Η ορθόδοξη εκκλησία δίνει παραδοσιακά ευχή σε κάθε νεογέννητο την ημέρα κατά την οποία συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από την γέννηση. Είναι η ευχή που δίνεται όταν κατά το κοινώς λεγόμενο το βρέφος “σαραντίσει”. Δέχεται το βρέφος την ευλογία της εκκλησίας και προετοιμάζεται για να βγει στον εξωτερικό κόσμο, μετά τις πρώτες ημέρες απόλυτης φροντίδας σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο. Ο ιερέας λαμβάνει μετά τις ευχές το βρέφος στην αγκαλιά του, το οδηγεί έμπροσθεν του Ιερού Βήματος λέγοντας μερικές ευχές. Τα βρέφη ως «άγια» δύνανται να εισαχθούν στα «Άγια των Αγίων». Παράλληλα, εκτός από την εκκλησιαστική πλευρά του θέματος, στις 40 ημέρες το παιδί θεωρείται και από βιολογική άποψη πιο ώριμο και ικανό να βγει από την στενή φροντίδα της μητέρας του, έχοντας πάρει το αναγκαίο βάρος και έχοντας σχετικώς δυναμώσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, βαίνοντας προς την πρώτη ουσιαστική κατάκτηση του ανοσοποιητικού σε επίπεδο δυναμικότητας, η οποία συμπίπτει περίπου με το κλείσιμο των πρώτων δύο μηνών ζωής.
Η ευχή των 40 ημερών είναι μια πολύ συμβολική και συγκινητική κίνηση καθ’ότι έρχεται σε πλήρη ομολογία με την επιμνημόσυνη δέηση η οποία πραγματοποιείται σαράντα ημέρες μετά το θάνατο ενός ανθρώπου. Η αυθόρμητη σκέψη που κάνω είναι ότι ακριβώς όπως η ψυχή μετά το σωματικό θάνατο διάγει το μεταβατικό στάδιο των σαράντα ημερών στο αιθερικό πεδίο μέχρι να μεταβεί στο αιθερικό πεδίο και μετά σε ανώτερα πεδία στο ταξίδι της έτσι και η προσφάτως ενσαρκωμένη ψυχή διάγει το αντίστοιχο μεταβατικό στάδιο των σαράντα ημερών στο πυκνά υλικό πεδίο ώστε να προσαρμοστεί από την μετάβαση από τον χώρο της απεραντότητας στο χώρο της ύλης των πεπερασμένων διαστάσεων. Είναι εξίσου συγκινητικό να βλέπεις το νέο βρέφος να κοιτά με δέος την νέα πραγματικότητα την οποία έχει να διαχειριστεί αλλά και να χαμογελά όταν λαμβάνει την φροντίδα των γονέων του και του ενσαρκωμένου περιβάλλοντός του όσο συγκινητικό είναι να στοχάζεσαι πάνω στο ταξίδι της ψυχής ενός αποθανόντος και στην περιπλάνησή της τις πρώτες σαράντα ημέρες μετά θάνατον.
Κάθε φορά που παρευρισκόμαστε σε μια τελετή σαράντα ημερών, ας κάνουμε την αναγκαία ενδοσκόπηση και ας εστιάσουμε στην ιερότητα του αριθμού 40. Ας εστιάσουμε επίσης στην συνειδητοποίηση ότι ο υλικός κόσμος στον οποίο διαβιούμε είναι ένας κόσμος ατελής και γεμάτος πλάνες. Οφείλουμε συνειδητά και εμπειρικά να συνειδητοποιήσουμε σε βάθος την πλάνη του κόσμου μας και να καταλάβουμε ότι στην πράξη οι αποδημήσαντες ίσως να είναι πιο ζωντανοί από τους κατ’όνομα ζωντανούς του επίγειού μας κόσμου. Να μην λησμονούμε ποτέ την ρήση του Σωκράτη “εν οίδα, ότι ουδέν είδα” και να πορευόμαστε στην ζωή μας με φιλερευνητικό πνεύμα και πνεύμα φιλομάθειας μικρού παιδιού και όχι με την απολυτότητα της πλανεμενένης κατ’επίφαση αυθεντίας και σοφίας μας. Δεν γνωρίζουμε παρά ελάστιχα για το ποιοί είμαστε και βασιζόμενοι μόνο στις πέντε φυσικές αισθήσεις μας δεν πρόκειται ποτέ να μάθουμε το ποιοι πραγματικά είμαστε στη διάρκεια της επίγειας ζωής. Για αυτό ας ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά μας, ας αναθεωρήσουμε τις πλάνες του κόσμου μας (η μεγαλύτερη ίσως εκ των οποίων είναι η ψευδαίσθηση του χρόνου) και ας προσευχηθούμε για τις ψυχές που έρχονται και τις ψυχές που φεύγουν.
