Ήταν μια από αυτές τις στιγμές τις οποίες δεν μπορείς να προσπεράσεις. Μια από αυτές τις στιγμές τις τόσο δυνατές και τόσο γεμάτες ενέργεια. Μια μαγική αόρατη δύναμη που ενσαρκώνεται στον νου και στην βούλησή σου σε ωθεί να θες να γράψεις για να εκφράσεις αυτό το κάτι που εκπορεύεται από πολύ βαθιά μέσα σου. Έπρεπε να γράψω για να δώσω πνοή σε μια από αυτές τις ξεχωριστές στιγμές.
Λένε ότι λίγο πριν από τον φυσικό θάνατο κάθε άνθρωπος βλέπει τη ζωή του να περνά από μπροστά του σαν κινηματογραφική ταινία. Ότι βλέπει όλες τις κομβικές στιγμές της επίγειας ζωής που έζησε, τις χαρές και τις πίκρες που γεύτηκε, τις εκπληρώσεις, τις απογοητεύσεις, τον πόνο, τους καημούς, τον ενθουσιασμό, την ακύρωση, την ματαίωση, την αίσθηση της ματαιότητας μα και τις στιγμές πίστης και ελπίδας.
Υπάρχει μέσα μου μια έντονη υποψία ή καλύτερα θα έλεγα ένα ανομολόγητο ένστικτο, αυτό το κάτι που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είναι μια επιστημονικά ή ανθρώπινα τεκμηριωμένη αλήθεια αλλά που η σιωπηρή αλήθεια της παρουσίας του μέσα σου είναι πολύ πιο εκκωφαντική από όλες τις ανθρώπινες αλήθειες. Αυτό το ένστικτο λοιπόν μου ψιθυρίζει διακριτικά ότι η εμπειρία της κινηματογραφικής θέασης της επίγειας ζωής μας είναι μια πραγματικότητα που όλοι θα ζήσουμε αλλά όχι αναγκαία στην διάσταση των πέντε αισθήσεων που βιώνουμε τώρα. Είναι μια πραγματικότητα που επέρχεται όταν το φυσικό μας σώμα αφήσει την παρούσα κατάσταση που αντιλαμβάνεται ως ζωή και το πνεύμα μας μεταβεί σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης την οποία δεν μπορούμε μεν να συλλάβουμε με ανθρώπινα κριτήρια, η οποία όμως είναι πάρα πολύ πιθανό να υπάρχει.
Απλή δοξασία και ευσεβείς πόθοι θα πει κάποιος, καθώς όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας και καθ’ότι ο άνθρωπος πεθαίνοντας γίνεται χώμα και σκόνη και το σύμπαν ανακυκλώνεται υποτασσόμενο στην δαρβινιστική θεώρηση των πραγμάτων. Ατεκμηρίωτες και μη επιστημονικές υποθέσεις θα πει κάποιος άλλος. Ευχολόγια επενδεδυμένα με θρησκευτικό μανδύα ή αοριστολογίες της απρόσωπης πνευματικότητας της νέας εποχής θα πει ένας τρίτος. Για κάποιους όμως η σιωπηρή εσωτερική διαίσθηση που βιώνουν καθημερινά στην επίγεια ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από δοξασίες, υποθέσεις και αοριστολογίες. Είναι μια σιωπηρή αλλά σταθερή και ζωντανή εσωτερική πραγματικότητα που συνυπάρχει με την ζώσα κατάσταση του ανθρώπινου τώρα.
Η διαίσθηση λοιπόν αυτή συχνά φωνάζει ότι η κινηματογραφική ταινία του ανθρώπινου περάσματός μας από τις στιγμές και τα γεγονότα της επίγειας ύπαρξής μας θα παιχτεί για τον καθένα μας όταν έρθει η ώρα, ίσως όμως να μην είναι τόσο τιμωρητική ή εκδικητική διαδικασία όσο παιδαγωγική και εκπαιδευτική. Τι σημαίνει αυτό; Οραματίζομαι το βίωμα κατά το οποίο ο καθένας μας βλέπει τον εαυτό του από ταυτόχρονα πολλές οπτικές γωνίες και αισθήσεις, σε ανύποπτες στιγμές και σε ανείπωτες συγκυρίες, σε όλες τις πολυσήμαντες εκφράσεις της ζωής του, στα πάνω και στα κάτω, στα εύκολα και στα δύσκολα, στα άσπρα και στα μαύρα, στις χαρές και στις λύπες, στο φως και στο σκοτάδι, στην άνοιξη και στο χειμώνα της ζωής. Στη διάρκεια της ιδιότυπης αυτής προβολής τόσο γνωστές όσο και άγνωστες προς εμάς αισθήσεις θα φωτίζουν πτυχές που δεν είχαμε φανταστεί, θα προβάλλονται όψεις και εικόνες που θα οδηγούν σε μια πολύ ευρύτερη θεώρηση της ζωής μας και της συνολικής μας ύπαρξης στα ανθρώπινα. Οραματίζομαι αυτές τις άχρονες στιγμές της κινηματογραφικής προβολής ως ένα ψηφιδωτό από χρώματα και ενέργειες που θα συγκλίνουν προς έναν βασικό στόχο, την εμπέδωση της ύπαρξής μας μέσα από ένα πιο ολιστικό υπόβαθρο, την προβολή της ολότητας του ανθρώπου, την συνύπαρξη πνεύματος και σώματος σε μια αδιαίρετη παρουσία.
Παράλληλα το βίωμα της θέασης αυτής της κινηματογραφικής ταινίας θα είναι πιστεύω η υπέρτατη πράξη αυτοπαρατήρησης. Και ίσως η αυτοπαρατήρηση αυτή να είναι για πρώτη φορά μια πράξη αποδοχής, συμπόνιας, αυτοαξιολόγησης και αγαπητικής προσέγγισης της πορείας μας στο σχολείο της πνευματικής μας εξέλιξης. Θα είναι ίσως σαν όταν τελειώνει το νήμα της φυσικής ζωής να έρχεται κοντά μας κάποιος που μας αγάπησε πολύ και ήταν δίπλα μας από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να το γνωρίζουμε, να μας πιάνει από το χέρι και να μας λέει: “Έλα τώρα να καθίσουμε μαζί να δούμε πάλι όσα έζησες, όσα πέρασες, όσα αισθάνθηκες και όσα έκανες τους άλλους να αισθανθούν. Έλα να δούμε μαζί τις εμπειρίες που πέρασες, πώς στάθηκες δίπλα στον αδελφό συνάνθρωπό σου, τις χαρές που έδωσες και τις πίκρες που πότισες τον εαυτό σου και τους άλλους, πόσο γνώρισες βαθύτερα και πόσο αγάπησες τον εαυτό σου ως ολότητα ψυχοσωματική και όχι ως έναν διάττοντα αστέρα φιλαυτίας και ματαιότητας. Πόσο διδάχθηκες από τους πόνους και τα βάσανα της ζωής σου. Και τώρα που οι πόνοι και τα βάσανα που νόμιζες ότι ήταν αυθύπαρκτα σε αυτή τη ζωή τέλειωσαν και οι ανθρώπινες αισθήσεις σου σταμάτησαν, ήρθε η ώρα να τα δούμε όλα αυτά μαζί ξανά και να κατανοήσουμε βαθύτερα τι κρατάμε για τα επόμενα βήματα στην πορεία σου.”
Όλες αυτές οι διαισθητικές παρατηρήσεις μπορεί να θεωρηθούν από κάποιους άστοχες και φαιδρές. Η βιωματική αντίληψη της ύπαρξης όμως θεωρώ ότι είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και επειδή όλοι είμαστε πάνω κάτω στην ίδια βάρκα, αυτό που τελικά είναι άστοχο και φαιδρό είναι να κρίνουμε την βιωματική αντίληψη των άλλων χωρίς οι ίδιοι να έχουμε καν μπει στην διαδικασία να ενδοσκοπήσουμε, να δούμε στοιχειωδώς λίγο βαθύτερα μέσα μας χωρίς παρωπίδες. Όταν οι παρατηρήσεις μας πηγάζουν από την εσωτερική μας αλήθεια μπορούν να είναι ένα εργαλείο αυτοβελτίωσης και εμβάθυνσης της γνώσης του εσωτερικού μας κόσμου και ενδυνάμωσης της επιθυμίας για αυτογνωσία και αυτοπραγμάτωση. Ως τελικό αποτέλεσμα, ο πόθος για αναζήτηση μιας θέσης στον κινηματογράφο όπου προβάλλεται το έργο της ζωής μας γίνεται ολοένα και εντονότερος, όχι όταν θα έχει πια τελειώσει το έργο αλλά συνειδητά κατά τη διάρκειά του.
