20 Φεβρουαρίου 2020, δηλαδή 20/02/2020. Αυτή κι αν είναι ημερομηνία. Αν λάβει κανείς υπ’όψι το γεγονός ότι ο αριθμός 22 με στοιχειώνει εδώ και αρκετά χρόνια, δεν μπορώ παρά να μην μείνω ασυγκίνητος.
Είμαστε τυφλωμένοι. Δηλαδή για την ακρίβεια κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε. Δεν νιώθουμε. Η ποιότητα της αντίληψής μας αλλά και οι αισθήσεις μας οι ίδιες έχουν υποβαθμιστεί. Δεν υποβαθμίζεται μόνο η ακοή των ηλικιωμένων ή η όραση των μεσηλίκων. Όσο αφηνόμαστε στην σκόνη του εξωτερικού περιβάλλοντος και στις μικρές και μεγάλες βοές της ζωής, χωρίς να υπενθυμίζουμε καθόλου στον εαυτό μας την ύπαρξη της εσωτερικής διάστασης, όλο και χανόμαστε, όλο και χάνουμε την ποιότητά μας ως άνθρωποι, τόσο αφηνόμαστε στο κατρακύλισμα της ασυνειδητότητάς μας.
Τσικνοπέμπτη λέει σήμερα. Ναι σίγουρα έχουμε ανάγκη το ξέσπασμα, την ψυχική ανάταση, την διασκέδαση (μήπως και την ψυχαγωγία αντί για την σκέδαση;;), το να περνάμε καλά χωρίς πολλές έννοιες, να έχουμε ποιότητα στη ζωή μας, να έχουμε χαρές, να μην είμαστε “μουρτζούφληδες”. Πολλή “τσίκνα” όμως έχει μαζευτεί τα τελευταία χρόνια. Τσίκνα και μόνο τσίκνα κρεάτων και από άρωμα ψυχής τίποτα.
Κοιτώ τους ανθρώπους γύρω μου. Όλοι μας έχουμε τις αγωνίες μας. Όλοι νιώθουμε κατά περιόδους και σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα ότι απειλούμαστε από κάτι. Στην ουσία και στο τέλος της ιστορίας όλοι απειλούμαστε από τον θάνατο. Από τον σωματικό, ο οποίος ανεπιφύλακτα θα έρθει για όλους και όλοι θα τον αντιληφθούν (αν και αυτό ακόμα μπορεί να είναι ζήτημα, πόσο δηλαδή η απουσία κάποιου μετά θάνατον γίνεται απολύτως αντιληπτή). Αυτό που κυρίως θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει όμως είναι ο πνευματικός θάνατος, αυτός που μπορεί να συντελείται καθημερινά βήμα βήμα. Αυτός που διακριτικά αλλά και κυριολεκτικά πρόστυχα μας κλείνει το μάτι σε κάθε συναίνεσή μας με ημίμετρα στην ποιότητα της ζωής μας. Ζούμε χωρίς να έχουμε τις απαντήσεις στο γιατί, ζούμε μη συνειδητά, η ζωή μας προσπερνά και συχνά δεν βρίσκουμε ούτε καν μια επαρκή δικαιολογία για να δημιουργήσουμε, να παράξουμε, να προχωρήσουμε ευπρεπώς στον δρόμο που οδηγεί στο τέλος της φυσικής μας διάστασης.
Απαισιόδοξα λόγια θα σκεφτεί κανείς. Κι εγώ θα αντιτάξω ότι η αισιοδοξία είναι η άλλη όψη του νομίσματος της απαισιοδοξίας. Κόρες της ίδιας πλάνης είναι και οι δύο. Εύχομαι και προσεύχομαι για το μέτρο, για την μέση οδό, για τον βαθύ ατάραχο βυθό χιλιόμετρα κάτω από έναν τρικυμισμένο ωκεανό, για την φλόγα ενός κεριού στην νηνεμία ενός καταφυγίου εν μέσω σφοδρής ανεμοθύελλας. Αυτά τα κουβαλάμε μέσα μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε. Θα τους δώσουμε επιτέλους την προσοχή που τους αξίζει στην καθημερινότητά μας;;;
