Πρώτος στοχασμός
Διαβάζοντας και συμπληρώνοντας το βιβλίο του π.Χριστόδουλου Μπίθα με τίτλο “Το θαύμα”: Όσο περνούσε ο καιρός συναισθανόμουν όλο και πιο έντονα ότι όλα όσα συνέβησαν στην ζωή μου ήταν προδιαγεγραμμένα. Χρειαζόταν όμως κάθε φορά και η δική μου συνέργεια, η οποία καθόριζε το τελικό βίωμα και την αποκομιθείσα πνευματική ωφέλεια από κάθε γεγονός και κάθε συγκυρία της ζωής μου.
Δεύτερος στοχασμός
Από το βιβλίο με τίτλο “Πιστεύω στο σιωπηλό Θεό” του Γεωργίου Β.Μελέτη, κρατώ το εξής χωρίο.
Σε έναν τοίχο καταφυγίου της ερειπωμένης, αμέσως μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, Νυρεμβέργης βρέθηκε γραμμένο το εξής, που δίνει όλο το μεγαλείο της υγιούς ανθρώπινης ψυχής και θα έπρεπε να είναι αποτυπωμένο σε όλων των ανθρώπων τις καρδιές: “Πιστεύω στον ήλιο, ακόμα και όταν δεν λάμπει. Πιστεύω στην αγάπη, ακόμα και όταν δεν νιώθω τη ζεστασιά της. Πιστεύω στον Θεό, ακόμα και όταν είναι σιωπηλός”.
Αυτό είναι πίστη. Αυτό είναι αληθινό ψυχικό μεγαλείο. Αυτό είναι υγεία ψυχής. Αυτό είναι ρεαλισμός. Αυτό είναι σφρίγος, ρωμαλέο φρόνημα, σωστή αντιμετώπιση της ζωής. Να μην μένεις μόνο στα βλεπόμενα όσο μαύρα και σκοτεινά κι αν φαίνονται. Αλλά να προχωρείς και στα μη βλεπόμενα, που δεν παύουν να είναι το ίδιο και περισσότερο υπαρκτά. Και να αντλείς από εκεί δύναμη, για να ξεπερνάς και τις πιο αντίξοες συνθήκες.
