Ελέησον
Ήμασταν στον θάλαμο του νοσοκομείου τις πρώτες μέρες της νοσηλείας και είχες ακόμα αντίληψη των πέντε αισθήσεων και του πεπερασμένου χώρου και χρόνου. Είχαμε ακόμα οπτική επαφή αν και ήσουν σωματικά καταβεβλημένος. Ζήτησα από τον ιερέα του νοσοκομείου να μας επισκεφθεί στον θάλαμο και να σου διαβάσει την συγχωρητική ευχή. Και όπως η ευχή κατέληγε στα λόγια “δι’ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός”, ξαφνικά προφέρεις κι εσύ μαζί με τον ιερέα την λέξη “Ελέησον”. Και ο ιερέας αυτομάτως στιγμιαία μου αποδίδει ένα βλέμμα όλο νόημα, ψελλίζοντας μου… “Είδες;”
Μετά από αυτές τις στιγμές ακολούθησαν ώρες ανησυχίας και αγωνίας και τελικώς υπήρξε επιδείνωση στην σωματική σου υγεία και περιήλθες σε κωματώδη κατάσταση. Δεν καταφέραμε να έχουμε ξανά οπτική επαφή και γνωρίζαμε ότι το τέλος του σώματος ήταν κοντά.
Και όταν όλα πέρασαν και η ψυχή σου έκανε την μετάβασή της στο επέκεινα, βρέθηκα με τον ηγούμενο του αγαπημένου μας μοναστηριού και συζητήσαμε για την πορεία των ψυχών. Και εκείνος μας διηγήθηκε την ιστορία της μεταθανάτιας πορείας ενός αρχιληστή, ο οποίος παρά τον έκνομο βίο του, τελικώς ελεήθηκε από τον φιλεύσπλαχνο Θεό βάσει των ειλικρινών δακρύων της μετάνοιάς του, λίγες στιγμές πριν από το θάνατό του.
Κάθε ψυχή που περνά από το ανθρώπινο υλικό πεδίο αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της σε αυτούς που μένουν. Και αξίζει να δει κανείς την συνολική πορεία της ψυχής μέχρι την τελευταία της αναπνοή για να μπορέσει να αρχίσει να κατανοεί, όσο η ανθρώπινη διάνοια επιτρέπει, το κρυφό θείο σχέδιο για την συνολική ανέλιξή της και για την συγχώρεσή της. Όλα μετρούν, μέχρι και η τελευταία λέξη πριν πεθάνεις. Και η δική σου αυτή τελευταία λέξη ήταν… ΕΛΈΗΣΟΝ…
Τώρα πια κρατώ μόνο αυτή την τελευταία λέξη και μια επίκληση προς τον Θεό Πατέρα.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…
