριψη του μοντέλου της ανιδιοτελούς προσφοράς και συμπόνοιας. Και ο κυριότερος λόγος για αυτό είναι ότι η ανιδιοτελής προσφορά και συμπόνια είναι καταστάσεις και ενέργειες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στον περιορισμό του Εγώ και στην ενίσχυση του καθαρού Νου και του Πνεύματός μας.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη φράση “κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό”. Αυτή η φράση αντικατοπτρίζει την ανιδιοτελή προσφορά και την συμπόνια για τον συνάνθρωπο αλλά και για τον εσώτερό μας άνθρωπο, τον εσωτερικό εαυτό μας δηλαδή ο οποίος συνήθως ζει στο παρασκήνιο, τρεφόμενος από τα αποφάγια του προβεβλημένου και λαμπερού προσκηνιακού υλικού Εγώ μας. Αν αυτή η κατάσταση αντιστραφεί έστω για λίγο και ο εσώτερος εαυτός έρθει στο προσκήνιο παραγκωνίζοντας το υλικό Εγώ στο σκοτάδι όπου του αξίζει να βρίσκεται, τότε μπορούμε να μιλάμε για ίχνη ανιδιοτελούς Αγάπης. Και λέμε Αγάπη με άλφα κεφαλαίο, εννοώντας την αγάπη ως κατάσταση ύπαρξης, κοινωνίας και ανιδιοτελούς προσφοράς και όχι ως συναίσθημα, πάθος ή έρωτα. Σε αυτά τα πλαίσια το να κάνεις το καλό και να το ρίχνεις στο γυαλό είναι μια βαθιά ψυχοκαθαρτική πράξη και μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην ταπείνωσή μας και στην ημέρευση των εσώτερων παθών μας σε περιόδους ψυχικής αναταραχής και απώλειας της συνειδητότητάς μας. Όταν νιώθουμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά (και αυτό μπορούμε να το νιώσουμε ή να το διαισθανθούμε εύκολα) μια ενστικτώδης σωτήρια αντίδραση θα μπορούσε να είναι η καταφυγή σε μια “καλή πράξη της ημέρας”. Ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και ειδικώς οι γονείς μπορούμε να δίνουμε παραδείγματα καλών πράξεων καθημερινώς στους συνανθρώπους μας και στα παιδιά μας. Μπορούμε να οργανώνουμε μικρές δράσεις προσφοράς στον συνάνθρωπο, στον άνθρωπο που έχει πραγματικά ανάγκη είτε είναι κοντινός συγγενής είτε μακρινός άγνωστος. Μικρές δράσεις προσφοράς σε μη ανθρώπινες ζωντανές υπάρξεις και στο σύνολο του οικοσυστήματος που τόσο γενναιόδωρα μας φιλοξενεί μέχρι να αποδημήσουμε σε άλλες σφαίρες ύπαρξης.
Και ας μην ξεχνούμε ότι η καλή πράξη της ημέρας δεν πρέπει να γίνεται με τυμπανοκρουσίες αλλά με σεμνότητα και ταπεινότητα. Η καλή πράξη είναι συμβολική και δεν γίνεται για να εξυψώσουμε το Εγώ μας αλλά για να το ελέγξουμε και να το κατευνάσουμε/τιθασεύσουμε. Επίσης η καλή πράξη δεν χρειάζεται να μεταφράζεται σε κάτι ποσοτικώς μεγάλο ή εντυπωσιακό σε υλικά αντικρύσματα. Συχνά οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν μεγάλη διαφορά. Ένα χαμόγελο, η επικρότηση μιας προσπάθειας, ένα βλέμμα συγκατάβασης, η διάθεση για μοίρασμα του ενθουσιασμού και του αυθορμητισμού του άλλου, το αυθεντικό νοιάξιμο για τα προβλήματα των γύρω μας, η ευαισθησία για τα μικρά (τα οποία αθροιζόμενα κάνουν τα μεγάλα) και κάθε μικρή ή μεγάλη ψυχική έκφραση ανιδιοτελούς αγάπης είναι το ζητούμενο στο καθημερινό “καλό που θα ρίξουμε στο γυαλό”.
Ας κλείσουμε με την ευχή οι αξίες της συμπόνιας, της ανιδιοτέλειας και της ταπεινής ελεημοσύνης να μας γίνουν βίωμα και διέξοδος κάθε μέρα και κάθε στιγμή στη ζωή μας. Ένα μικρό δώρο ζωής μπορεί να έχει ένα τεράστιο αποτύπωμα ψυχής. Και μπορεί οι καλές πράξεις να μην μας πάνε στον παράδεισο, μπορούν όμως να μας επαναφέρουν σε ένα πιο συνειδητό μονοπάτι αυτογνωσίας.
