Προσκολλήσεις και η τύφλωση του Εγώ μας
Βαδίζουμε σε έναν κόσμο τυφλοί και γυμνοί ψυχικά, χωρίς θωράκιση απέναντι στις παγίδες και στις πλάνες που είναι σπαρμένες στην επίγεια ζωή. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ποιοι είμαστε πραγματικά και ότι αντιλαμβανόμαστε τον πυρήνα της ύπαρξής μας και την βαθύτερη ουσία της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Στην ουσία όμως είμαστε περισσότεροι ενδεείς πνευματικά και από τους θεωρητικώς απαίδευτους και αναλφάβητους. Η γνώση μας δεν είναι βιωματική, δεν είναι γνώση της αληθινής φύσης των πραγμάτων, δεν είναι γνώση Θεού. Είναι γνώση μονομερής, επιφανειακή και μονόπλευρη. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν γνώση, αλλά συσσώρευση πληροφοριών τις οποίες αντλούμε από τους πεπερασμένης εμβέλειας και δυναμικότητας βιολογικούς αισθητήρες μας. Οι πληροφορίες αυτές αποτελούν αντικείμενο επεξεργασίας του εξίσου πεπερασμένης δυναμικότητας κεντρικού επεξεργαστή πληροφοριών του σώματός μας, του εγκεφάλου. Και παρόλο που ο εγκέφαλος είναι ίσως η πολυπλοκότερη βιολογική δομή που γνωρίζουμε, κατ’ουσίαν είναι ένας σύνθετος μεν, πεπερασμένων δυνατοτήτων όμως επεξεργαστής πληροφοριών. Ό,τι οι αισθητήρες μας και ο εγκέφαλός μας μπορούν να μας δώσουν ως βίωμα και αντίληψη, αυτό και καταχωρούμε μέσα μας ως θέσφατο και ως την μοναδική αλήθεια στην προσπάθεια για γνώση και επίγνωση του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου του σύμπαντός μας.
Και μένουμε σε αυτές τις κατ’επίφαση συνειδητοποιήσεις μας και συνεχίζουμε να μένουμε εγκλωβισμένοι στο δικό μας σπήλαιο του Πλάτωνα και συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τις βαυκαλιστικές μας αντιλήψεις για την εδώ ζωή, διανθισμένες με πανέμορφα ροζ συννεφάκια. Το να χρυσώνουμε το χάπι όμως και το να σφυρίζουμε αδιάφοροι κωφεύοντας στην σιωπηρή αλλά και οδυνηρή πραγματικότητα της ύπαρξής μας δεν αρκεί για να δραπετεύσουμε από τα επίγεια δεσμά μας. Τα δεσμά αυτά που μας κρατούν γειωμένους και μας αποτρέπουν από τα απογειωθούμε ή ακόμα και να αγιωθούμε εν ζωή. Δεσμά που γεμίζουν την ψυχή μας με προσκολλήσεις, διαρκή ταραχή, φόβο και άλλα αποσταθεροποιητικά συναισθήματα το Νου μας με αέναους λογισμούς και σκεπτομορφές σε έναν αέναο κύκλο λογισμών και συναισθημάτων. Βαδίζουμε με κίνδυνο να χαθούμε στο τρίγωνο του διαβόλου. Προσκολλώμαστε σε ανθρώπους, επιθυμίες, καταστάσεις, πεποιθήσεις, ιδεολογίες και ακολουθούμε παθητικά την βούληση που εκπορεύεται από το Εγώ μας. Μια κατάσταση η οποία αν δεν ελεγχθεί εσωτερικά και με πνευματικές μεθόδους, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια της συνειδητότητας και στην πνευματική τύφλωση.
Δεσμοί αίματος και δεσμοί πνεύματος
Πολλές από τις προσκολλήσεις μας στην επίγεια ζωή αφορούν κοντινά μας και οικεία πρόσωπα, είτε φιλικά είτε συγγενικά. Ανθρώπους με τους οποίους έχουμε συνδέσει βασικά μας συναισθήματα και των οποίων η παρουσία στην ζωή μας μας γεμίζει χαρά. Δεν πρέπει να καταφρονούμε αυτή την χαρά. Πρέπει να ζούμε σε βάθος την κάθε στιγμή χαράς και πλήρωσης δίπλα στα πρόσωπα με τα οποία μας συνδέουν δεσμοί αίματος. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι το να έχουμε σχέση αίματος και συγγενές βιολογικό υλικό με τους κοντινούς μας ανθρώπους δεν σημαίνει κατ’ανάγκη και ψυχική σύνδεση ή πνευματική επαφή. Η ουσιαστική προσέγγιση με τους ανθρώπους εκπορεύεται κατά κύριο λόγο από τους δεσμούς πνεύματος και όχι από τους δεσμούς αίματος. Πολλές φορές αυτό που αποκαλούμε αγάπη και το οποίο εκφράζεται προς τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν είναι ουσιαστική αγάπη ως κατάσταση ύπαρξης και αμοιβαίας πνευματικής συγχώρεσης αλλά ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν εγωικές βάσεις και στοχεύουν στο δικό μας αίσθημα ικανοποίησης και μόνο. Αυτό το μοτίβο το αναπαράγουμε σε πολλές συγγενικές αλλά και συντροφικές σχέσεις και χρησιμοποιούμε την επιγραφή της αγάπης ως άλλοθι για τις ασυνείδητες και συχνά “εγκληματικές” ενέργειές μας. Αφήνουμε το ανεξίτηλο αποτύπωμά μας στην ψυχή του παιδιού μας, του γονέα μας, του συντρόφου μας ή του φίλου μας και διαπράττουμε τα μεγαλύτερα αλλά ανομολόγητα εγκλήματα στο όνομα της κατ’επίφαση αγάπης. Δεν αποδεχόμαστε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, δεν τον συγχωρούμε πραγματικά, δηλαδή δεν του αφήνουμε χώρο να υπάρξει δίπλα μας και δεν επιδιώκουμε την ψυχική και πνευματική επαφή παρά μόνο ένα ασυνείδητο δούναι και λαβείν, άλλοτε σε υλικό και άλλοτε σε ψυχολογικό επίπεδο. Ιδιαιτέρως για την νευραλγική σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών, οι γονείς πρέπει πάντα να θυμούνται ότι στην ουσία “τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά“. Είναι ψυχές που βιολογικά εκπορεύονται από εμάς και τις οποίες αναλάβαμε την ευθύνη να φροντίσουμε και να βοηθήσουμε να αναπτυχθούν σε ένα κοινωνικό πλαίσιο μέχρι να αποκτήσουν την δική τους αυτοτέλεια, αυτάρκεια και αυτοδυναμία και να οδηγηθούν στις δικές τους πνευματικές συνειδητοποιήσεις. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Χριστός, “Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, ουκ έστι μου άξιος. Και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, ουκ έστι μου άξιος“.
Είμαστε όλοι αδέρφια
Αν θέλουμε να δούμε την Αλήθεια κατάματα, πρέπει να αρχίσουμε άμεσα να διαλύουμε τα πέπλα της φτιαχτής και εικονικής πραγματικότητας που ζούμε επειδή νομίζουμε ότι μας βολεύει. Πρέπει να ξεβολευτούμε και να επιδιώξουμε τον “πόνο” που φέρνει η κάθε πνευματική αλλαγή και εξέλιξη. Θα δούμε αλήθειες που θα μας πονέσουν και θα μας ξεβολέψουν, αλλά αυτό είναι νομοτελειακή ανάγκη. Όσο νωρίτερα καθαρίσουμε από τις πάσης φύσεως ψευδαισθήσεις μας τόσο το καλύτερο για την ψυχή μας. Είναι μέγιστη ανάγκη να αναγνωρίσουμε τα καλά και συμφέροντα για την ψυχή μας και να δούμε τον εαυτό μας πιο σφαιρικά υπό το πρίσμα μιας διευρυμένης αντίληψης της πραγματικότητας. Και στον κόσμο αυτό, εκδράμοντας για λίγο εκτός της σφαίρας των συναισθημάτων και των ψυχολογικών προσκολλήσεων, μια από τις σημαντικότερες αλήθειες είναι η πνευματική μας υπόσταση ως πνευματικά τέκνα του Θεού Πατέρα, του αληθινού πνευματικού πατέρα όλων μας. Είμαστε ουράνιοι άνθρωποι οι οποίοι εξέπεσαν αλλά τους οποίους ποτέ ο Ουράνιος Πατέρας δεν άφησε χωρίς την στοργή και την φροντίδα της συγχώρεσης και της διακριτικής κλήσης προς επανένωση στην Ουράνια Πατρίδα.
Στα πλαίσια αυτής της διευρυμένης μας συνειδητότητας και κοιτώντας με τα μάτια της ψυχής και του πνεύματος, οι δεσμοί αίματος και οι πάσης φύσεως συγγενικοί, συντροφικοί και φιλικοί δεσμοί και ταμπέλες, όπως φίλος, σύζυγος, γιος, κόρη, πατέρας, μητέρα, καταλύονται και μεταμορφώνονται σε μια και μόνη κατάσταση, η οποία ισχύει για όλους μας. Είμαστε όλοι αδέρφια.
