Δεν ξέρω για ποιό λόγο επιλέγω ημερομηνίες με πολλά ψηφία του δύο μέσα. Ίσως διότι συναισθάνομαι την φαινομενικώς ανεξήγητη εμφάνιση του αριθμού δύο ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου. Δεν μου αρέσει αυτός ο αριθμός, πιστεύω ότι κρύβονται δαιμονικές δυνάμεις από πίσω του και με εύσχημο ή άσχημο τρόπο στέλνουν διακριτικά μηνύματα στην υλική διάσταση ώστε να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Προσπαθώ να τις αγνοώ συνειδητά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνώ την ύπαρξή τους.
Το βήμα αυτού εδώ του ιστολογίου και κατ’επέκταση η συγγραφή είναι για μένα (και είμαι σίγουρος και για πολλούς άλλους ανθρώπους) ένα πρώτης τάξης μέσο για δημιουργική εκτόνωση και για έκφραση. Η έκφραση υπήρξε ανέκαθεν οδηγός στην ζωή μου. Η έκφραση υπήρξε επίσης ένας σιωπηρό μέτρο υγείας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αν δεν μπορείς να εκφραστείς επί της ουσίας, βαθιά και διεισδυτικά, λακωνικά ή αναλυτικά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, κάποια στιγμή θα ασθενήσεις. Μην ξεχνάμε ότι η ασθένεια δεν είναι μια μαύρη κατάρα που έρχεται και μας τρώει αλλά είναι απλώς η απουσία της φυσικής κατάστασης του υλικού ανθρώπου, δηλαδή της υγείας. Ασθενούμε όταν δεν κάνουμε όλα εκείνα τα οποία είναι αναγκαία για να είμαστε υγιείς ψυχοσωματικά. Η έκφραση λοιπόν, μέγιστος οδηγός και φωτεινός φάρος υγείας και ισορροπίας σε κάθε πτυχή μιας πολυπράγμωνος ζωής. Η έκφραση που μπορεί να έρθει από τα βρεφικά και παιδικά χρόνια με την ανάγκη να ακουστούμε στο περιβάλλον μας, συνεχίζεται στα σχολικά χρόνια με το (θαμμένο πλέον) μάθημα της έκθεσης-έκφρασης και τις πρώιμες συναισθηματικές και ερωτικές σχέσεις και να συνεχιστεί στην ενήλικη ζωή με τις ψυχοσωματικές επαφές μας, την ανταλλαγή ενέργειας, σκεπτομορφών και συναισθημάτων αλλά και την βαθύτερη πνευματική αναγκαιότητα της ψυχικής επαφής και της ανθρώπινης και Θείας Κοινωνίας.
Έχοντας βιώσει μια ακόμα δυνατή και δύσκολη εμπειρία το τελευταίο διάστημα και έχοντας πλέον περάσει σε κατάσταση ηρεμίας μετά το αίσιο πέρας της εμπειρίας αυτής, συνειδητοποιώ με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βάθος τον βαθμό της άγνοιας στην οποία βρισκόμαστε ως άνθρωποι σχετικώς με την ύπαρξή μας. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε αλλά ΔΕΝ γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι τα στραβά και τα δύσκολα είναι για τους άλλους ή μόνο για κάποιους κακούληδες και καταραμένους, όμως τα χτυπήματα της ζωής και της μοίρας καραδοκούν σε κάθε μας βήμα, σε μια υλική ζωή η οποία κατά τα άλλα σχοινοβατεί στην κόψη ενός ξυραφιού. Νομίζουμε ότι έχουμε πλήρη αντίληψη και συνείδηση για το σύνολο της πραγματικότητας, η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι οι μειωμένες αισθητηριακές ικανότητές του υλικού εγκεφάλου μας διαμέσου των πέντε γνωστών αισθήσεων είναι τόσο περιορισμένες όσο περιορισμένη είναι και η γνώση μας για το υλικό (ορατό και αόρατο) σύμπαν. Γνωρίζουμε πλέον καθαρά από την αστροφυσική και την κβαντική φυσική ότι ο συνολικός χώρος που αποκαλείται σύμπαν, μαζί με την υπόθεση/σύμβαση των παράλληλων συμπάντων (διαστάσεων) αποτελείται από 4% από την αντιληπτή στον μέσο άνθρωπο ύλη και κατά 96% από σκοτεινή ύλη (αιθερικό σύμπαν) και σκοτεινή ενέργεια (αστρικό σύμπαν). Αυτό το 96% της άγνοιάς μας για το αόρατο σύμπαν αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια αντίστοιχη βαρύνουσα άγνοια για την ύπαρξη μας και για την ζωή μας.
Το ταξίδι της αυτογνωσίας είναι κατ’ουσίαν μια στενή δίοδος μέσω της οποίας έχουμε χρέος να διέλθουμε ώστε να διαλευκάνουμε λογικά, βιωματικά και διαισθητικά το υπολειπόμενο 96% της άγνοιάς μας. Να μην ξεχνούμε ποτέ ότι άλλη οδός από την καθημερινή αυτοπαρατήρηση και ενδοσκόπηση ΔΕΝ υπάρχει. Ας βρει ο καθένας μας την συνήθεια, ενασχόληση ή διαδικασία υπενθύμισης που αρμόζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία του. Για μένα αυτός ο τρόπος είναι το περπάτημα και η συγγραφή, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι άλλες μορφές τέχνης, η λογοτεχνία, η υποκριτική (του θεάτρου και όχι της ζωής), ο χορός, η έμπρακτη προσφορά στον συνάνθρωπο μέσα από την “καλή πράξη της ημέρας“. Όποια κι αν είναι η οδός του καθενός μας, κοινός προορισμός στον δρόμο της αυτογνωσίας είναι η υπενθύμιση της καθημερινή υπενθύμιση του χρέους της πνευματικής επαγρύπνισης. Και ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι με τον καθαρισμό των ενεργειών μας και την εύρεση μιας στοιχειώδους εσωτερικής νηνεμίας, ενός ούριου ανέμου ο οποίος θα πνεύσει ευνοϊκά στα πανιά του αιθερικού μας σώματος ώστε να διέλθουμε τους σκοπέλους και να περάσουμε κάποια στιγμή στην απέναντι όχθη. Ή έστω να προγευτούμε μερικές της ποιότητες.
