Το τελευταίο διάστημα και εν μέσω περιόδου έντονων βιωμάτων συνειδητοποιώ όλο και συχνότερα ότι η αντίληψή μου για τα τεκταινόμενα στο υλικό πεδίο αρχίζει και λαμβάνει διάφορες παραλλαγές και διαφοροποιήσεις. Αρχίζω και διαισθάνομαι, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω με την ανθρώπινη λογική, ότι τα πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν και όσα θα συμβούν στο μέλλον έχουν μια άρρηκτη σύνδεση αλλά και μια σχέση αλληλεπίδρασης, όχι μόνο στη γραμμική φορά του ανθρώπινου χρόνου αλλά και στην αντίθετη φορά της κατά την κβαντική φυσική αναδρομικής αιτιότητας. Αυτό το οποίο είναι όλο και πιο έντονα αισθητό μέσα μου είναι ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν στο θεωρητικό τώρα είναι προδιαγεγραμμένο να συμβούν και τα βιώνω σαν να τα έχω ήδη ζήσει στο παρελθόν. Χωρίς να το ελέγχω, μετακινώ την παρουσία μου από την θέση του παρατηρητή του παρόντος, στην θέση του παρατηρητή του παρελθόντος και του μέλλοντος και διαισθάνομαι ότι το γεγονός που ζω τώρα έχει ήδη συμβεί (ή αλλιώς ήταν “γραφτό” να συμβεί).
Το βάθος μελέτης μου στην κβαντική φυσική και αστροφυσική δεν έχει φτάσει σε σημείο ικανό να δώσει αντικειμενικές επιστημονικές εξηγήσεις σχετικώς με την πραγματική φύση των φαινομένων και με την πλάνη του ανθρώπινου χρόνου, αν και γνωρίζω ότι αυτές ήδη υπάρχουν, απλώς δεν είναι προσιτές στο ευρύ κοινό. Συνεπώς όλα όσα συμβαίνουν τα αντιλαμβάνομαι με μια ανεξήγητη εσωτερική διαίσθηση, η οποία όμως ισχυροποιείται διαρκώς και με οδηγεί στην βεβαιότητα πλέον ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι ένα. Δεν υποτιμώ όμως καθόλου την δύναμη της διαίσθησης, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι πάνω από την υποτιθέμενη αντίληψη της ορατής ύλης των πέντε αισθήσεων βρίσκεται η διαίσθηση και πάνω από την γνώση βρίσκεται η φαντασία. Η διαίσθηση και η φαντασία ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις οι οποίες οδήγησαν μεγάλους επιστημονικούς νόες της ανθρωπότητας σε ανακαλύψεις και συνειδητοποιήσεις “άλλης διάστασης”. Η διαίσθηση και η φαντασία μπορούν με παρόμοιο τρόπο να οδηγήσουν τον κάθε άνθρωπο σε εσωτερικές υπερβάσεις ως προς την δυνατότητα διεύρυνσης της παρατηρούμενης πραγματικότητας.
Όλες αυτές οι διαισθητικές διεργασίες έχουν βαθιά παιδαγωγική επίδραση μέσα μου. Βάζοντας την διαίσθηση και την πίστη στην αληθινή φύση των φαινομένων πιο ψηλά από τα αποκωδικοποιημένα δεδομένα τα οποία μου παρέχει το σύστημα “αισθητήρες των 5 αισθήσεων – νευρικό σύστημα – εγκέφαλος” καταφέρνω να αυξάνω την στωικότητα και την υπομονή μου και να αποδέχομαι τα γεγονότα με μια αίσθηση ευρύτερης κατανόησης της μεγάλης εικόνας των πραγμάτων. Κάθε φορά που έχω αυτό το βίωμα χαμογελώ και απολαμβάνω την προσμονή για τα όσα έπονται. Παράλληλα αυξάνεται η ευγνωμοσύνη μου για όσα συμβαίνουν.
Η διαίσθηση της απομυθοποίησης του συμβατικού χρόνου και της ενοποίησής του σε μια αδιαίρετη συνέχεια είναι μια ύψιστη για μένα πράξη αποταύτισης από τον χρόνο και κατ’επέκταση από το Εγώ.
