22/02/2020
Υπάρχει μια σύνδεση με τον αριθμό 2 που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στο βάθος του μυαλού μου πιστεύω ότι το δύο αντιπροσωπεύει τον δυισμό, την δυαδικότητα της ύλης και των μορφών. Καθετί πάνω στο ορατό με τις αισθήσεις περιβάλλον εμφανίζεται δυαδικά. Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς το δίπολό του. Το δίπολο υπάρχει ως κυριολεκτική έννοια στην φυσική αλλά και ως μεταφορική έννοια στην ψυχολογία και στην αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει κακό χωρίς καλό, δεν υπάρχει χαρά χωρίς θλίψη, δεν υπάρχει αισιοδοξία χωρίς απαισιοδοξία, δεν υπάρχει πόνος και οδυρμός χωρίς ψυχική ανάταση και πνευματική μεταμόρφωση. Και στην τελική για τον άνθρωπο δεν υπάρχει σώμα χωρίς πνεύμα και το αντίστροφο. Το μαύρο δεν είναι ανώτερο ή κατώτερο του λευκού. Το μαύρο συμβολίζει την απορρόφηση όλων των χρωμάτων και το λευκό συμβολίζει την απορρόφηση κανενός και την ανάκλαση των πάντων. Συνεπώς καθετί είναι αυτό που είναι και βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία με το δίπολό του. Κάπου υπάρχει ένα δίπολο για καθετί που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις και ίσως και με αυτό που αποκαλείται έκτη αίσθηση, την εσωτερική δηλαδή αισθητηριακή ψυχολογία ή ψυχολογική αισθησιολογία αν μπορούμε να το πούμε αυτό. Και μην ξεχνάμε ότι καθετί όχι μόνο υπάρχει σε συνάρτηση με το δίπολό του αλλά οφείλει την ύπαρξή του στο δίπολό του. Η υγεία δεν θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή εύκολα χωρίς την ασθένεια (αν και η υπόθεση υγεία είναι πάρα πολλά περισσότερα από την έλλειψη της ασθένειας), η χαρά δεν μπορεί να βιωθεί χωρίς την επίγνωση του πόνου, η επέκταση και η αύξηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την συρρίκνωση και την μείωση. Μια σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης μεταξύ διπόλων.
Σκέφτηκα ξανά τις δύο ενδεδειγμένες μεθόδους για ουσιαστική διαχείριση της πραγματικότητας που βιώνουμε κάθε φορά. Η πρώτη μέθοδος είναι η ιερή μέθοδος της αυτοπαρατήρησης και της αποταύτισης. Είναι τόσες μα τόσες οι παγίδες τις οποίες είτε στήνουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας είτε μας τις μεταφέρουν πάσης φύσεως άνθρωποι και καταστάσεις στη ζωή μας. Οι παγίδες αυτές μας αποτρέπουν διαρκώς από το να ασχοληθούμε με την γνώση του αληθινού εαυτού μας. Μας αποτρέπουν από το να διαλύσουμε αυτά που πιστεύουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε. Τις πεποιθήσεις για το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Για το τι αξίζουμε και το τι δεν αξίζουμε. Για το τι είμαστε και τι δεν είμαστε. Όλα αυτά είναι αλυσίδες, είναι σκουπίδια, είναι εξαντλητικά εμπόδια, τα οποία αν δεν γίνουν αντιληπτά εγκαίρως στη ζωή μας μπορεί να οδηγήσουν σε απειλητικές καταστάσεις για την ψυχή μας. Όσο δεν ρίχνουμε έστω μια χαραμάδα φως στο σκοτάδι, η άγνοιά μας για τον εαυτό μας και για τα πράγματα ενισχύεται και η πνευματική μας κατάσταση επιδειώνεται. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι το σκοτάδι μας. Ποτέ δεν ήταν αυτό. Το σκοτάδι μας είναι μέρος της ημιτελούς ανθρώπινης φύσης μας. Είναι ένα μέρος μας, είναι και αυτό εμείς. Όπως είναι και το φως μας (το δίπολό του). Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το σκοτάδι μας αλλά η άγνοιά μας και η κλιμακούμενη αλλοτρίωσή μας. Η άγνοια φέρνει σύγχυση και η σύγχυση φέρνει χρόνια πνευματική ταραχή. Και η πνευματική ταραχή φέρνει τελικά φόβο και μας οδηγεί στην βαθύτερη ύπνωση. Πάντα στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής είχα αυτή τη μέθοδο ως φωτεινό φάρο που με κρατούσε όρθιο. Με την αποταύτιση κατάφερνα να βλέπω και τι είμαι αλλά και τι ΔΕΝ είμαι. Πόσο σημαντικό να μάθουμε δια της αποταύτισης να εξασκούμαστε στην απόρριψη των ψεύτικων ειδώλων μας και στην αποδοχή του σκοταδιού αλλά και του φωτός μέσα μας. Η δεύτερη μέθοδος είναι αυτή της μελέτης και ενασχόλησης με το Τώρα, την τωρινή στιγμή, τη στιγμή που δεν μετράται σε ψυχολογικό ούτε σε ημερολογιακό χρόνο, πολύ απλά διότι δεν είναι χρονικά μετρήσιμη, πολύ απλά διότι είναι ασύμβατη με την σύμβαση-πλάνη που έχει ονομαστεί χρόνος. Το Τώρα προσφέρει την πύλη εισόδου σε άλλες εμπειρίες και άλλες διαστάσεις ύπαρξης και βαθύτερης κατανόησης της πραγματικότητας. Η δεύτερη αυτή μέθοδος έρχεται πολύ συχνά αυθόρμητα μετά την άσκηση της πρώτης μεθόδου. Έτσι με βάση την βαθιά πνευματική ηρεμία και με καθαρό νου, είναι πολύ ουσιαστικό και ικανοποιητικό να βαδίζει κανείς στα μονοπάτια της διερεύνησης των διακριτικών και λεπτοφυών διαστάσεων της ύπαρξης.
Και οι δύο προαναφερθείσες μέθοδοι που συχνά συμπληρώνουν η μία την άλλη εν τέλει οδηγούν στον Θεό. Θέλω να δω τον Θεό. Δεν θέλω να συζητήσω για αυτόν, δεν θέλω να κάνω έρευνα βιβλιογραφική, δεν θέλω να ασχοληθώ με δόγματα, νοητικές περικοκλάδες και περισπούδαστες αναλύσεις, δοξασίες και παγιωμένες αντιλήψεις, δεν θέλω να σκεφτώ και να επιχειρηματολογήσω περί του αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Θέλω να δω τον Θεό κατά πρόσωπο, θέλω να τον ζήσω στο εδώ και τώρα. Μόλις ξεκινήσω να μιλάω για αυτόν, τότε ακριβώς τον έχω χάσει. Και που τον λέω Θεό είναι διότι έχω την ανάγκη ως ημιτελής άνθρωπος να τον αποκαλέσω κάπως. Δεν θα ήθελα ούτε αυτό να κάνω. Θέλω να ενωθώ με το Όλον, θέλω κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου να γίνει ένα με την Ύπαρξη την ίδια.
