Παρ’όλη τη σωματική κούραση κάθομαι οκλαδόν μπροστά σε ένα αναμμένο τζάκι με ξύλα πυρωμένα που έχουν αφεθεί να σβήσουν με αργό ρυθμό. Από την κορυφή της καμινάδας ακούγεται δυνατός ο αέρα του χειμωνιάτικου καιρό. Απομονώνομαι από τις αισθήσεις της σάρκας και του περιβάλλοντος και αφήνομαι σε ένα νοερό ταξίδι χωρίς όμως συμβατικές σκέψεις. Αναζητώ μια ενθύμηση για το ποιός είμαι πραγματικά. Έχω τόσα μέσα μου θέλω να μοιραστώ. Μα όλα αυτά που έχω μέσα μου δύσκολα μοιράζονται με άνθρωπο, παρά μόνο ίσως με τον Θεό. Ξέρω όμως πλέον καλά ότι οι πνευματικές δυνάμεις είναι παντού. Μπορώ να συναντήσω για λίγο την υπόσχεση της χάρης του Θεού στη λάμψη ενός βλέμματος, σε ένα τυχαίο γεγονός, σε μια τυχαία καθημερινή βιωματική εμπειρία με έμψυχα και άψυχα όντα. Γνωρίζω ότι κάθε όψη και κάθε έκφανση της ψυχής είναι δυνητικώς ένας δίαυλος προς την άλλη διάσταση. Είναι ένα διάπυρο ξύλο με ανείπωτη θέρμη, η οποία με αγγίζει και με διαπερνά όπως τώρα η θέρμη των ξύλων στο τζάκι μου.
