Τι είναι η αυτογνωσία;
Πριν μιλήσουμε για το ημερολόγιο αυτογνωσίας ας μιλήσουμε λίγο για την ίδια την αυτογνωσία. Αυτογνωσία είναι η βαθιά και ουσιαστική γνώση του εαυτού μας. Και ποιός είναι ο εαυτός μας; Ποιοί είμαστε πραγματικά; Είμαστε το σώμα μας; Είμαστε η ψυχή μας; Είμαστε το πνεύμα μας; Είμαστε λίγο από όλα αυτά μαζί;
Το ταξίδι της αυτογνωσίας στοχεύει στην Αλήθεια και μέσω της Αλήθειας στην λύτρωση του πνεύματος από τα δεσμά της φυλακής στην οποία βρίσκεται απομονωμένο και αποπροσανατολισμένο. Μέσα στον υλικό και ενεργειακό κόσμο που μας περιβάλλει δεν γνωρίζουμε καν την υλική και ενεργειακή μας φύση παρά μόνο μια αποτύπωση ανώτερων άγνωστων προς εμάς διαστάσεων στον τριδιάστατο κόσμο μας. Η σύγχρονη κβαντική φυσική και η μελέτη των στοιχειωδών σωματιδίων, της αντι-ύλης και της σκοτεινής ύλης και σκοτεινής ενέργειας αρχίζουν μόλις να ξύνουν την κορυφή του παγόβουνου μιας άγνωστης ακόμα τεράστιας περιοχής γνώσης η οποία για την ώρα είναι απροσπέλαστη από τον κοινό νου. Αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι ήδη στον υλικό και ενεργειακό κόσμο τα εμπόδια είναι τεράστια για την εξέλιξη και μετάδοση της ουσιαστικής γνώσης. Πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για την ίδια την πνευματική μας καταγωγή και υπόσταση. Θεωρώντας την ψυχή ως μια ουσία που “πατάει” σε δύο περιοχές, εμπεριέχει δηλαδή ουσία καθαρού πνεύματος και την ενεργειακή και υλική φύση του σώματος και του επονομαζόμενου χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα είναι αρκετά σύνθετα.
Αυτογνωσία είναι η συνειδητή γνώση όλων των φυσικών και μεταφυσικών υποστάσεων (σωμάτων) του ανθρώπου και κυρίως η γνώση της χαμηλής μας σαρκικής εγωϊκής φύσης και όλων των ελαττωμάτων και προβληματικών συμπεριφορών που εκπορεύονται από αυτήν την χαμηλή φύση. Στην πραγματικότητα ΔΕΝ είμαστε το σώμα μας, ΔΕΝ είμαστε οι χίλες δυο μάσκες του Εγώ μας, ΔΕΝ είμαστε καν αυτό που αποκαλούμε ο χαρακτήρας μας. Όλα αυτά είναι επίκτητα στοιχεία που φοριούνται πάνω στην ταλαιπωρημένη ψυχή μας σε κάθε ενσάρκωση. Το να αντιληφθεί ο άνθρωπος το τι ΔΕΝ είναι μπορεί να τον βοηθήσει πολύ στο να πορευτεί στο επόμενο βήμα το οποίο είναι να ψηλαφίσει το τι ΕΙΝΑΙ πραγματικά. Στην αρχική μας κατάσταση (πριν από τις σταδιακές πτώσεις στην τωρινή κατάσταση) είμαστε καθαρά πνευματικά όντα. Πολλές φορές χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε το πως και το γιατί διαισθανόμαστε ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από δυο χέρια, δυο πόδια, ένα κεφάλι με υλικό αναλυτικό εγκέφαλο, συναισθήματα, σκέψεις, νου και όνειρα. Ωστόσο και πάλι χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε νιώθουμε ότι υπάρχει ένα πέπλο που σκεπάζει μια εσωτερική διαίσθηση για αυτό που πραγματικά είμαστε. Σαν κάποιος ή κάτι δηλαδή να εξαφάνισε τις αποδείξεις, να διέγραψε εντελώς τη μνήμη μας από τα όσα βιώσαμε στο ταξίδι της ψυχής μας. Η έννοια της Αλήθειας παραπέμπει σε αυτή ακριβώς την κατάσταση στην οποία η λήθη της πραγματικής μας υπόστασης παύει να υπάρχει και είμαστε πλέον σε θέση να έρθουμε σε επαφή με όλα μας τα μεταφυσικά σώματα και να δούμε την μία και ενιαία πραγματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια πραγματικότητα η οποία πονάει πολύ και θέλει γερό στομάχι για να την αντέξεις.
Η αυτογνωσία δεν είναι μια περιστασιακή απασχόληση, δεν είναι ένα ακόμα “χόμπυ” ούτε μια αμπελοφιλοσοφική ανησυχία. Είναι μια πολύ ουσιώδης διαδικασία που διαρκεί από τη ενσάρκωση μέχρι και τον θάνατο του υλικού σώματος του ανθρώπου και η οποία λειτουργικά απαρτίζεται από τα ακόλουθα βασικά στοιχεία:
- Αυτοπαρατήρηση
- Καταγραφή του χαρακτήρα μας και των στοιχείων της χαμηλής εγωικής μας φύσης
- Καταγραφή των στοιχείων του διπολισμού μας, όχι με την έννοια της ψυχιατρικής επιστήμης αλλά με την έννοια της δυαδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η δυαδικότητα στο υλικό πεδίο της ανθρώπινης ζωής εκφράζεται με αντικρουόμενες αλλά συνυπάρχουσες έννοιες όπως το καλό και το κακό, η χαρά και η λύπη, η ταλάντωση ανάμεσα στην κατ’επίφαση μακαριότητα της υλικής ευδαιμονίας και στην αυτοκαταστροφική μανία που εκπορεύεται από πάσης φύσεως προβολές αρνητικών συναισθημάτων.
- Επίγνωση των βαθύτερων αιτίων και κινητοποιών δυνάμεων οι οποίες δρουν παρασκηνιακά προς την κατεύθυνση της διαρκούς ενεργοποίησης και εξάπλωσης/ανάπτυξης μυριάδων μορφών εγωικής σκέψης και συμπεριφοράς. Αυτές είναι οι πνευματικές αλυσίδες του κάθε ανθρώπου, πολλές και διαφορετικές για τον καθένα. Οι πνευματικές μας αλυσίδες, αυτές που κρατούν δέσμιο το πνεύμα μας είναι μια πολύ δαιμονικώς ενορχηστρωμένη κατάσταση η οποία εδράζεται στην ίδια την δομή του σώματός μας, στο DNA μας, στις ορμόνες μας και στην όλη δομή και λειτουργικότητα της υλική μας φύσης. Η αποτύπωση και βαθιά κατανόηση των παρασκηνιακών αυτών μηχανισμών και δυνάμεων ισοδυναμεί με την αναγνώριση σε ένα δικαστήριο του κολάσιμου εγκλήματος της ηθικής αυτουργίας.
- Καθημερινή άσκηση σε όλα τα παραπάνω και δημιουργία πνευματικώς υγιών συνηθειών και αποφασιστικό περιορισμό και εκρίζωση των αρνητικών και αυτοκαταστροφικών συνηθειών. Η συνειδητή γνώση πώς ό,τι επαναλαμβάνεται ενισχύεται στα νευρωνικά δίκτυα του εγκεφάλου μας μας οδηγεί στην αναγκαία αποφασιστικότητα για καθημερινό αγώνα και για αναζήτηση του στόχου της συνειδητής παρακολούθησης όλων των τεκτενόμενων στον εσωτερικό μας κόσμο. Η εξόντωση των εσωτερικών μας θηρίων είναι αδύνατη διότι αυτή θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την εξόντωση της υλικής μας φύσης. Η υλική μας φύση είναι σύμφυτη με την αμαρτία (αστοχία) και συνεπώς η μόνη εφικτή κατάσταση είναι η συνειδητή παρατήρηση, η επίγνωση των συμπεριφορών και των κινήτρων, η απομυθοποίηση και η σταδιακή εξημέρωση και αδρανοποίηση των εσωτερικών μας θηρίων.
- Υπερβατικές διαδικασίες (μέσω νοεράς προσευχής και διαλογισμού) μέσω των οποίων ο πνευματικώς ασκούμενος επιδιώκει ανάβαση σε πιο λεπτοφυείς περιοχές της ύπαρξης με στόχο την δραπέτευση από τους πνευματικούς μας δεσμώτες και την λύτρωση του εγκλωβισμένου μας πνεύματος. Αυτό το κομμάτι δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί σε γραπτό λόγο και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπαίνει σε “κουτάκια” ως προς το πότε και το πως του καθενός μας. Είναι κάτι που το βιώνεις και το διαισθάνεσαι περισσότερο παρά το σκέφτεσαι ή το πραγματεύεσαι προφορικώς ή γραπτώς.
Τι δεν είναι η αυτογνωσία
Πολλοί κύκλοι ψυχολόγων και ψυχαναλυτών έχουν δομήσει επιστημονικές μεθόδους καταγραφής και ανάλυσης του ψυχισμού του ανθρώπου με στόχο τον απεγκλωβισμό του από μοτίβα δυσλειτουργικών συμπεριφορών και πάσης φύσεως ψυχικών ανισορροπιών και συμπλεγμάτων, όπως αυτά διαμορφώνονται από την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον στον ρου της ζωής. Ο στόχος των επιστημονικών αυτών μεθόδων είναι η δημιουργία ενός πλαισίου ψυχικής ευεξίας η οποία στην πράξη μεταφράζεται συνήθως σε μεγαλύτερη ευδαιμονία, αισιοδοξία, περισσότερη αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη ικανότητα επίτευξης στόχων, επιτυχιών και μιας αποκομμένης από κάθε πνευματικότητα ευτυχίας.
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν υπάρχει η σχετική επιστημονική κατάρτιση δεν μπορούμε να μιλήσουμε με ολοκληρωμένα επιχερήματα για τις περιοχές αυτές. Η απλή εμπειρική όμως αντίληψη από προσωπικές εμπειρίες, από επαφή με τους επιστημονικούς αυτούς κύκλους και από την μελέτη σχετικών βιβλίων μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να οδηγήσει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η προτροπή πολλών ψυχολόγων και ψυχοθεραπευτών να αποδεχτούμε ή και να “αγαπήσουμε” την χαμηλή μας φύση δεν οδηγεί στην ουσία της υπόθεσης της αυτογνωσίας αλλά σε μια ακόμα παραφυάδα πλανών και ψευδαισθήσεων. Διότι ακόμα κι αν νοητικώς αποδεχτούμε αυτό που είμαστε στο υλικό και ενεργειακό πεδίο, μαζί με τις σκέψεις, τις αισθήσεις, τις μνήμες και τις αναμνήσεις, τις νευρωνικές μας συνάψεις και τα συναισθήματά μας, θα έχουμε ψηλαφίσει αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είμαστε σε πνευματικό επίπεδο ή όχι; Είναι πολύ πιθανό το ρητό “Αγάπα τον εαυτό σου με τα ελαττώματά του” να οδηγεί τελικώς σε μεγαλύτερη τύφλωση και άγνοια ή έστω σε ημιμάθεια. Και σε κάποιες περιπτώσεις η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας.
Συνεπώς δεν αγαπώ τον εαυτό μου με τα ελαττώματά του αλλά κατανοώ, αποθεμελιώνω και αποστρέφομαι την υλική μου φύση, συντηρώντας την στο μέτρο που αυτό είναι αναγκαίο για να υπάρξω και να επιβιώσω, ενισχύοντας όμως παράλληλα και εδραιώνοντας την επιθυμία μου για βαθύτερη γνώση της πνευματικής μου φύσης.
Για να μην υπάρξει καμμία παρεξήγηση, δεν επιχειρούμε να ακυρώσουμε το επιστημονικό έργο και την συμβολή των ψυχολόγων, ψυχαναλυτών και ψυχοθεραπευτών. Θέλουμε απλώς να φωτίσουμε την άποψη ότι σε πολλές περιπτώσεις οι επιστημονικές μέθοδοι οι οποίες ακολουθούνται στον τομέα της αυτογνωσίας είναι ελλειπείς και χαρακτηρίζονται από έλλειψη γνώσης της “μεγάλης εικόνας”. Μια ακόμα περίπτωση θέασης του δέντρου δηλαδή και όχι του δάσους.
Γιατί χρειάζομαι ένα ημερολόγιο αυτογνωσίας;
Για να επιτύχουμε την αυτοπαρατήρηση και για να έχουμε έναν οδηγό και μια καθημερινή υπενθύμιση σαν συνήθεια, ο καθένας μας οφείλει να βρει τις μεθόδους οι οποίες θα είναι πιο αποδοτικές για αυτόν. Αυτό θα πρέπει να είναι το αντίβαρο της συστηματικής και επίμονης προσπάθειας που καταβάλλεται από τους κρυμμένους εχθρούς μας, από αυτούς που επιβουλεύονται την ακεραιότητα και την σωτηρία μας, από τους προαναφερθέντες ηθικούς αυτουργούς που αποκρύπτουν την Αλήθεια μας και μας ωθούν στην αμαρτία με στόχο την τελική δική τους τέρψη, πετώντας μας ως επιβράβευση μερικά ξεροκόμματα ηδονής και ευδαιμονικών ψευδαισθήσεων.
Μια αρκετά αποτελεσματική για πολλούς μέθοδος εφαρμογής στην πράξη της τήρησης της δέσμευσής μας για καθημερινό αυτογνωσιακό αγώνα είναι η καταγραφή όλων των συμβάντων (εξωτερικών και εσωτερικών), των σκέψεων, των συναισθημάτων, των αντιδράσεων και των συμπεριφών μας στη διάρκεια της ημέρας που πέρασε. Εδώ είναι το σημείο στο οποίο ένα ημερολόγιο αυτογνωσίας μπορεί να γίνει πολύτιμος σύμμαχος. Η δημοσίευση μάλιστα των καταγραφών μας αυτών σε ένα δεκτικό και με κατάλληλο γνωσιακό και πνευματικό υπόβαθρο κοινό μπορεί να επιταχύνει πολύ την διαδικασία της απομυθοποίησης των αδυναμιών μας και την ενίσχυση της εμπειρικής αντίληψης ότι δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα και μπορούμε να μοιραστούμε όλα αυτά που μας κατατρύχουν καθημερινά. Εκεί έγκειται και η δύναμη της εξομολόγησης σε έναν πνευματικό, όπως αυτή υπάρχει ως ιερό μυστήριο σε πολλές θρησκείες. Ο πνευματικός δρα ως θεραπευτής αλλά κυρίως ως συμπαραστάτης και συναγωνιστής. Διότι στον αγώνα τον πνευματικό μπορεί την ευθύνη της μάχης να την έχεις εσύ στο μέτωπο του πολέμου όμως δεν παύει να είναι ουσιαστική και χρήσιμη η συμβολή των συμπαραστατών από τα μετόπισθεν. Ειδικά όταν μπορέσουμε να αφήσουμε στην άκρη τους (καλούς και κακούς) εγωισμούς μας, δηλαδή να ταπεινωθούμε και να δούμε τον άλλο βαθιά και πνευματικά, τότε ενισχύεται ακόμα περισσότερο η αίσθηση του μοιράσματος των εμπειριών μας από τον σημαντικότερο αγώνα που δίνουμε στη ζωή μας: τον αγώνα της αυτογνωσίας.
Το ημερολόγιό αυτογνωσίας μας ας είναι η αρχή μιας νέας σελίδας στον πνευματικό μας αγώνα. Ας μας συντροφεύσει μέχρι το τέλος του υλικού μας σώματος και ας είναι το εφαλτήριο για την είσοδό της αθάνατης ψυχής μας σε απάτητα μονοπάτια που μπορούν να οδηγήσουν στην απελευθέρωση.
