γιατί και πως ο εκκλησιασμός
- Ημερολόγιο αυτογνωσίας, Θεολογία, Πνευματικότητα

Γιατί και πώς ο εκκλησιασμός;

Τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση από τον μέσο άνθρωπο η ανάγκη εκκλησιασμού. Υπάρχει βεβαίως το επιχείρημα ότι μπορούμε να προσευχόμαστε νοερά παντού και πάντα, εφόσον επιθυμούμε να φέρουμε τον Θεό μέσα μας. Υπάρχει επίσης το (μάλλον κακοπροαίρετο αλλά όχι πάντα έωλο) επιχείρημα ότι η Εκκλησία στις μέρες μας έχει εκπέσει από πνευματική σύναξη προσευχόμενων και μετανοούντων ανθρώπων σε κοσμικό οργανισμό με διαβρωμένες ή απουσιάζουσες αξίες. Ποιό λοιπόν το νόημα του εκκλησιασμού για τον σύγχρονο άνθρωπο, αν το θρησκευτικό συναίσθημα έχει πλέον ξεθωριάσει και αν η πίστη στην λειτουργική και μεταμορφωτική δράση της Εκκλησίας έχει εκλείψει;

Αντιλαμβανόμαστε και σεβόμαστε πλήρως το γεγονός ότι το θρησκευτικό συναίσθημα, πολλώ δε μάλλον οι πνευματικές συνειδητοποιήσεις και το ταξίδι της αυτογνωσίας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση για τον καθένα μας. Συνεπώς στην υπόθεση αυτή δεν χωρούν δογματισμοί, ούτε υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε ο δρόμος της αυτογνωσίας και της συνειδητότητας είναι ίδιος για όλους, ασχέτως αν τελικώς μάλλον οδηγεί στην ίδια κοινή για όλους αλήθεια.

Στο παρόν σύντομο άρθρο παρέχουμε μερικούς ελεύθερους στοχασμούς σχετικώς με τους λόγους για τους οποίους και τους τρόπους με τους οποίους οφείλουμε να εκκλησιαζόμαστε.

Πηγαίνω στην εκκλησία:

  • Διότι είμαι αδύναμος κατά σάρκα και συναίσθημα άνθρωπος και η συλλογική παρουσία των πνευματικώς αγωνιζόμενων ανθρώπων ενδυναμώνει και το δικό μου αγωνιστικό φρόνημα και με βοηθά να “μην ξεχνώ” τα σημαντικά θέματα της επίγειας ζωής μου.
  • Όχι γιατί είναι Κυριακή και “πρέπει ο κόσμος να πάει στην εκκλησία”, αλλά διότι και την Κυριακή όπως και κάθε ημέρα και ώρα συναισθάνομαι ότι είναι ημέρα και ώρα χαράς και πνευματικής αναγέννησης μέσα μου.
  • Όχι για να συγχρωτιστώ με τους πολλούς αποζητώντας πλήρωση των κενών μου διαμέσου της κοσμικής λογικής, ούτε για να ενισχύσω τους λογισμούς μου υπό τον μανδύα μιας αυτοδικαιωτικής ψευδοθρησκευτικότητας του τέλειου τύποις και κανόνοις χριστιανού, αλλά για να απομονωθώ, να προσευχηθώ, να ησυχάσω, να ειρηνεύσω μέσα μου, να επικαλεστώ Αυτόν που είναι η ειρήνη και η αλήθεια και η οδός και η όντως Ζωή, ζητώντας ενεργητικά να αποκαλυφθεί μέσα μου.
  • Όχι για να μοιραστώ την αμαρτωλότητά μου με τυμπανοκρουσίες στην εξομολόγηση και στους συνανθρώπους μου αλλά για να συναισθανθώ την αμαρτωλότητά μου με ταπείνωση και δέος. Προσέρχομαι συντετριμμένος με βαθιά επίγνωση της αμαρτίας μου, ως υπαρξιακής και οντολογικής αστοχίας, η οποία όμως επίσης γνωρίζω ότι δεν είναι μια τελειωμένη εις βάρος μου υπόθεση αλλά ένας ισόβιος πνευματικός αγώνας αυτοβελτίωσης, συνειδητότητας, αυτογνωσίας και τελικώς αυτοπραγμάτωσης.
  • Όχι για να εκτονώσω επιφανειακά συναισθήματα χαρμολύπης ή για να αναζητήσω την αυτοδικαίωση των πολύπλευρων μορφών του εγώ μου αλλά για να καλύψω την υπαρξιακή δίψα μου για συν+χώρεση, συν+ύπαρξη και βαθιά Κοινωνία με τον Θεό και με τον αδερφό συνάνθρωπο. Προσέρχομαι στο συμβολικό μυστήριο της Θείας Κοινωνίας “μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης“. Τόσο η λέξη φόβος όσο και οι λέξεις πίστη και αγάπη αποκτούν μεταφυσική και επουράνια συμβολιστική ισχύ όταν πλάθονται μέσα από τον πόνο της επίγειας ζωής αλλά και μέσα από την γλυκόπικρη νοσταλγία της ενθύμησης της Α+αλήθειας του καθενός μας.

Σχετικά Ομάδα Consciousness.gr

Διαδρομές αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης
Διαβάστε όλα τα άρθρα από Ομάδα Consciousness.gr