Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι νευρολόγος, ψυχίατρος, παιδοψυχίατρος, ψυχαναλυτής και ψυχοθεραπευτής. Στο βιβλίο του “Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια” αναφέρει ότι η υπαρξιακή του αναζήτηση πέρασε από τα ακόλουθα κύρια στάδια: Θρησκεία, Φιλοσοφία, Τέχνη (Λογοτεχνία), Επιστήμη, Ψυχανάλυση.
Ο ίδιος ο Γιωσαφάτ ασχολήθηκε με την συγγραφή μικρών ποιημάτων ακόμα από τα εφηβικά του χρόνια. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του: “Δημοσίευα τότε και διάφορα ποιήματα και μια μέρα, σχεδόν αυτόματα, έγραψα ένα ποίημα που με ξάφνιασε και μ’έβαλε σε βαθιές σκέψεις. Στο ποίημα έβαλα τον τίτλο “Δον Κιχώτες”. Αναφερόταν στους πνευματικούς ανθρώπους και τους ποιητές (και φυσικά σ’εμένα), ήταν επηρεασμένο σαφέστατα από τον Καρυωτάκη, που είχα ανακαλύψει εκείνη την εποχή, και είναι βεβαίως κάπως άτεχνο και λίγο μεγαλόστομο. Μην ξεχνάτε ότι ήμουν τότε 13-14 ετών. Παραθέτω το “σονέτο” αυτό, όπως το βάφτισα.
Στίχους και πάλι στίχους κοπανούμε
-υπέρτατη της Μοίρας ειρωνεία-
γι’αυτά που δεν μπορέσαμε ποτέ να κάνουμε,
γι’αυτά που δεν τολμήσαμε ποτέ να πούμε.
Και καύχημα το έχουμε μεγάλο πως εμείς
γνωρίσαμε μονάχα το μυστήριο της πλάσης.
Και μένουμε έτσι μέχρι τελευταίας μας πνοής
στη μοιράια αυταπάτη μας δοσμένοι
οι τραγικοί και άδοξοι ηττημένοι,
οι γελοίοι Δον Κιχώτες της Ζωής.
Άρχισα να σκέφτομαι γιατί το έγραψα και συνειδητοποίησα ότι η πεποίθηση πως η τέχνη τα εξηγούσε όλα (όπως παλιότερα πίστεψα ότι η θρησκεία και η φιλοσοφία το έκαναν αυτό) ήταν μια φαντασίωση, μια αυταπάτη. Όλα αυτά ήταν ανάγκες και παρηγοριές των ανθρώπων στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τον εαυτό τους, την κοινωνία τους και την φοβερή σιγή του Σύμπαντος.
